آرشیف

ا ز همــــه ا و طا ن دنیــــــــــا ، بهتــــــــر ی               مهــــــــد عر فانی و دیـرین بـــاخــــــتری
ســر بُـلنـــــــد است قـُلّـه هــای شــا ِ مخــــــت               لاله گـــون خـــواهــم همــیشه آن رُ خَـــت
منــظر پغــمان و مـــیر د او ود  تــــــــــــــــو                هــم هــریرود و همــان خــاشـــــــرود تـو
د ل ر بــایــد از همه کس ، در کنـــــــــــــــا ر               گــر بدید ستی کــــرُ خ و آن دهــــن غــا ر
آ ن بــُغـُر چــر، یا د وشــاخ انــــدر هـــرا  ت                نــو عـروساننــــد، به اصـــل شاخ نبـــا ت
بنـــــد ســبزک ، بــا کــمـــا ل حیــــــرتــــــش               ســـا کنـــا نش را ســـلا م  بــر غیــــرتش
بر زبــان ا ست نـــام تو ، اندر جــــــــهــــا ن                این هـــمــانا ، قـــدر و جـاهت هسـت بیان
ظــا لــمان خواهنــد ، ترا در بــند خویـــــــش               میخــورند زآن مخزنت ، چون قنــد خویـش
در خیالش هست که ، تسخـــــیرت کنــــــــــد                 نـــــزد دنیــا ،خـُــرد و تحـقیرت کــــنــــد
صــرف گردانـــــــد ذخــایرت  را به غصــب                ایــو طنــد ا ر ان! بگـو یید بر چه حَســب؟
مــرد نــا می نیـــــست انــــــــدر این وطــن!                 در همان یک چــهلســتون نیست ،کوهکن؟
چــلستون ، نام از کجــا شد ، تو بـــــــــــگو !                یا که آن ، چون یک گیاهیست خـــود ر و؟
قــصـّه تــاریخ ا جــــــــــداد، و وطـــــــــــــن                 نیست بر یـــاد کسی ! ای بیـــــد هـــــــن !
خــا ک پا ک تو، دفیــنه او لیــــــــــــاء است                 هــر چه هست ا ند ر وطن ، باد هــواست؟
نی عــزیزم ! چــهر ه ها کُن آشکـــــــــــــا ر                گــر تو قـــدر خا ک ندانی ، کـُن فـــــــرار!
با تــو گو یــــم ! بــهــر چیست این زندگی؟                  ِذ لــّت و خواری وا یـــن در مـــــاند گـــی؟
دشمــــنانت کــرده غصـب بـــــــــــوم برت                  بیتــفــاوت ! کــــرده خــــاکی بر سَــــــَرت
تــو نــداری کــُلــبه و یک لُـقمــه نـــــــــا ن                 گـُنــگ گشــــتی از تَعب ، ای بــــــیز با ن!
چـشــم بــا ز کُن! تا ببینی د و ر خــو یـــش                 بر پــرابلــم هــا ت ، کــُنی تو غَــور خویش
در تمــــــــــاس با این آن ،از اهل خـــویش                 عقــــل در یابی و رهــایی از جَهــل خــویش
مُـفــســـدان را تـو مَــدِه ، فُرصت به کــــار                 تا کُننــــــــد تخـــریب، دگـــــر بوم و کــــنار
خــود فـروخته ، کَی شــود محبــوب خـلق !                 میــزنــد آتـــش ، بر این فــرســــوده دلــــق
این و طـن پــایگــهی ایست از آنِ غــــرب؟                 بیــن مــا افــروختــه انــد انــوا ع حـــــرب
تا بکــی انگشـــت بــدنــدان مــــانـــده ای !                 دشــمنــا نت را بـــرادر خــوانـــــــده ای ؟
دشمنـــــت آ نست، که ریزد خـــــون مـــــا                 جــز تــفــرّق نیست ،دگــر مضــمون مــــا؟
مــلــّتی مــــا از تــظــلّــُم ، خــوار گشــــت                 در عــــمل از زنـــد گــی ، بــیزار گــشـــت
ظـــالمـان از هــر طرف ،همچون کــــلاغ                 میــربــاینـــد میـــــوه هــای راغ و بـــــــا غ
تیــره گشت از بــم ، فــضــای اینــوطـــــن                مـــردم او بیـــــــــغــــذا و بی پـــیــــرهـــــن
طفــلــکان ، معیوب و روحـــآ بیــــقـــرار                 تــو بگـــویی  بــــرتنش ، پیچـــیده مـــــــــا ر
هـــم خــمیده قـــامتان ، افــســـرده هـــوش                 گوشت و پوست شان توگویی، خورده جوش
چــهره پــژ مُــرده ، نفس هی هی کنــــا ن                 تــو مخــند بر وضـع شـــومــم ، ایــجــوا ن!
هر طــرف بینــی ، فقیری بشکسته د ست                  زند گیش از دست خس ، گــردیده پـــــــست
