آرشیف

آه!ایهموطن با غرور و بی عِلمیّت!و ای رهبرپُر نَخوت و بی مسـءولیّت!ای همنفس جگر سوخته و آب بلب نرسیده!
در این ماه مبارک رمضان،که قرآن عَظیمُ الّشاءن یعنی-اُمّ الکتاب ، نازل شده است رهنمای همگیست ،بخود بیاندیش و از اعمال ناشایسته و غیر انسانیّت، تَوبه نما! تاباشدلحظات عِشرت واقعی در سر زمین ما مُهــیــّا گرددو بقدرت لایزالی او همه اتباع کشور عزیز مااز لِذّت صُلح بهرمند شوند و دیگر ظالمان دست بداما ن پاک و بیآلایش کسان میاندازند واز افتراء ،جور و ستم خود داری نمایند.در این زمان متبرّکه ،که دروازه های فردوس برین بروی تو باز است و خالق بینیاز تَوبه های مخلوق عُصیانگر خود را می پذیرد مستفید شو! سر در گریبان خود نموده یکبار دیگربر اعمال شوم وقبیح خویش که کرده ای نظر بیانداز، اُمید است که تَوبه ات قبول مورد عفو قرار گرفته،از فضیلت لیلةُالقدر برخوردار شده ،صراط المستقیم را نصیب شوی و بدان که دیگر راهی نیست! نظم زیرکه از عُمق قلب حَنّانم برایت سروده شده مورد خوانش عمیق خود قرار بده!
 

ای همنفــس !،که شور و شــرر را بــپا کــــُنی  
اُمـــید میـــرود،که دمــــی یــا د ما کــــــُنـــــی
هر جا که بــــوده ای،چه در غرب یا که شـرق
از روی لُطف ،تو گـــــوش بر نــوا کـــُنــــــی
ما با تــو همرَهــیم،بــهر گـــــوش و هر دیــا ر
با ذوق و شــــوق، اصل کلامت فـــدا کــُنـــــی
گویی سُخـــن به رمز ،چو مُرغـــان و بُلــبُلان
در بــوستـــــانِ عــشق، تو دایـــم نــوا کُــنـــی
ســــوی چــمن روان و پــرّان بــسـوی بــــــام
بی نردبان، ســفر تو ســـوی آسمـــا ن کـــُنــی
مــعراج آن نبی(ص)،چه عجایب هُـــنربداشت
ابن البشر! ز کُفــر ،تو شــــرم و حــیا کــُنـــی
الهــاِم حــــقّ شنیده ،تـــــو رو آوری بخـــا ک
فی الفــور، سُجــــده های چنان بیریــا کـــُنـــی
آن لا یـــزا ل ، که سمیــــع است و هم کــریــم
میتوان بعُــــجز بندگی ات،وی را صدا کــُنـــی
دستت بشوی بآب توبه،که از حوض کوثراست
ای آن عجب!که مِنّـــتت را توبر ســر ما کُنــی
آنست جهــــان که بینی ،هما ن نـــور با صفــا
در پرتـــــِو خُـــــدایی او ،ناز و اداء کـــُـــنــی
چون شام قـَدر،که مـورو ملک اند در سجـــود
در این صــیام نیک،بوعــــــده ات وفــا کُـــنی
این فرخُنـــــده ماه؛که بَهِشتش صــدا زند تــرا
از روی لُطف اوست،که دربش تو وا کـُــــنی
بُبریده دل ازین دیار،که هستی کــــنون بچنگ
تو موءمنی دگــــر؛تو کَی آن یک خطا کُنــــی
چــــون راه پُر خـــم و پـــــیچت ، بســی دراز
طی کــرده ای عزیز دلـــــم!،چون ثــــنا کُنـی
نا اُ میـــــد مشو!اگـرچه ترا نیست جاه  و ما ل
با  صـــبر وآن تحمّـُل خود، دفــع عــنا کُنــــی
صــحنِ وطــــن ،که مدفــن نــور اِلـــهی است
باحُبّ او، تو ســُرمه به چشــــم ازسنــاء کُنــی
بس اولــیاء که خُفــــته در آن ،باذن آن اِلـــــه
تو بنـــده حقــــــیر !تـــوکــُّل با خــُدا کــــُنـــی
گــر زار و خسته شــــــدی ، از جــفای دَهــــر
هر حالــــــتت که هست، تو شُکــر خــُدا کُنــی
در خـود مَــــدِه تـــــو راه،شَکّ وآن  گــمان را
گــــر ذرّه در دل است،بـــخودصــد بــلا کــُنی
خَــنّا س بــــی ادب ، که رهـــــزن بُود همیــش
اسماعــیــل صفت ، تـــو ره ســوی منــی کــُنی
قربان کُنــی تو جـــــان،بصد شــوق و اشتــیا ق
هرچــــه که هست،صدقهءخــالق یکتــــا کُنـــی
ای بیخبر زروز جزا ،بس کُــــن!  آن جــــفــــا
حالا زمــــانی تــــوست، که درد ت دوا کُــــنی
کــُن تــَوبـــه! ؛ از آنهــمه اعــما ل بد کــُنــشت
تر ک فــــریب و چــــا ل و ریا و دغــا کـــُنــی
اندر جــوار تـــو، کـــه بس مُحــتاج لُقـــمه انــد
مُمسک مباش بــعُــمـر،تــو جـــود و سخا کُــنی
خـــــــدمت به آن یتیـــم و فقــیر و اسیــر مـــــا
آن د َیــن بنــدگی ات را،بهر جـــا اداء کـــُنــی
تا خــلق مــا رها شـده ،از دست آن عَـــــــــدُ وّ
هـم خـویشتن ز دام جــفــــا ،تــو رهــا کــُنــــی
اندر خشوع و در تضــرّعِ دل سُجــده ها بکـُن!
آنست که رســم بندگی خــویشت بــجــا کـــُنــی
اشــکم بریـخت  ،به حالتی افســـرده ای بشــــر
 این ظُلمتت بگــیر! عــوض آن ضــیاء کــُــنی
یاربّ! بحقّ و حــُرمـتی ،خیـرالبشــــر شنــــو!
رحمــی به حــال بنده ای بی دست و پا کـُـنــــی
ایــدل ! بــنا ل و بـــسوز ! در هــــوای دو ست
تــا بینــی آن شب قـــــدر ،دست بر دُعـــا کُــنی
راضی شـــود ِالــــه،از این بنـــده ا ی حــقـــیــر
صــُلح و صفا کــنا ر،تو رقـــص و سماع کــُنی
خشنود شود دلی ، که ز دا ینـــد غُــصـه هــا ش
در بحر عشق و مــعرفت ، هــر دم شــنا کــُنـی
 
مورخه 06-09-2010 م.
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) شهر کییف
جمهوری اوکرائین…