آرشیف

یکزمان عُمریست که ملّــــت شد گرفتار بــــلا                سرزمینش غرق خـون و رهبرانش درخـــــــــطا
آن شمال و این جــــنوب در گیر ودار یکدیـگر                شرق وغرب باهم نسازند،هست مسیر شان جُـــدا
مرکز کشــــور که ،متن آن تنا قض ها بُـــــود                از همان بی علمی اش،رسوایی اش شد برمــــــلا
جملگی کردند فراموش،اصل عمده درکجاست؟              یا که رَبَّ العَــــــالمین، خواسته بر قوم این عنـــاء
قهر حق آید زمانی،که قوم سرکش در عِنــــــاد               با اولوالامرو َرسُول الله ، که هـست او پیشـــــــوا
ای تو عاِلم! در عمل کردی خطا های ز یـــــاد               باورت نآید که گویم ، خائنی نــــزد خــُــــــــــــدا
ای تومَلاّک !ازغرورت ،چرخ کیهان درعجب               ای توحاکم !در حریم گیرنده هرچنــد رِ بــــــــاء
لَعنتی حــــــــقّ برتوای گـــیرنده نا ن یتـــــیم !              کَـی تواند زیسـتن در پهلویت،چندتا صــــــــــبـــا
بدتر از هر چیز باشد ،عُقده های قــد شـــکــن               در میان قوم و مِلّت باشد این ،ســـوگ وعَــــــــزا
قاضیی بیعــدل و انصاف،پایه دین را شکست                گیرد او رشوت ز راشی،همچو مــاهی    بیصـدا
از برای کسب قُـــــــدرت ،دسته از مزدوران                کرده اند خدمت بدشمن، مرگ بر ایشان یا خــــُدا!
مغزشان ،مصروف ُظلم وعزم شان چون قاتلان             تا بریزند خون ناحقّ،بـهر کسب آن غنــــــــــــاء
مَــــــــــهد، پر ذلّت ز دست بد سگالان خسیس               جهـــل و بیباکی و قسـوت از زمین تا آن سمــــاء
ریختن خون برادر ، باشدت ُظلـــــم عَظــــیــم               بُوالهوس !کردی بیعـفّت دوشیزگان را،ای بیحـیا!
گشته ای دیـّوث ،و حُرمت نیست اندر دَور تو               توچه منفــوری بنزد خا لقـــــت ، ای روســـیـــا !
هرکه بربُنهِ وطن افگند ، بقصد او رخنــه ای                تا ابـد آن روی منحوسش نبـــــیند ، آن ســـنـــــاء
جنگجــویان جهــان ،کُلآ بخصلت فاسق انــــد                بی ادب، بر کُــرسی عدل و صــدارت جــا بجـــا
جــاهلان اکثر شدند، آن پیرو ِفسق و فســـــا د               صد گروه مُختــلف باشد ، میــــــــا  ن روســـــــتا
بین !چه تفریقیست میان ملّـــت افغانستـــــــان               جنگ خونین دروطن، باعث شده است اینرا به ما
آن همه احزاب ، بدور چند تن از اِغــواگــران               طرز تدبیرش مُضــرّواندیشه اش بیقدر و جــــاه
بهر چه؟اینگونه افـکــار، بهر آن آشوبگری ؟                چشمه ءنور از کجا؟ و جهــل و ظلــمت در کجا؟
نام خود عادل تو ماندی،تیـــغ جــلاّدی بکف                 تیشه بر ریشـــــه زنی ،ترسی نداری از خــُـــــدا
جان ملّــت در عــذاب ،از آن خُصومتهای تو                عزّت و حُرمت کجا شد؟ نیست آن شرم و حیـــــا
طفلکان مملکت ،از دست جنـگ پُر شــــــرر                اکثرآ،گشته شهــــید وبس شــدند بی دست و پــــا
هم بسی دوشیزه گان افتاده، اندردام غیـــــــر                 قــید دام ِ بَردلُ و کابـــــاره ،انــــدر اروپــــــــــا
ای برادر !علّت فقر و شقاوت ازچه رواست؟:                زانکه حــلّ مشکلاتت ، مانــده است پا درهــــوا
تحــت افکــار فریبند ه، کنند اِغوای خـــــــلق               میدهند پرداس به رنگها ،باالخُصوص رنگ شـما
آن یکی بــــاِد بُروتش ،تا به هفتــُـــم آ ســمان               وآن دگر بنَشسـته با پولــش، به کُرسیی سنــــــــــا
حامیان شان ،با آن تفنگ و هاوان در کنـــــار               کــَی توانند دیدبجُزدولار،همین رنج وشـــــــــقــا
دشمنِ غَـدّار،درا ین وقت پُرکند همیانِ خویش                با چنین مُلک و غنـــاء ، این ملّتم  گشته گــــــدا      