یــا مــریضــــی ، بی دوا و بی بستــــری                  جــامــه ای پـوســیده اش ، بی آستـــــــــر ی
رنگ زعــفــرانی ، براش بخشیده د هـــر                 از تــََعَــب د ر ز ندگــی ، کَی دیــده مِــــهـــر
هــر طرف خیــزد ، صدای تانک و توپ                  تحــفه آ وردنــد بـه ما ،از آن یــــــــو رو پ
ز خمیان جنگ را  ،نیست طــــــــا قتــــی                 نا گــهـــــــان آ فت رسیــــــد ، بــر مــلّتـــی؟
نی، غلــط گفتــم ، نبــود آن نـــا گـــهــا ن                 بلکــه او بر نامــه بــوده است در نــــهـــــا ن
آ نــکــه تا آ رنج ، بخــون آلـــــود ه است                 با همان خــونــریــزی  او ، بر چوکی نشـست
با هــمان بادار ، پُر خشــــــــم و پــلــــــید                  مــو هبـــت در عــُمــر خـود ، او هیچ نــد ید
بس نمــو دند، جــور و ظُلم و هم ســــــتم                 مــلــّت خــــویش را،  بر انگــیخته بـــهـــــــم
کــرده است او زیر پا ، وجــــدان خــویش                د ا د ه بــر دشــمن  ، هــــمان میـــدان خویش
عــا راو کــَی آیــــــد ، از بیحــُــر متــــی                 چــون نبــوده است ، در کــنارش جــُــر ئـتی
ا و پســنــد د ، این  ز مــان خــویــــش را                 ا یـــخــُــدا ! بــر گیــر چنــین بــد کیـــش ر ا
ســالـهــاست کاین جنگ ، خامـــوشی ندید                صــد هــزاران قــلب ، در خــونــها طـــپــــید
شــد قیــامـــــت ، بر ســر هــر همســری                 د و د مــــــان داده زدســـت، تـــاج ســـری
نـــا تــوا ن گشتـــیم ، ز دســـت آ ن نفــاق                بس حـــــواد ث بــر مــا ا فتــاد اتّــــفـــــا ق
خــانه بــر دوشم نمــوده ، این نبــــــــر د                 هــر چه بــوده او ربود، دل گشته ســــــــرد
بــر دوام جنگ ،هست  تُجّـــــــــــــا ر ها                 بــر رســید بر ا وج خــود ، کُشــــــتــار ها
مــصـدر خــدمت نشــد ، کـس در وطـــن                 از تــفــرّ ُق ،و از نفـــا ق مـــــــــا و مــــن
خـــیره بیند هــر یکــی ، بـــر دیـــــگری                 بس جنـــــایت خـــیزد ، از زیــر ســـــــری
مُـــمــلکتـــــداری ،نیــــا موختیــــم مــــا                 در جـــفای یکـــدیگــر، ســوختــــیم مــــــــا
ای بـــرادر! این چه حالیست در دیـــــــار               کــَی رســداندر کنـــــــــــار، دارُالــقـــــــرار
تــا نسنـــجد هر یکـــی وضــع و سُـــنـن                 کـــَی بــحـــق آ بـــــاد گـــــــردد ، اینــو طن
تــو شـــیدی ! قـصّــه ای« دو  دُ ز د» را                 دُزد ســوم بــُرد همـــــان ، دستمــــــــزد را
در حقیقت هـــر سه ، مُــفتــخـواران بُدند                 در عــمل مَــــکــّار و شَــیّـــا د ا ن بــُــد نـد
در مکـا ن ما ، بسی ایست زین د ُز د ان                 قــطع کــُن !دستهــا یشان یــا یــِــــــز د ان!:
تــا نــگر دند جمـع گــروهی ، از بهتران                 عــاقــلان با دستــه ای از خـــُســــــر و ا ن
تا نســـازنــد، طــرح عِــمران وطــــــــن                تــا نگـــر دد قــطع ، حــرف مـــا و مـــــــن
تــا نســپارند کـــا ر را ، با اهـــــــــل ا و                مـــیرود بیـــــفــا ییـــــده ، این  آ ب جــــــو
تا نجـــو شد ، خــون هــر یک در بــد ن                در هــــرات و بــامیـــــــــــان قــطــغــــــــن
تــا نبــاشی تــو به خــَــلقـــت ،غمشریک               حـُــر متش داشته ، نبــــــاشی تو رکیــــــک
تـــرک افــیون کــُن و نصـــوار کثــــیف                میـــشود قــلبــت رءو ف و تن عفـــیـــــــف
کــَی شود آبــــــــــاد وطن ، ازد ست دَ د                گــر نکــردی فــرق خـــوب را تــو ز،   بَـد
(خــشــنو د ا !) ســوخــتی و ســا ختی در فــرا ق
حــالتــی مــا ، بـــــــــد تــر است از آن عـــرا ق
 
 

عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی )  مورخه ء 20-05-2010 شهر کییف اوکرائین.