آرشیف

این چه روزی شد ، که من از تو جدایم مــــدتی          اندرین باره ،نبوده است با کسم زین صحبتــی  
لحظه های دوریت، بر من مثال ماه و ســـــــال          دل، درون سینه ام از تو ندارد غفـلــــــــــــتی
در فراقت ، غم مرا پرورده خویشش نـــــــمـود          هر کجا اندوه باشد ، کس ندارد جـــــــــرئتــی
تا که بودم در کنارت ، رخت غم بر بسته بــو د          چون سفر کردن ز پیشت،شد عزا بر مــــلتــی
شورش و غوغای آن ملت،ز دست نا کـــــسان           سر کشید در هر کجا،با هم نمانده است حرمتی
هر کرا بینی بحال خود همی غلـطد بخــــــو ن           بینوا یان را کجا باشد ، زعم آن عشــــــــو تی
ایو طن! پرورده دست خودت را ، دیــــده ای؟          اینچنین بیچاره گی را بین وهمچون دولتــــــی
نور چشمانت ، که قدرت میشناختند قـــــرن ها          حا لیا از دست خصمت ، بند یک بد قـــــدرتی
بذرگروچوپان وکوچی،هریکش معیوب جنگ          دیدن او هر کرا آرد بجوش از محنتــــــــــــــی
فقر و بد بختی و امراض گوناگون: قهر حق .          گر تو دانایی بگو ! از جمله یک زان علتــــــی
خاک پاک کشور محبوب ما ،مخلوط به خون           خون نا حق پرده بر دارد ، ز روی تــــــهمـتـی
پیر و برنا ، خفته در خاک سیه از دست جهل          یاد باد آن خلق نیکو و شـــایــــــــان همّــــــــتی
آن عروس نامراد ونو جوان تیره بــــــخــــت          هردودر آغوش غم پژمرده گشــتند از علـّـتــــی
زان یتیمان گربگویم ، قلب هر یک خون شود          چشم-گریان،سینه-بریان، از دست جنگ لعنتـی
من از آن دوشیزگان ، حرفی بلب گر آ ور م           در طپش آید قلوب ، اندران چـــشــــم حیرتــــی
این، چه حالیست بر سر ما، ایخدای لایـزال ؟         میفرستم بهر حمــّــالان جنگ ، صد لـــــــعنـتـی
مرگ بر آنانیـکه ، اینگونه رنج آورده انـــــد          ملّتــم در بند غیر و عقــل ســــــــا لم قـّــلــــــتی
آب و خاک کشور یکدانه ام، مسموم شـــــّــر          فرد فرد اینوطن ريا، غرق هزاران حـــاجـــتـی
شرح اوضاع وطن ، موضوع دلگیر و غمین         ایدریغ ! سرمایه ملـّــت ، بد ســت غــارتـــــــتی
سالها شد دربلا و رنج و آلام ا ی عـــزیـــز!          بهر د یگرگونی اوضاع نبا شــــــد غیــــر تــی؟
ایندیار از دست دلاّ لان دنیایی خــــــــــراب          با تمـلـّق ، یک گروهیخود فروش بی همــّـــــتـی
یسته اندپیمان، که بفروشند بهایئ خلق خویش        تا بیا سایند در آغوش هوسهـــــــــــا ســا عتــــی
این زبانم لال گردد، گر دم کس خوش بــو د         غیر آنانیکه ، بر بیگانه کردنــــــــــد خــدمتـــــی
لازم است تا چشم بینا، هرطرف گویا شــود       نیست بر ملــّت همانا، لحظه ای از راحـــــــــتی 
هر که خاموشی کند او اختیار، بر خویشتن        از مقامات الـــهی،میــــــــــرســند ش هــیبـــــتی
تا بکی !گرو  یده اعمال زشت  د شـــــمنـی        گربگویم من همین نکته نباشــــــــــــد غیـــــبتی
