آرشیف

بادامه شعر جانبخش استاد عزیزالقدر،محترم فضل الحق (فضل)، تحت عنوان (نور عشق)، اینجانب سوختن را ادامه میدهد:

 
 
شنیدم شعـــر زیبایت ، میــــــــــان ســـــو خت         تمام هســتی ام ،  در این بیــــــان ســــــــــو خت
سخــن از عشق پیغامبـــــــر ، چو گفـــــــــتــی         پلاس فــسق و فـحــــشا ، در جهــان ســـــو خت
خــســــان، یــارای بشــنفتــن نــــــــــــد ا رند !        بحق گویـم ، که مغــــز کافــــــــرا ن  ســـو خـت
فــــــراموش کی شــــــود ، زخم زبـــــا نهــــا         کشــاکشــــــــها ، ببــین مــارا عـیـان  ســـو خــت
بــــــســی تهـــمت زنند ، ناحق باســـــــــــلا م         ز دست جهــل ، بســـی این مـــسلمان ســو خـــت
بحـــبل الله ، زنند آ تــــش  ز وحشـــــــــــــت          آیا ای با خـــــرد ! این میتــــوان ســــــو خــــت ؟
بحـــّق ، کــــــــــــــهــــیـــــــــعــــــــــــــــص         دل فرعونیــــــان ،  در هـــر ز مان سـو خــــــت
درو ن مـــــــکــّــه و در آن مــــــــــــــــدینــه         ز دست وهـــــم ، دلی آ شــــــوبگران ســـو خــت
مـحـمــّــــد (ص) ، منبــع صدق و صفا شــــد         کــز آن پیدا یــشـــش ، رسم بتـــــــا ن ســو خــت
صــداقت با  عدالت ، خــصلتــی او ســـــــت          هــمــان عـــد لش ، ز بنه آن با طــلان سـوخـــت
بـــزد آتـــش ، بـــدامان جــــــــهـــــــا لـــــت         آز آن اخــگر ، تنـــی بس ناکــــســــان سـوخـــــت
چــنان شــخــصــیـّتی ، بگــــزیده الــــلّــه(ج)        که ایمـــا نــش ، تــمــــام خـــا یـــنــــان سوخــــت
ر اه احـمــــــد ، رهـی پیرو زیست ایجان   !         طـــرق غیــر آن ، آتشــــفــشــــان ســـــــو خــــت
ره روشــن ، صـــــــــــــرا ط الـمستقیم است        که آن نورش ، خـــســـان و بد گــمـان ســـو خـــت
درفش سبــز ، پــر نور از جــمــــالــــــــــش        که  خـــــّیِاط  ازل تا هست جــــهان ، دوخـــــــــت
ســتود ش حق ، در کلامی بیــــنظــیــــــرش         که حـــرفش ، بد ســـگالان را چـــنان ســو خـــت
همـان مــهر مـحـمــّد(ص)، در دل ما ســـت         اگــر چــه عصــر ، ما را نامهربــان ســوخـــــــت
همیـــدانم عــزیزم ! ،(فضل) جــــــــا نـباز!         کــه ایــن ره ، شــــاهـدان و مقبــــلان سـو خـــــت
دل پر خون ، ز وجد گوید که ا یــــدوسـت !         خوشــــــــــا بر تــو! که دل با امتنـــان سـوخـــــت
همین ســوختن شــود، مصبــــــــــاح روزی         بدور شمع تــو، یـس پــرزنـــــــــــــان سـوخـــــت
ابو جهــل لــعین ، اکنون چه بــــــــســــــیار         کــز آن  نحـسـش ، تمــــــــــام دودمان سـو خــــت
سر ملــّت  ، هــزاران غــم فــــــرو ریـخت         پــلاس عیــش و فــرحـــت ، نا گــهان سـوخـــــــت
بــرادر با بـرادر ، در قــــصـــــا ص است          نمــیدانــد کســی ، ســو د و زیـــــــان سـو خــــــت
ز آتشــــــباری ، بمـــــــهــا ی دشـــــــمـن          دل مــــسـکیــن ، پـی بـک لقـمـه نان  سـو خـــــــت
ز خـــشم آن عــدوّ ی ، بیــــــــــــشر افت           ببــیــن جــــــــانــم ! هـــرات و چـغـــچران سوخت
تمام پستـه لیغ و جــنــــــــــــــگـــــلا تــش          گــل و بــلــبـل و هــم آن بــاغــــــــــبان ســو خـــت
در این کـشـــور ، که مرزش باز و بی بند          کــوه و دشـت و دمــن ، بــی مـــــــرز بان سوخـت
یکی سـوختـن ، کــز او خــاکــستر بـمانــد         دیگر ســوخـت اسـت ، کـه گـردش همزمان سوخت
ســخــن ، دوری گـزین ! تو از خـــرافات          زبــان در کــام خــشکم ، بـی امــان ســــو خــــــت
نمــانده قـــطـره آبـی ، در دیــــــــــــــارم          ز تبـخـیر ، ریــگ جـــــــوی مــــــو لــیان سوخــت
درون ســینه گــویــنــدم ! چه طـغــیـــا ن         بــزن فــریــاد ، که بــحـــــــر بیـــــکران سـوخــــت
ز ایــتام وطن، گر نکـــــــتـــه گــــو یـــم          « فلک سوخت ، عرش سوخت و آسمان سوخت >
اگــر ایــنگـونه ، بــاشــد وضــع دنــــــیا          تــمـــام کشــــــــو ر م ، افــغــانــــســـــتان سوخـــت
فــراموش کـــرده ایــم ، داستــان رستـــم           هــمــان تـوســن ، هـمان  زین و عـنـــان ســوخـت؟
ســخـن از (نور عشق ) جـــاودان بــــود         که  دوســـتان را ، دریــن کـون و مـــکـان سو خــت
مــبــارک ! روز مـــولــــودش به امــّـت          هــمان هــجــرش ، عــــظام و استـــخـوان ســـوخت
بــهـــر جـــا ، نــعــــره ء ا لـــلــــه اکبــر        خــرو شــش، د ا مـن بــس دهـــریـــــــا ن ســـو خت
د رو د بــیــکــران ، بر جــان پــاکـــــش         فـــرســـتا دم ، دلـــم  چـــــون شـــــا یقان ســــو خت
بـــگــــو خشــنـــود ! تــو هــــر چــه داری در دل
کــه نـــاگــه ، مـــو تـــــت آ یـــد و ز بـان سوخت