آرشیف

چیست قدرت ؟ آن توان مطلق ا  ســـــت        هرچه افکار است درآن دانی حق است
آفرینش میکنـــــد هرگه که خو اســــــت         آنچه لازم دید برایش او بجــاســــــــت
گونه گونه خلقتـــــــش روی ز میــــــن          بس تفاوتهاست در آن ای ماه جبــــین
آنچه زیبایی است و یا پژمــــرد گیسـت         هر کرا داده است بر او این زندگیســت
کور و کل یا لـــوء لــــوء ای لالای را          جامه داده است او قد و بـــــــالای  را
خلقت انـــــــسان مشــرف روی ارض          امر او بر حق و برایش گردیده فــرض
آن یکی را برگزیـــــــــد پیغــــامبرش          شرح داده هم بر او آن دفتـــــــــــــر ش
رهنمایی کرد براو آن شـــــــــرع  را          هم اجازت داده بر او قــــــــــــــــمع را
دیگری را داده است آن تاج و تخــــت         در حقیقت بر گرفتـــــــش بخت رخـــت
آسمانها رانموده است نیلــــــــــــــگون         دور دور تو حصــــــار است این بدون
همچو مرغی در قفس صیدی بچنــگ         بر گرفتی از جهـــــان تو ری و رنـگ
این گلستان بهر تواست ای نغمه خوان         آن همه آهنــــــــــــگ تو بـــــــر دل روان
ذکر او گوی و ســـــــــــپاس او گــزار!         در حیاتت آن مــــــــــــــراد خود برآر !
عمر ها بخشیــــــــــــده بر ما در زمان           داده هر کس را بلطف او لقمــــه نـــــان
رازق مطلق او بر مخــــــــــــلوق خود          آب و دانه دارد او در صنـــــــدوق خود
داده قـــدرت بهــرما از روی عــــــــلم          عــلم را دانی تو آن بـــــازوی حــــــــلم
قدرت علمـــــت چه آ ســایش بــــــــود          نــور او هر دم به افـــــــــــــــــزایش بود
قو ه ای در کت نمـــودار همـــــه است          کر نباشد فهــم همه چیز برهم اســــــت
داده ات قدرت نه از بهر غـــــــــــرور         بلکه باشد مایه عـــــــــــــشق و ســـــرور
راست گویم عشــــق او آن قدرت است         باقی هرچه هست زمان و مـــــــدت است
یا الــــــــه  ! از کبر و نخوت دور دار
این دل خشـــــــنود را معمـــــــور دار
مورخه 16-09-2009 م. شهر کییف جمهوری اوکرایین.
 

 
 
 
اندران بطن روز اول من ثنا گفتم ترا     نطفه بودم جان گشتم این بجا گفتم ترا
از عدم دادی به من این جسم و هم آن روح را
                                              انت ربی را بدل انـــــــــــدر صفا گفتم ترا
تاگرفتم شکل هر عضوم خمید اندر سجود
                                              ذره ذره جمع گشتم مرحبا گفتــــــــــــم ترا
من که بودم؟ناچیزی بیجا وبی ابعاد و هیچ
                                              راز حق را چون شنیدم یا خدا گفتــــم تــرا
آفریدی تو مرا ذر لابلای لحم و خـــــو ن
                                             در فضای پر ز نورت ربنـــا گفتــــم تــــرا
روح من اندر کجا بود؟حای او اندر کجاست؟
                                            این ستایش در درونم بیصدا گفتـــــــم تـــرا
تا دمیدند روح را در قالب خود ساخته ا ت
                                            من همان لبیک را بالرضاء گفتــــــم تــــرا
لا شریک جانم ببخشید همزمان نورش فگند
                                            بر دل و بر جان آری لا اله الاالله گفتم تر ا
تا بفرمودی بمن این چشم زیبا بیـــــــن را
                                            هرکجا بینم ترا و هرکجا خواستــــــــم ترا
بنده عاصی بدرگاهت همیش اندر نیـــاز
                                             این همه ذکر و دعارا بیــریا گـفــــــتم ترا
من مطیع جمله اسرار همان قرآن تـــو
                                             در ضمیرم ذکر رب مصطفی گفتم تــــرا
گر جه هستم من اسیرخواسته های این بدن
                                             بهر اجرای نیازم خالقا گفتـــــــــــم تـــر ا
هرچه زیبایی بعالم هست در دور من است
                                             خوش از آنم تا بدل ای رهنما گفتم تــــرا
پای بوسی های ابلیس قد من را خم نــکرد
                                             بهر دفعش هر زمان من این ثنا گفتم ترا
                      خشنودا ! کردی توافشاء این همه اسرارخویش
                      مهر خاموشی بلب! سخت ما جـــــــرا گفتم ترا
 

 
مورخه 24.02.2009 م .
 
