آرشیف

بیاد بود اُستاد هُنرو سُخن و رادمرد فقید ،عالیجناب مُحَّمد سعید(مشعل)که سالها در زیر اشعهء مهر و اُلفت وانسانیّت او در دارُالمُعلّمین هرات مشغول فراگیری همه جانبه مهارتهای خداداده اش با همردیفانم چون محترم فضل احمد رستگار،محترم کریم رحیمی ، محترم فضل احمد مقصودی بیت الامانی و سایررفقا که لست شان دراین نسخه نخواهد گنجید بوده ایم ، سروده شده است.

یاد ایـّامی ،که مــارا خــدمت اُستــــــــاد بـــود             اجــرآن خـدمت ، همان یک صُحبتی دلشـــــاد بـود

مرد میدان ادب،فرهنگِ عــــلم و آن هــُــنــــر            در صفای عشق خــود ، او بیش ازآن فــر هـاد بـود

چشم وابروچون کمان،دشمن کُش وجانان پرست          خُــــــــلق نیکویش، بسان مِــهــریک نـــوزاد بـــود
مهربان و با سخــا، فرهیخته در هـــــر مسلکی            بهتر از مــانی و د ا لــی ،پیرو بـــهـــزاد بــــــــود
چشم روشن میشد ،ار چشمش فتاد بر چشم تــو            آن تــبــّسُـم بر لبـــــا نش،مخزن ایجـــــاد بـــــــو د
حرف شــیرینش بگوشم تا کنون ،انگیـزه بخش            در حقیـقت حُسن نیکش ،ما یهء ارشــــــــــاد بـــود
ذوق و شوق عِـلم و دانش، خصلت ارثی اوست            در همه دَورِ زمـا نش ،چه نیکــو اُستــــــــاد بـــود
من بـــودم تلمیــــذ ا و ، اندر زمان ِ آن شــبا ب            درس عــلم و زنـــــد گی ، ما را بُن و بنُــیا د بــود
با تحــمّـُل کرد تجـسّـُم ،دیده ای مـــــوشگاف او            هــر پدیده در زمانـــــش، ا ر چه از اضد ا د بــود
دودمــانش ، منبع مهــر و صفـا و دوستی است            راد مــرد و نیک سیرت ، زآنسو ی ا جـــداد بـــود
نام او بوده است مُحــمّد،و سعــید انـدر قــــبا ل             مشعــــل عــلم و هـُـــــنروهِـمّتــــش امـــــداد بــود
از نجابت من چه گویم،دُرّ ناب غــوریــــــــا ن            تشنه ءعـــــلم و ثــقا فت، دشمن بیـــــــــداد بــــــود
خــادم خـــــــلق شریف کشورش ،تا پای جــان             هر کـــجــا در سِمّتـــش،شایستــه و شمــشــاد بــود
پاک طنینت در نژاد ، معیار هرچه خوبیهـاست             از همه کــــبر و ریا و فســـق و خطا آزاد بــــــود
با وقــــــار و با شهامــــت،هسته ای اُنس و ولا            او زعیــــم قــــوم و مِلّـــــــت، مونــس اولاد یـــود
بس چه زیبا بــود به انگُشتش،هــمان انگشتری            چون سلیمــانوار،بهر مـــــور و ملـخ آن یـــا دبــود
چون پــدر اومهربان و چون مُعلِّم به کــــمــا ل            مُهــرتعلـــیمش ،چه زیب جمـــلــگی اســـنــاد بــود
تا بدیدت آن پدر،وز صُحبتش شفـــقت گـــرفت            مهـــــِر او در دل نشـــــست، وبهــِر او اوراد بـــود
دوره ای تحصیلیی ام ،بگذ شت کنار(مشعلی )             نور عــرفانـش به دل، چون ضربه ای حــدّاد بــود
یاد اُستـــــادم بخیر و مشعـــلش در اهـــــتزا ز!            هر چه من در خود دیدم، از برکتی فــرســـاد بــود