مجــلس قانونگذاران،بهر تنظیم نظــــــــــــام                 از کجا شد آن نظام ،چون نیست امنش تا غِـــدا ء
در محافل چه بسی، از اعتراضا ت بشـــنوی                تار مویت گشــته سیخک،میکـــند قــَـــــدّت دوتا
برکنند از بیخ و بُن ، این هستی و بُنیـــــاد ما                کرده اند بی سر پرست ،این خانه و افــــــراد ما
ای برادر!لحظه ای جویای این افکــار شـــو!                توبه کــُن زآن کار بد،پیــغــام از این باد صبــــا
آتش آه یتیــــــم،سوزنـــــده تر از راکت است                اِنتقامش میکَشانــد ،آن  ظالــــــما نرا تا فنـــــــاء
آنچه قانون عدالت هست ،در قــُــــرآن اوست                در شریعــت میــتوانی یا فت ،حــُــکمِ هر چه را
حَــبلِ ا لله ،باشـــدت آن ضامـــِن پیروزیـــت                 وَاعتَصِــمُوا ! را قبول کُن، از خالقت باشد عـطا
سوره شُوری،برای حــلّ آن صــد اختـــلاف                 بیخــرد! تا کـَی ندانی ، ســَهو را تو از خطــــــا
ایوطنداران !بیایــــــــید جَهل را یکســو کُنیم                 صُلح،خیراست بهرماای اُمّتِ محمد(ص)مُصطَفی
بیریا،زحمت کشیم،در کشــــور رنجور خود                 بسپُریم کار را به اَهــــلش،حاجــــــتی ما شد روا
تفرقــــه ،دیگر نبـــاید جایگزین عقــــل شُــد!               اِتّــفاق تضمین کنــد ،  خشنــودی ای هرد و ســرا
با گــــذشت یکدیگر،میشوند دلهــا ملــــــــیح                 آفتاب شرق ،بلطـــــفش مـــــیدهــــــد مارا ســــنا
اجنبی ما را نمیزیبـــــــد، رها کُــــــن دامنش                دست یکدیگر بگیرید ، عقل خود کُن َرهنــــمــــا
کــَی ترا شایسته است،آنـــــــهم مقام رهبری                زآ نکه قلبـــــــت تیره،و دستت بخون ای نا رو ا!
قــوم افغـــا ن!نام تو حـَـکّ بتاریخ گشته است               یاد از پیــــــروزی نما و وَ حد  تت بهــر خـــُــدا
عهد بشکستن ،  نباشد لایـــــقِِ قــوم شـــریف                بگذریــد از بُغض و کینه ،از برای وَالضُّــــحـی
خــالق ِکــَون و مکان،هر جا بُود با ما رَحیـم                 در همین فصل بهــــــــــار وهم تموز و آن شــتا
بر چینید دامان دُشمن ، از دیـار خویشـــــــتن                وارهید از چنگ ظُلم ُ و قسوت و روی و ریــــا
کــُلّ عالم، دیده براین مُلک افغان دوخته است                جُمله اقــــــــوام وطن، افتـــــــاده در دام ِ بـــــلا
ای برادر قــدر خود بشنا س !و با ما عقــد کُن                تا جهان است هِــَّمتت را پیشه کُن بهــر خــــُد ا
آنچه تخریب کرده ای ،اکنون تو آباد ش بکُن!               اجتماع آن حَشَر ها، میکنـــــد غـــم را رهـــــــا
آستــا ن ما شود گُلــزار ، به سعی و آن تلاش                پاک گــردد ،وضع اوضاع جَوی و این هـــــو ا
کــوه و دامانت همه پوشیده ،از اشجار و گُـل                 بند سبزک،آن بقر چر، و ملا یاســــین صــــفــا
دشت میر داوود تـــــــــو، آن آستان نفتخــــیز                معــد ن عینــک ، جهان مس  را سازد غــــــنـا
از شبرغان گر بگویم ،گاز او تا بُن رســــــید                سنگ رُخــامت ندیده مثل خود،در هیـــچ جـــــا
دانهء انگـورتو، همچون مَی ِ ناب است و ناب               خَــمر و سُکر او، بتو مَحــــرم بُود یا صوفـــیا !
آن برنج صدری ات،مهمان اربا ب و شــیوخ                هم زغرب آیند سراغش،هــم عَــَرب خواهد ورا
پَســـته وآن پنُــبــــه ات،بازار اروپا بشکنــــد                 ای تو بذرگر!راحتت خواهـم ،همیشه دائـــــمــا
گنــدُم شاهنازی ات،قــــد میکشد چون قد یــار               لِــــذّت نا نش بد نیا نیست،دوست با ســــــــخا !