گرچه میدانم که دل پوسیده از غمها شــــــده اســــــــت
                                                         این چه خوش امریست یارب محبوب دلها شده است
توتهِ لحمی که مملو گشت از امواج خـــــــــــــــــــو ن
                                                        وه چه رنگین از خیال سرچشمهِ در یا شده اســـــــت
جذر ومد او جهشهایی زند بر کـــــــــــــــــــاخ جــان
                                                       قصر عمرم روشن ازآن اخگر آشنا شـــــده اســــــــت
روز و شب آرام ندارد خنیا گر ساز سر است
                                                 در حضور عشق جانان محفلی بر پا شده اســـت
ذوق شور او چنان کوبد به قفل غفلتــــــــــــــــــم
                                                       ذره ذره جسم و جانم در رهش بـــــــرنا شده اســــــت
همنشینان را بگوئیدعاری از دنیا شـــــــــــو ید!
                                                      عشق او اولی تر از هر ثروت دنیــــــــا شده اســـــــت
هر چه بینی در جهان تو از کشاکشهای دهــــــر
                                                       غیر مهر  و لطف او هرچه بوده است رسوا شده است
گرچه دورم زبرت.آنچه که دارم غم تست          اندرین گوشه دنیا. بکنارم غم تــــســــت
                 

بمناسبت بزرگداشت حکیم عمرخیام نیشا پوری عالم شاعر کلاسیک ریاضیدان منجم و فیلیسوف معروف جهان متولد 439  ه ق ـــ1048 م .

( فخـــــــر عالــــــم بر تو ای خاور زمین )

 
این سخن آغاز آن  حق الـــیقـــــــــــــــین          آ فرید او بهرما خــــــــــاور زمـــــــین
داد برما عقل و هوش و این خـــــــــــــرد          تا شویم از پیـــــــــروان راه دیـــــــــن
راد مردانی بســـــــی از اصـــــــــــــل ما         زاده آن اعتقـــــــــــــاد مســــــــــلمیـــن
از کدامین شخص پر فن و کمــــــــــــــال         من کنــم آ غــاز شمــــــــــارم اولــــــین
مهـــد خاور زاد نوابــــــــغ در جهــــــان         از بغاوت پشت شان صد بغض و کـــین
مادران پر زمهــــــــــر در دامنـــــــــش          آبروی ماست و آبستنهـــــــــــــــا بهــین
 چرخ گردون میســــــــــتاید هر یکـــش          هم بنـــــــوبت خواهمش من اینچـــــنـین
آفرید بر خاک ما خیــــــــــــــــــــــام را           داد بر او دیــــده شـــــــور آ فــــــــــرین
آ ن چنان شخصیئتی کز فـــــــــــیض او          بس عــــلوم یا بنده شـــــــــد درب نویـن
از نبوغش چشم شاهان خیـره گشـــــت           در وجودش دیده اند مــــــــولای د یـــــن
چشم حیرت سوی او از هـــر دیـــــــا ر          مینماید حضرتش را شخصی بـــــــریـن
آ ن حکیــــــــــمی ما برســــم اعتــمـاد          بود بدربار همه شـــــاهــان قــــــــــــرین
او طبیب حاذقی دردهـــــــــــــــــای ما           دردمندانیـــــــــــم و غم جان شـــــیریـن
شـــایق سیــــارگان کـــــــــــــا ینـــــا ت            جای اوست در زیر چرخ آبــــــــــــــگیـن
دوستــــــدار علم و فن بالذات خویــش          خادم اتباع و مهـــــــد وموءمنـــــــــــــین
با خلوص صاف و بیغش در نهــــــاد           میتوانم گفت سخنهـــــــــــا راســــــــــتین
بهر آسایش خـــــــلق هر صبح و شام           داشت در امرش یکی عــــــز م متــــــــــــیـن
راد مردی خوش سیر در عصر خـو د           بوده است گره گشـــــــــــای ســــا ئـــــــلین
در خرد مندی مثال او کــــــــم اســــت          قدر او نشناخــــت گروه جــــــــا هـــــــــلین
در نشست با دیگران بود اوصبــــــور           صحبتش در جان میاندازد طــــــــنـــیـــــن
گر ندیمش بوده ای چنـد لحظــــــه ای           میزداید حـــــرف او چین از جبـــــــــــــیـن
اهل علم و معرفت خرسنـــــــــد از او           نزد او آید پسنـــــــــد رســــــــم دیــــــــرین
سالهـــــــا شد صرف آن آمــــــــال ا و          قد خمیده چهره زعفران گنـــــــــــــــــد مین
قاضیان و مفتیان دا رند نیــــــــــــــاز           مشورت خواهد ازو دیـــــــــــوان دیــــــــن
در مباحث گوی سبقت برده اســـــت            در دیار آن شهنشه ســـــــــــــــــــلجوقیــــن
با خبر از قسوت ســــــــنگینــــدلان             میکنـــــد او اســـــــپ شـــــانرا زیر زیـــن
زندگی با جملـــــه اشکال خـــــو دش           رفته رفته شـــــد بــرایش ســـــــــهمگـــین
شــــکوه هـــا دارد ازین دنیا ی د ون           آن دونان را میکنــــــــــد دور اینچنیـــــــن
جور خودخواهان و جنگجویان وقت           باعث عزم سفـــــر از ســــــــــــــــر زمین
راهی بلـــــــــخ و هــــری با صد امید          شعر او بر قلب دونان چون زو بــــــــــین
از نیشاپور تا بخـــارا میلهـــــاســــت          سوی بلــــــخ آمد با عشــــق آ تشـــــــــــین
ما همــــه پرورده عـــــشق اویئـــــــم           معنی شعرش شعار شــــــــــــــــایقــــــــین
از نهــــــاد او شــود معلـــــــــوم حـال         جاه رســـیده است بر خلاف کاذبیـــــــــــن
دسترسی هرگز ندارد این خــــــــــیال         تا شناسد اصـــل اورا بـاالیــــــــــــــــقیــــن
ایخـــــــدا خواب و خیالش کم مکـــن          هستم بر آن خیالش نیــــــــــــــــــــــــــکبین
گر نباشد تاب آن بشنفتنــــــــــــــــش          واقعا باشد برایم شــــــــــــــــر مگیــــن
افسر بیگانه خواند نظـــــــــــــــــم او         میدهــد قدرت برایش ای بهتــــــــــریـن
خلقهـــا مرهون افکار خو شــــــــش         از رباعی هاش رسد آن بوی طــــــــین
آن همای  نیکبختی است بر نـــــژاد          افتخار بر ملت مقـــــــــــبل زمـــــــــین
پرتو مـــرموز آن افکـــــــــــــــار او         مینویسنـــــد آن شعـــــــارش کاتــــبیــن