باورت باشـــــد ولــیّ مهــربان،جـــان پرورم !            از نبوغت آنچه یافتم،زآن عــزم چون فــولاد بـــود
حکّ شد ست درقلب من،آن نکته های بس شیرین         همچو کُــه در روی ارض،مانند آن اوتـــــاد بـــود
مویک نقّاشی ات،چون تار رباب بس نغمه خوان          آن ترنُّــــــم همرهش،ســـــوز و نوای شــــاد بــود
بعد تحصیل ،چون وداع کردم زدربار و حُـضور          فرقت اندر این میـان،هر لحظه چون مـرصادبـــود
کَی رود از خاطرم،آن لحــــظه های بیمثـــــــا ل          ثبت این سینه شده است،از آنکه دل مُنــقـــاد بــــود
تو فقید از چشم ناپاکـان،سنـــــاء در چشــم مــــا           یاد ایـــّا می حُضــورت ، بهــر ما اَعیـــــاد بـــــود
مشعلی شیرین بیانم!سخت  مـــــحزون گشته ام           در زمان پیری ات،جـــــــبر و ظُــلم و استبداد بــود
چندکی دونـــان بیحُرمت ،ندانست قـــــدر تــان            زانــکه در راءسِ حــوادث ،جـاهــل ِ شــدّ ا د بــود
آن هـرج در زندگـــی، کــَی در بغــل آید قـــرار          وحشت و بیدانشــی ، زان کــوره ای ز رّ ا د بـــود
سوختن آن مــویکت،و نقـــــش و نگار صُنعتت            جــاهل و کـــَودن بداند، کـــــزد ست آن جــّلاد بود
مِــلّت ما گشت اسیر،و غــرق خــونِ خویشــتن           قتــل عــا م اندر هــِرَی، در شـهر و نــو آبــاد بـــود
لـــــــکّه های ننگ خونین،بر یَدِ بس نا کـــسان            مَعبر و جــاده و چـــهارســو، مملو ازاجسـا د بــود
وضع مــلّت در حقیقت ، ضربه زد بردوش تو            این چه قهری بود خُـــــــدایــا؟،نه جای ایراد بــــود
خــلق ما پیوسته درچنگ جـهالت ،خـوارو زار          زآنـکه ِنیّـــــا ت رذیــــــلان ،عـــا مل و اَرداد بـــود
مملکت نوحه نمــاید از غــمی ، اینگونه فـــرد            آ ه و افـــسـوس!!!،خود سران را مــوقعِِ بیــداد بود
یـادگارانت بما،میراث عِلـم و فــرهنـگ ا سـت            زانکه در هر بوم وبر،آن شیو ه ات مـــریــزاد بود
ما همـــه تســلیم حُکم و رضای آ ن اِ لــــــــــه            هــر چه آمـــد بر سـر مــا، بــر همه عِــــبــاد بــود
روح پاکــــــــــت بوده با ما،و مــا اُمـــیـد وا ر           روز محــشروعـــده هــا ، از عـــالم ســُجــّاد بـــود
جُمــله تلمیذان توباشــند ،دعا گویت هــمیــــش            مشـــعـــلا ! بهــر شمـــا  ا ین  تحفه و ازواد بـــود
د وســتان خُرده مگــیرید،بر من و بر این قلــم            کــرده ایم اینـــرا نبشتــه ،هرچـــــــه مارا یاد بــود
ایوطن برخود ببــال!او لاد بهــرگــوش و کنـــار        رفته اند از این دیــارت ، هـــر چه بادا باد بــــود
(خشنــود! ) از یادت نــرفت گــاهی سراغ ِکوی دوست
میــروم من سوی او، چــون آن طــــریق ســـداد بــود
 
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) _مقیم شهر کییف-اوکرائین.مورخه 20-08-2010 میلادی.