پـشـــم وپوست و کُرک آن احشام  در وطـــن                بهترین نعمت خُدایت داد،مبــاد هــر گــز و بـــا
صُنعت قالین، که هزاران سال قُدامت دارد او               لــندن و پاریس و مســکو، گشته اند از آن رضـا
آفرین بر دست پُربارِدُخـــــــــتر افغان که او                روز و شب چیند او تارش ،تا عــوض شد بوریا
هرچه گویم بس نباشد،وصف آن دوشیزه گان                با ایمان و با خـَـــرد،با عشق پاک ِپُر صـــــفـــا
صبرشان، چون کوه قاف ،وعزم همچون کوهکن          نام یک ،شــــیرین،دگرمحـــــبوبه،زآن دردم دوا
از ثقافت من چه گـویم،خود همیدانــــــید بسی               حُرمت هـر فرد بجا و در پسِ هر یک دعـــــــــا
مُلک اقغان ،:خطّه ای بس اولیاء درهرکجاش               خواجه انصار(رح)وجامی و مولوی بر پشت ما
عشق پاک هر یکی،خالص چو آن اشک یتیم                 این وطن ،افــغا نستان ا ست،خاک پاکِ اولیـــاء
مُنکرازاین کـَی شود آنکس که،عقلش سالم است             گــر توخـواهی آن ببینی، یکدمی جــانا بیــــــــا!
از دعای آن بزرگان ، عشق جــانانم گــــرفت               خاک پای شان، شده بر چشم من چــون تـــوتـــیا
آنکه بر جا نش نــــتابد ،ذّزه ای از نور عشق                کـَی شود آن دست و پا ش ،دربزم جانان پُر حنا
مُبهم است برمن حواد ث،حاد ث او خود اِلــه                یا مُسبّب !رحم کُن بر ما،کــه هستیم در خطــــــا
ذّره از نورت فگن! بر قلب هر یک از عِباد                  خود بدِه !بر گوش هریک جذ بهء شــور و نـــوا
گِرد هم آییم و در ظِـلِّ وطن آراسته شویــــم                  حُبّ کشـــور میدهـــد بر ما توان، ای عــــاقلا !
جنگ بُنیاد کَن، همه این خانه ءملّت بسوخت                 در گرفت از نار ِکبـراین بوم وبر،بی اعتنـــــــا!
آتش افروزان،چسان خُرسند ازاین وضع قبیح                مُّتحد گردیم و از نو سازیم ،همین بـــــام و ســرا
میچکد ازدل و چشم ،این خون واشک حسرتم                 زانکه دَورِ خانـــــــه ای ما ، دام افگــنده جــولا
ما همه چون صید او، در چنگ تاِر خصلتش                 میمَکــد زین جان ما ،او هرچه خواهــد از غــــذا
دشمن مَـکــّار،که دراصل او بود مادّه پرست                 سخت بیرحم است ، خدایا ! دِه پنــــاه از این اذ ا
از همان برنامه های بس کثیف،بایست حَــذَ ر                چون طفیــلی ها خزیــــدنــد ، بر نژاد آ ر یــــــا
زجر ها دیـدیم،ز دست بیتفاوتی های خــویش                 هر کجــا اندر ستوه،چه در مدینـــــه یاقـُــــــراء
کشورم! بیت السلام بادت نصیبت، خوشی ها                 بهِرهر یک از دودمانت،خواهم رحمت از قضا
از خُدا خواهـــــم ببینم ، اتـــّحــاد مِلــــّتـــــت                  بهر خَلقـَـت آن سعادت، بر مریضـــــــا نت دوا
علم و دانش حــــــــلّ سازد ،آنهمه اِشکال تــو                 بهر زارع آب رحمت ، بهرِاعمی آن عــــصـــا
بند و انهارت برای زرع و آبــیاری فــــعــّا ل                 بهر  تولیــد نِــَعم ،از بهر خــلـق آن کیمیـــــــــا
کُن تو شُکرای هموطن!گردی رها ازمشکلات               پاک گــــــرددازکثافات غلیـظ ،هم این فضـــــــا
سالها آب وهوات،گردیده مسموم ،در نَبـــــَــرد                بس کُن آن امــرخشــونت با همه ،ای تو کـــیـا!
آرزوی هر یـــــــکی ،آرامش روح و تن است               اَلحـــذر! از قهر حــقّ،دیگر مکـُن تو اِ دّ عــــــا
بهر کسبِ علم و دانش ،جــا نبی مکتـب بـــرو                آن مـُــدرّ س تا دهــــــد بر تو ،همـان درَسِِ وَلاء
تـو بگیری لِــذّتی ،از این حیا ت پُر از فــلاح                 قــدر بشناخته،بیانداز!در جامــعه شوِر دهــــــــاء
( خشنــــودا!) هرچند که گــویی ،گر نکــردی تو عمـــل
اینهمه گفتارتـــــو ، پوچ است و غریو و افتـــــــــــــــراء
 
نویسنده عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)مورخه17-03-2009میلادی شهر کییف-اوکرائبن.