آنکه عقلش ره نیاقت اندر شعــــــور        باشد او از آن شــــــمار عـــــــــــاجزین
هر یکی تا حد خویـــــشــش مــیرود         لا جرم در اجرای امرش مـــــســـــتعین
ما سخن از آن فقــــید سنـجیـــده ایم          هیچگاهی حرف او نبــــود مشــــــــــین
رمزی از اســـــــرار پنهانش رسید          ای مخاطب او کــه هست از بهتــــــرین
گر تو خواهی گفت ز علامه سخـن         همچو ناقوس بانگ اندازی طنــــــــــین
عقل کـــل اورا خریدار است و بس         رحمت حـــق باد بروحش یــاســــــــیـن
نقد من جان است و هستم مشتــری          یا اله ! ایاک نعبد و ایاک نســــــــتعــین
بندگانت را گنی خود امتحـــــــــان          اندرین دنیا به عــــــــــــــلم خود یـــــقین
هر چه آید بر سر ما امر توســــت         حمد گوئــــــیم بر تو رب الــــعــــا لــمین
آ فریدی تو به ما خیــــــــــــــام  را         هـدیه خواهی داد برایش علییـــــــــــــــن
عارف ما گرچه شاکی بود ز دهـر        فیلیسوف وقت خویش است و مــــــهـین
آنچنان شخصئیتی کز فیـــــــض او        خوشه چینانیم و هستیـــــــم مستـــعــــین
بس مراهق میندانــند اصل خویش         یا به بد نامی کشاننــــد والــــــــــــــــدین
این نباشد خصلت فرهنگـــــی اش         بهر او لازم یکی یار و مـعـــــــــــــــین
شیخ ما دادند شـــعـــار از بیخودی        لذتش در عقل و مشــــام او شـــــــــمـین
او نمرده است و نخواهد مرد که او       روح او اندر رباعی هـــــاش بــــــــــین
آن حکیــم با عشق خاص کبـــــریا       رهسپار شد سوی حج چون شمس دیـــن
با همان فضل خدای لا یــــــــــزال       یاد آمد "یـــومئــــــــذ للمکـــــــــــــذ بین"
تعبیه کرد او قد و انــــــــــــدام  را       رحمت حق را شده او خوشــــه چـــــــین
ماندگار است تا ابد این نــــــــام او       هم به امر حق شده است براو تعیــــــــین
گر غلط گفتم بگو چند نا ســـــــزا:       یا که گردی تو مطیع ای نـــــور عـــــین
عـمر او و خود عمر خیام گشت          ارزش او چون همان عمراست یــــــقین
نظم اوقات زمان را ثقه کـــــرد          ما همه مــمنـون خدمـاتـــش رهــــــــــین
پیــرو افـــکار بلخـــی بوده است        یا د باد آن روزگــــــــــــــاران دیــــــرین
با هم از عشقش بگوئــیم عمر ها       تا بسوزد در جهان آن رشک چـــــــــــین
قلب او پر نو ر ز انوار الـــــــــه       مصرعش در قلب هر کس جــــا گـــزین
حکمت اشعاراوست اسرار عشق      میرسد تا آن سمـــا هفـــــــــــــــــتمــــــین
هر سخن آید ز اعمـــــــاق درون      در درون بحر تو مـــــــروارید بـــــیـــــن !
از همه بیکـــــاریها بیــزار بود          نزد او چیزی نبود از خنـــــــــــد مــــین
قلزم عشق است و شعر گرداب او    گر تو غواصی بزن سر ای حســــــــــین!
شرح او خواهی تو از روحش بخواه   آتش نفست چو آن نـــــــــــــــار فــــرین
او همای دانش عصــــــــرخوداست     بل شکار او بود قـــــــرص جــــــــوین
اهتزاز شور عشقش پــــایــــــدار       قدر او دان ای پسر ! و ای مـــــاه جبین!
ساقی نازیست دهد می خوشگوار      مرحبا بر بازوی این زارعــــــــــــــــین
آن می ناب است طهور از برکت است        میـــزداید قلبـــها را از خشم و کــــــین
میخورم ازآن سبو و جــــــــــــــــام  او        گر به من داد قطــره از آن غــــو لـــین 
این جهان محصور بر ما چون قفـس          ما همه در بطن او هســـــتیم ســـــجیـن
من فقیرم عز و جاهم در بــــر است          تو نگــر بر کفش ها ی چـــــــارقـــــین
خدمت پیران و استادان حق اســــت           هموطن ! ای ساکن کورت ونشــــــــین!
در نیشاپور مرقد آن راد مــــــــــــرد         اعتقاد خــلق بر او باشد حــــــــــــــصین
خالق یزدان او را بگـــــزیده اســـت          لطف رب بالا تر از هر چــــــــیز بـــین
شاد باد ! آن روح پاکش شاد بــــــاد!         بر تو فردوس برین ای پاک طــــــــــین!
زادگاه نیک تو از خـــــــــــــــر مـی         میــــگــذارد در پای تو آن یاســـــــــمـین
از هـــری برتو سـلام از مخلصــان         مهـــر تو در دل چو غشق آتــــــشــــــین
( خشـنــودا !) بر اهـل عرفان ده تو جان
غــم مخــور ! وا لــله خیـــرالرازقــــین .

نوشته عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی)
شهر کییف جمهوری اوکرائین 15.05 .2009 میلادی.