آرشیف

طـــــا قـــتم طــاق شد  ،عــــــزیزانــــم !            میــــخــواهــــم ، تــا لبــی بجُنـــبانــــــــــم
جُنبش لب ، نــه بـــهــِر مســخره گیســـت            بلــکه اوزان و متن و حـــــامــــله گیسـت
تا بـــزایـــــــــد سـُــخن ، دُرســت بـــدان!           عــقــل را هــم ا را ده اســـت بــــــــر آ ن
عــقل را هـــــم ، وسیلــــه ا ی بایســـــت             کآن دهــــان و زبــان را، شـــا یـــــــست
د ل بـــُــود مــرکـــزِ، هــــمه اِحــســا س             کــاو بــُــود در هــمه  احــوال ، حَـسّـا س
هــمــه ِادراک  این بـَــــشر، در ا وســت              فَــرحت و حـُــز ن و افتــخـــاراز اوست
کــُـّـل امــواج دل ، چــو ســـیگــنال است            یا خوشی است برتو ، یا که بد حـا ل است
نــظم ا وضاع تن که ، در یــــــــِد اوست             نظــم دل ، خــود بــد ست قُد رت اوست !
ای لبـــان ! و زبــان ! و ای قــَـــــلبــــم !            مَــکــنیــد افتــخــــــــار را ، سَــــلبـــــــم!
دور و پیش اســت بســـی از آ ِن دَ د ا ن              مــپــذیــریــد ، راه و رسم خـَـــــســـــا ن
بشــنویــد حــُــکم ز عـــالمــی غــیبـــش             مـــخــوریــد غـُــوطه در شکّ و َریبَــــش
تـــا نیــایــد نــــدا ، ز عــا لـــم فـَــــو ق              کـــی فصـــیح و رَ ســـا شــود این ذ و ق
شــو ق کــه افــــتــد بــدل تمنّــائـــیست               چــه عــجــب حــکمتی ، چه دنیا ئیســت!
سُــخـن حــقّ بگـــوش دل ، چو رَســـد               بــس ! هـــمه فِـــتنـه هــا را جـــامه د َرَ د
ر استــین میشــو ی و راستـــگـــو یــان             شــــده  ای راه حـــقّ ر ا، جـــــــــــویــان
صــد ق دل تُحــــفه ایست بدان این ر ا!              مَشــعــل راه تــو اســـت ، نه بــد بیِِن را
هــر لب و هــر دهـــن ، سُخــن گو یــد              سُـــخــن حـــقّ ، نـــه هـــر دهــن گــوید
چــو نـــدانـــد ، حــقیــقت از بــا طِــــل             فـــرق کـَـودَن نکــــرده ، از عــــاقِـــــــل
بــنــز د او شـــیر ، همچــو قـــیر بُــو د            گــرسنــه نـــزد او ، چـــو ســــیر بُــــــود
هــمــگــی بنــزد ا و ، حقـــیر بــُـــــو د            چــه کــودک ، نــو جــوان ، چه پــیر بُود
آ ن لـَجــاجت ، که خِـصلتی است کوَدَن            نــه ترا شــــا یســــته است ، اندران بودن
فــرق انســـان ، ز ماسوای جــــــهــا ن            گــر نـــــــــــدانی بــــگو یمــــــت ، الا ن
لــــفظ  انســان ، گرفتــه از اُنس اســت             نــسل او ، از دیــــار آ ن قــُــــد س است
هــر نــوا و جَــرَس، کــجا لفظ اســــت           زانکــه کـُنهَــش ، بنــــزد حق ِحفــظ اسـت
سـُــخــن ِ این و آن ، چو بشنــــــــید ی            مــعــنی اش را تـــو، لاجـــرم چــــیـــد ی
هــر که همجنــس و همـز بان ِ تو است           هــرچه او گفت ، آن بـــیان تــو اســــــــت
مــعنــی هــر سُخــن، نه در کــام است            نه در آن دجــــله و نه در شـــــــام اســـت
صـَــوت را ،گـــر نبُود معنی ،چیست؟            این تــفــاوُت به اصــل ، بهــر چیســــت؟
خـــَــرَدت میکنـــــــــد ، تفـــــــاوُت او           ا صــل معنــی است ، یــا تصــــــــادُف او
هــر چه در بُـنــهِ ، عـلم و عرفان است           معــنی اش در خــو رِ، همین جان اســــت
جــان شنـــاسد سـُخــن ، زصـَوت جـُدا            انــعکــاس ِ سُــــــــخــن در آن پیــــــــــدا
بیســُخــن هــر چه هست، جـا مد گشت            آنکه دانست ، بحـــقّ او حـــامد گشــــــت
حـــمــدِ او گــوی ! تا ظــفر یـــا بـــــی           عــُمـــر خـویشــت ، تو بیخـــطر یا بــــی
طو ل عـُمرت، که رشتـه ء ز قضاست           هـمـرهــش حَــمـد اگــر بُود ، چه صفاست
نـُطــق بیچــون ، که در دلت جـا شُـــد            زنــدگــی بــر تو ، جمــله حـَـلو ا شـُــــــد
ذِ کــر او گــوی ! فـــَــــَرح بــدل آ رد            د ر د مــا غت ، چه بـــــــــوی گــِل  آ رد
هسـت همین طین وآن تـُراب توصا ف            کــُن برایش د ِلِ خــــــودت ، اوقــــــا ف
سـُجــده هــا کــُن بصدق و کُن طواف             هــم بخـــوان ! سوره هـا ی حـــــــم و  ق
در همین عُــجـز، تو سرافـرازی است            کــه خـُــداوند (ج)و خَــلق ازت راضیست
ا و نیــا زت ، همیشــه مـــی بیـــــنــد             خــاری از راه تــو ، هــمــی چـــینــــــــد
میــپــذ یرد او ، نیاز و راز تــــــــــرا             اشــک چــشـم ، آه جــــانگـــــــــداز تــرا
شــب نشــینی ات ، کــنــا ر مهــتابـی             آن هـــمه درد و رنــج و بیـــــــــتــابــــی
غــم و درد و الـــم ، نصــیب تــو کرد            هــمه اذ کــار را ، طبیــب تـــو کـــــــر د
ا و مَـــدد میـر ســانَدت ، ایدوســـت !             ســوی خــود میکــشانَدت ، ایــدوســــت !
بــاورم کــُن ســُخن بــرای کسی است            کــه دیــد ن روی او تــرا هــوسـی اسـت
(خــشــنود ) از این و آن ، تــو بس گفتی
لا جــرم زیر خــاک ، تــــو در خــُفــتی
 
 
مورخه 06-04-2010 م.شهر کییف-اوکرائن
عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی