آرشیف

———————
تا تو بودی در کنـارم،کـَی ازغــما نم یـا د بـود
هر طرف دیـــــدم،کنارم نرگس و شمشا د بود
اند ر هرمحفل،چو گُل درآن سبد پهـــــلوی یا ر
قصّه از لیلی و مجنون،شیرین و فرهـــــاد بود
در همان عهــــــد شبا ب ،با همندیمان شریف
فارغ از رنج و الــــــم،طبع و مزاجم شاد بود
مِهریارانم چو خورشید،گرم وروشن این دیا ر
در شبی مهتــــابی یی دِه،غُــلغُـــــله آزاد بود
این همه جوش و خروش،در دهکده با روستا
بهتر از هر زیب و زینت ودولت بیـــــداد بود
از همان رسم و رواجِ قریه،گر یادی کُـــــنیم
در حقیقت ایعزیزان!چه عجــــــــب امداد بود
در زمان شادی وغــــــــم،دسته دسته از قراء
هِـمّتِ بیمِــثل شا ن ،بیشک چوآن اوتــا د بود
نغمــه های میهنی ،با چنگ ود ف و دایــــره
رقص و پا یکوبی ،از آنِِ همسر و داما د بود
اشکهای آن نشاط ،ناگه که ریزد نوعــرو س
همچو مُروارید غلتان،مثل یک نــــوزاد بود
مادرم!تو هرکُجا ،سازنده و سر گرم کــــا ر
اینهمه و جا نفشا نیت،میراث از آن اجداد بود
یکدمی آرام نداشتی،بُدی اندر جِـــدّ و جَهــــد
ازهمان رنج وتعب،بس خوشی هات ایجاد بود
سرپرست خانه  بودی ومهما نوازوبس ملیـح
هـرچه کردی در حیا تت،بهرِ آن اولاد بــو د
تافته و کرباس تو،بهتراز آ ن امتاع که هست
برتنِ زار و نحـــیفــم ، بهــترین ابعــــا د بود
پنبه و پشمی فــراوان،برکتی است از خدمتت
نقش آن قالین تو،رنگین رُخی فـرجاد بــــو د
هــر نخ وتارِ ازآن، همره با آ ن ورد شریف
ثقلت بارِ جفا بردوش نازبوده است ،کوکبـــه!
سینه ای پُرصبرِتو،محکمتر از فـــــــولاد بود
طاعتِ آن نیم شبهات ،خصلت ا ز اوراد بـود
پُشتِ در،دائیم نگاه میکرده ای  ،طفلم کُجاست؟
طفلکت در بـندِغیرو مُفـلـــــــس از اوزاد بــود
مــادرم! بخشی مـــرا و این همه عُصــیان من
من گُــــنهکارم بحقّ،آن تیغ خشمت حــا دّ بود
ازصداقت ها چه گویم،زیب و زینت وحُرمتت
بهرِآ ن اَب ِ عزیزم،فـــرخند گی ارشا د بــود
روز وشب آرام نبودی،از جفــــــای روزگـــار
گرچه عُمرِ تو،بسوی دهـــه ای هشتــــــاد بود
پُخته ای دست تو ایمــــادر!،ندیدم هیچ جــای
خوش پلوبآآن قروتی ،با اشکنه ات دل شاد بود
دربََرَت بوده است بسی جَورو جفا هــای زمان
بل همــــان صبر،در همه اوقا ت بتومـــنقا د بود
در تمام طولِ عمــُرت، دیـــــده ای رنـــج زیا د
هیــچ یادم نیست که وقتی ،جشنِ از میلاد بــو د
بسکه جاهل بوده ام،در آن زما نِ زود گُـــــــذ ر
حالیــــــادانم که آن عصر، بهرِ من جــّلاد بــود
آنزمان هرگــــزندانســــتم،ز غفــلت اینهـــمــه
من نـدانم کآن حواد ث ،از چه رو بنیـــــاد بود؟
حــا لیـا کآ مد به سر،آن عقل بُگریخته ز ســــر