چشم غفلت باز کن! ای مــلــت محبوب من !       بهر هر مشکل بیابی ، سوره و چند آیــــــــــتی
رهنمای زندگیت ، باشد همان اُ م ّالکــــتاب           از دل و جان تو فرا گیر و کوشش ها غایتـــــی
میدهد سامان معیشت ،میکند صیقل قــــلوب       گر ترا باشد بخواندن ، صبح و شامت عادتــــی
اجتماع مـوء منین، پنج وقت کند دل را ملیح          گر رسد آذان بگوشت، او میرسانــد قــــربتــــی
تو که از احوال خویشت،با خبرگشتی بصبح        آنهمه مشکل نیابد ، دور و بومت  فــــــر صتی
خصلت موء من همان است، تا کند خدمت بقوم    درعوض، از ایزد یکتــــــا بگیرد رحمــــــــتی
زندگی تنها موّاد زیب و زینت نیست،بدان!        با کمال علم و عزّتت ده ، تو دل را زینتـــــــــی
خلق،محروم ز رحمت گشته است از دست جهل- یا الهی دِه ! تو عقل و فکر مارا اُهبــــــــــتــــی
محو گردان آن منافق را از میان ملــّتـــــم         وحدت ما را ، تو تاءمین کن بحکم عـــــــز ّ تی
در جهان سر گشته گان راه کویت یس زیاد       دِه ! تو ما را قلب پاک و هم نیکو خوش سـیرتی
تا نفاق مهلکی گردن شکن، خیزد بیرون          با طفیل روی آنحضرت(ص) الها ! حکمتـــــــی
چون شتیدی نالهء نی هموطن ، باش همچو نی- گر نگشتی تو تهی از رشک و حسرت و تهمـتـی
گرتزا نوری به چشمان است ویااندردل است     بهرنابودی این ظلمت بکـــــــــن! تو حرکـــــتـی
هیچگاهی اجنبی ،همراز و همد ینت نشــد        از برای غصب آزادیت، اورا هست رغبتــــــــی
گرهمیدانی که اوضاع جهان گشته است وخیم    صحنه های زشت دشمن را بخود ساز مراُ تــــی
آنزمان است ،حسّ غیرت خود فرا گیردترا      گر چه آن غیرت بذات خود بود هم ند رتــــــــــی
در تلاش کسب دانش ازدل وجان توبکوش!      تا ببینی مزرع سبزت و بگــیری لـــــــــّذ تـــــــی
گر بلاهت کرده افسار ، آن دماغ و مغز نو      کی تو یابی در جهان کوچکــترین یک شهرتـــــی
خسته گشتی ای برادر! گفته هایم تلخ گشت      گر نباشد تاب شـنوایی، ببخش از حـُــــــــر متـــی
تاشود آزاد وطن، ازهرگونـه غمهای ثقیل         نسل نو را از صمـیم قلـــب ، بکن تــــــر بیتــــی
حـُبّ کشور، زاده افکارو احساس تو است       هموطن ! بشنو سخن ، بر این سخـنها بیعــــــــتـی
گر ترا میل شنیدن هست ، سخن آغاز شد         آنچه داری گفتگوبا من ، عجب خوش صـحبتـــــی
من خوشم از همندیمی ، کاو مرااقناع کند       میفـــرستم نکته هایم را نه بهـــــــر رشــــــــو تـی
آن نظامی را نهادش گر بود با زور تیـغ        نوش آن تیغ اسـت ؟ که خون مرد مان شد شربتی ؟
بهرحـّل مشکلت، بایست ترا شورای عقل         آن حکیمان وطن رابهرآن خوش خـــــــــــــــلوتی
هر یکی از عمق فکر و آن تجاربهای خویش     در همه اجلاس دانایــــان  شـــد آن مشــورتــی
آنهمه قاضی و مفتی، وآنهمه استـــــاد علــــم     هر یکی دارد بنـحوی،از دانشش چه عظــمـتـی
ملت بیچاره ام !یابی رهایی آنــــــــــــــزمان     گر شوی تو متحــّد ،گرد همان یک اُ مــــّـتـــــی
با چنین مفکوره عالی،تمام افراد و خلــــــق      میدهند هر کار خودرا، سازمان و صــــــــورتی
