آرشیف

ای فلک ! آ فـت مــزن ، گُـــلــــــزار را             هــم مکن مســـموم ، تو نـیش خــــارر ا
د ل بخــواهد تا بچیــند ، زآن گـُــــــــلـی             در میـــا ن بینــد ، همــان یک یــــار را
از همــان رضوان مثال است، این چمـن             خُشک مسـازازلطف ، تو آن جویبار را
تشنگان را قــطره آبی ،  حاجــــت است             قطـــع مکن بر ما دَمی ، آبشـــــــــار را
بــاد َصــرَصــر را بگـــو ! آرام با ش !             مشــکن از قهــر، شاخـه ای اشجــار را
آفتـا ب گر شد نهــان ، در زیر میــــــــغ            بــاز گــو بـــر مــا ، تو آن اســـــرار را
ای مَــَطــر !هستی حیــات ، این نبـا  ت            پـُر ثـمـر ســـــاز، خیـشاوه و شُــد یار را
صـد اُ مید اندر دلی ما ، جای گر فـــــت             دِ ه دوایـی ، این دِ لِ بــیـــمــــــــــار را
قُــرص مهــتاب ! همچو روی دلـــــبری             میــرسان تو دلبــری ، عــــیــّـــــا ر را
نور بخــشـا ! بر شـبی تارم، ز لطـــــف             د فــع کــُن! هـم آن گَــَزند مــــــــا ر را
تــو امــا نم دِ ه ، از آن ظـُــلمِ بـَـــــشَــــر            نـا تـوان ســاز ، دشــمـنِ غـــّـــــد ار را
کــوه و دشت میهنــم ، غلطـید به خــون             پــاک ساز از غیب ، تو آن کُهــــسار را
خــلق محــروم وطن را ،کُن تو رحـــم !            بر کـَن از بیخ ، ریشه کـُشـــــــــــتــاررا
رحــم کـُن بـــر آن یتیم و بیـــــــــوه زن            کــُن تو کــوته ، شــاخـــه ای دســــتاررا
این چـه حــا ل است، بر سر بیچـارگان؟           مَــرهمی دِه ، دیده ای خـــونبــــــــــاررا
مِـلـّت افغــان بســوزد ، روز و شـــــب             کــُن تـو اصــلاح ، شــیوه ای اشــراررا
مـن نبینــم، چــهره ای بَشــّـا ش به کس             از میــان بــُر، نقــــــــــش آن آ ز ا ر را
کــودکــم ، بی شـــــیر و نان وبی لَبـَـــن            خُـشــک کــامــم ، بشنــو این اقــــراررا
هــرچـه از تـقــد یـر رسـد بر ما قــبول             کـَی تــوان کــردن قــبول ، اِنــکــــار را
ای بــرادر ! هــمنـــدیمی تــو ؛ منـــــم             کــُن تـــو جــّه ، عطف این اشــــعــاررا
تــا ز دایـــد زنگ ، و شـویـد غفلتــــت             تنگ گیر بر خود ، همان افـــــــــساررا
بی عنــا ن کــَی رام گــردد، تَوسَنــــت             کــُن مـُهــّیـا ! مَچمـــــُع الا بــــــــزاررا
تــو مشــو تسـلیم ، به احسا س حقـیـــر            شــاد گـردان ! دیـــده ای انــــــــظــا ررا
تا به کــی باشی خجــل ، از فعل خویش           کَـش تـو زحمت ! جمــع کـُن اَ ثــمــا ررا
هیچــگــاه ،اُمیــد خود از دست مــد ه!              کـُـن تـو کــاه گـِــل ، بام و آن دیــوار را
آنــزمــان است ، میشود گـُـلشن وطـن              طبــق دینــت سـاز، هــمان کــــــردار را
رحــمِ او آیــد سـرِمــا ، هر چه ز و د              هــم ببـــــــینی فــو جـــی ، از زُ وّ ار را
میشـود آن عاقبتت نیک ، از آنـــــک              گــر بگـــیری ، خصــلتــی انـــصــار را
کــُن تـوحـُرمت، قـُدسـیا نت را بصدق            خارج از مســجــد ، بکَـش پـَـــــیــزار را
گــوش کـُن تـو! آ ن حـد یث مُصطـفی             تــا بــدانی ، قــــدر یــــا ر غـــــــــار را
سوی بــازار ، تو مــرو پیش از هـــمه            احـتـرام بگــذار !هــمه حــُضّـــــــــار را
ای عـــزیــزم! تابه  کـَـی باشی زبـون            کــو متــاعــت ؟ بشکــــــنـی بـــــا زاررا
ازهیــروئین، تـوچه حـاصل برده ای؟             مــر تراست ، دارو گـــر و عـطّـــــار را
گــرتو د ا د ی عقل خویش، ای ناپسند!           پس قــبو ل کــُن ، حــلــــقه ای آن دار را
گـفتنـی ها ، بس فــراوان گـوش کــــم            د و ر انـــداز ، قـُـطّــی ای نَصـــو ا ر را
تــا نگــرد ند خسته ، آن یــاران تـــــو            غـُـلــغُــله مینداز، در و دیـــــــــــــوار را
ایـخــــدا! معـــمــور گـــردان اینوطن            بــر شَـــکــن !، آن با زوی مَــــــکـّــار را
شُستشـو دِ ه ، مغــز های تـــــــیره را             یا کـه از بیخ بر کــَـن ! پـُــود و تــــا ررا
نِه !غلط گفتم ، ببخش این بنـــــــده را             بــرطـفیلی ،خــواجه ای انـصار(ر ح) را
جــان دهــم من ، از برای اینـــوطــن            تـو پــذ یـــر از من ،همـین ایثـــــــــــار را
می زنــــد جوش این دلــی پـُـر در رد من
( خــشنـودا ! ) بس کــن ،تو این گفتار را
 
 
مورخه 14-05-2010میلادی .عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی- مقیم شهر کییف- اوکرائین.