شُکر ِلله ، دانَـــمَش کز روی عــد ل و داد بود
مُهــــــلتم بخشید خُــدایم،از دُعــــــــای ما د رم
زانکه اصل نُطفه ام ،از آن یکی نیکـــــزاد بود
آن رُخِ زیبـــــای تو،با خا ل و خط هستم بیـــا د
گر چه دورم از کنــار ت،زندگی اَرداد بـــو د
آنهمه اولاد تو ، همچون طُیــور از آ شــــیا ن
بال و پرهرجا گُشودند،گرچه بَرَت نــوزاد بود
ما چه حا لِ دیده ایم، اندر حیــا تِ دِلخـــرا ش
پُرتلاطُم،پُرعقــوبت،اینچنــــین مــِر صا د بود
هـر چه آمـد بر سَرَم،اندر جوانی و بـَــــعـــــد
با عثش کوری ِعقل ونســبی بسی اضد ا د بود
رفته رفته آن جهــا لت ،از تنم بگریخت و رفت
اینهمه ، از برکتی روی بســــی اُستـــــــاد بود
گرچه نیستی در بَرَم ،امّا دِلم با تُست هــمیــش
بی دُعــا یت ای تو مادر!عُمرِ من بــربــاد بود
قلب پُر شور و صفایت، مظهــرِ اُمــید ها ست
زانکه شفّا ف است و بیغش،هم ازازل آزاد بـود
ازخُــــدا خــــواهم برایت،کَـوثر و باغ جنـــا ن
آن پـدرالحـا ج محــمّد،بهــرِ تو بهــــزاد بــــود
شــــاد بادا ! روح تان، با جملگی آن موءمنان
مِهِرتان را هــر کُجــا ،این قلب من صـیّا د بود
مـــــــادرم رفتی زبر، توسوی آن دارالقـــر ار
این جهــان پُرعقوبت ،دیدم چه بی بُنــیاد بــود
آرزوهای شما ،محبوب در گـــــــاه الــه است
اعترا فم در گُنـــه ، زآنجمـله ای اشهـاد بـــود
زحمتی تو چون عِباد ت،نزد حقّ پـا ینده است
این همــا نا نزدِ حضرت ،شاهــد واسناد بــود
مُنتظــر باش! تا که آیم نزد تو ای مـــا د ر م!
آن نــدای اِرجَعــی ،حتمــآ  بــَرَم میعــا د بو د
میرسم اندرحُضور،از برکتی آن لا اِله(اِلاّالله)
زانکه در مِحرابِ عشقش،این دِلم سُجّــاد بو د
گـو هرِ نابم تـــــوهستی ،اندرآن بحــر صــفـا
میشوم غــوّاصِ آن بحر،وکشتی ام اوراد بــود
خسته گشتم،زین حیا ت پُر زآشــوب و فســا د
گرچه اند ر چشمِ اغیار، روزگارم شـــا د بو د
اینقــدر دانم که دُنیــا، صحنه ایست از آن تیاتر
پرده هایش بس شگِــرف،اندرخفاش اصفاد بود
هرعمــل چون سر زند ،از این بنی آدم به عُــمر
بی محا با گویمت،کز فرطِ زشتی بـــــا د بــو د
هر بلیســا نه عــمل، کش مُحـرّ ک ابلیس است
عــا قبت وی را سزا،بر ِوفــقِ عد ل و داد بــود
گرجسد پوسیده گردد، روح را ازآن چه بــا ک؟
انتـــــظار روزِ بعث آمـد، بــحــقّ ارشــا د بـو د
روح تو انــد ربــَرَ م ،ای مـا درِ خــوا بیــده ا م!
خـوا بِ شیرین برتوخـواهم،عاشقت فـرهـاد بـود
نیم قرن بُگذ شت زعُمرم، میکند عقل خود سری
یا اِله! معذوردار(خشنود) را گرازجُمله عناد بود.
————————————————
عبدالکریم ( خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف اوکرائین مورخه ء 11-11-2010م.