تا شود تاءمین ، حیات فرد فرد اجتـــــما ع      لازم آنست ایبرادر! وقف کردن ثـــــــــــــــروتی
پیروی از حکم شرع و هم قوانین اصـــــیل      نزد هر یک از وطنداران ، بود شخصـــّیتــــــی
گر نباشد کس مطیع ،آن فرامین ستــــــرگ         سر زند از که و مه ، در هر کجاها وحشــــتــی
آن نهـــاد و نظــم را باید بهر جا استـــــوار     کاو سزاوار بشر باشد ، و از آن لـــــــــّذ تـــــــی
سر کشی ازامر حق و از اولوالامر خویش      رخت بر بستن، بدست خویش بسوی تـــــــر بتی
هر پدیده در جهان،وابسته نظم است و بس      هر کجا باشد هرج ، هر گز نباشد عـــــفّــتــــــی
گر اخـّص گفتم سخنها، بهرآن است ایعزیز!    تا شود حاکی برایت و نبــــاشــــــــد مــنــّتـــــــی
هر چه گفتم یا بگویم بهر اولاد وطـــــــن       خاصـّه ای قلب من است و ز روی شفــقــتــــــی
هرزمان یادم شود از کلبه ام ، اندرهــری       این چه احساسی است انسانی وزیبا فطــــــــرتی
هرکه شد آگاه ازین گفتارو برخود شدعمیق     باد یارب ! از برایش، حفظ جان و دولتـــــــــــی
ما همه ، مسئول ز اوضاع کنون ایهموطن!     گر ترا وجدان پاک است، پیش من تو حضــرتی
چون شدی بیدارزخواب غفلتت ایدوست من!   بعد انشاءالله، بفرما بر مـنم چند منــــــــــّـتـــــــی
اوّلآ: گردی تو شایان همان دربار حــــــّق      از برای آن یتیمان ، گر تو کردی خــد متــــــــی
ثـانیـآ:خلق نیکویت، در میان موج خشـم        رام سازد یاغیان را،بر فرازد حشـــــــــــــــمــتی
ثـالثـآ:گر محو سازی،آن خرافات قبیـح         ارج بگزارنـد ترا، آزاد گــــــــــــــــان ملتـّـــــــی
رابـعآ: نسل جوان زودترپذیرد حرف تو        میرود اندر عقـــبت ،چه کاروان عـــــظمتـــــــی
عزم راسخ را متینتر سازبهر اجرای امر      هم اساس دانشت را ، تو ببخش تقــــو یـّـــتـــــــی
اینهمه منظور ما، خدمت به اولاد وطن        ایخـــدا! ما را بر این امر ستــر گم بـــــــر کـــتی
بهرکسب علم وعرفان جانفشانی باید ت        ماهمه در پخش دانش ، پی بگیریم شــــــــر کـتی
تا شود آرام دماغ ، هر یک ازاهل وطن       اینهمه تدبیر ها را،ساز و برگ و ســـــــــر عتـی
درچنین راهی،سفرکردن بدون مشورت        کار بیباکان ندارد، نه دلیــل و نه حـجـّـــــــــتـــی
پس بیــایید ایعزیزان!گرد هم جمع شویم        بر فراز کوهساران وطن، خــوش ر ا یتــــــــــی
کن فراموش!آن جهالتهای دیرینت بزود        بر گیر از درگاه ایزد، تو چنین یک رخـصـتــــی
جهدکن درروزوشب،اندرعبادت کن تلاش    دوست را از دشمنـت  باید الآ ن فـــــر قتــــــــــی
در حلاوت زندگی باشد،ترا با همجوار        گر نباشد مر ترا ، بر زندگیـــــــش حســـــــــرتی
تو توانی همچنین ،آرام زیستن درجهان       بی بطالت میشود مسعود،نسل بعد-ذرّیــــــــــــتــی
آنزمان (خشنود) میگـــــــردد، دل بیچــاره ام
از برای کسب این آمال ، خدا راست طاعتی .
 

عبدالکریم (خشنود) هروی کهدستانی. مورخه هشتم جولای 2008 میلادی شهر کییف-اوکرائبن.