آرشیف

—————————————–

غـــرق در افکـــار خویشم ،جــام غــور آمد بیــاد
می نویســــم نامـــه ام را،راه دور آمـــــد بیـــــــاد
جمــــع دوستانِ عزیز،کآن مهر شان تاجِ سر است
سا قی و فضل ونــــدا،اهـــلِ فکور آمـــد بیــــــا د
با عزیزه خواهرم ،که غـــرق شعــورش گشته ام
آنقد ر غرقم عزیزان ،که کـــوه طور آمـــــد بیــاد
دوره ای تحصیل من ،فرخنده عصری بـوده است
محفوظ و محسن برادرو هم شکــور آمد بیـــــــا د
کودکی بودم ،ازآن یک دودمانِ عــــــــــلم دوست
مَســـجد و مَکتــب میرفتـم،آن ستور آمد بیـــــــاد
اوّلین آمـــــوزگارم ،قاری ادهـــــم بــــــوده است
خوش قرائت آنِِ او، مـردِ صبــور آمـد بیـــــــا د
مـیز و چوکی را ندیده، یک پـــلاس بوده بسا ط
آن مُرَ کَّب در  د وات،پــر طــُیور آمـــــد بیـــاد
لیــقه وهم آن تبا شیر،  و خاک آن روی زمیــــن
خوش موّاد د رسی ام، رسم و سُــطور آمد بیا د
سازگاری کرده ام ،با فقـــــــــدِ اقــلام و کُـتُـــب
کرده ام انگشت قـــلــم، وآن شمع نور آمد بیــاد
سر گوشی هر گز نبود ه ، مـــوءنس اوقا ت من
در هـــمان تعلیم و تهذ یب ،اهل اُمور آمد بیـــا د
گر شدی غایب ز درسَت،و نَبـــوُدَت یک دلـــیل
خَـــــــشم استادان ما،همچون کُـنور آمد بیــــــاد
حــرفِ آن آمــوز گاران ،همچو شیر مادر است
جـَــهل را از من بُـــرید،چشمهء نور آمد بیـــــا د
شمع ما شــد از بزنجیر،وز همان مَنــــدَو روغن
آن فتیله در روغن،بوی کـــــا فور آمد بیـــــــا د
شعرسعــدی چون شنــیدم،شورشی در د ل فتــا د
چــــون نباشـــد دانِشَت،اهلِ قـــــبور آمـد بیـــــاد
از نیستا ن بس قــــــلم ساختیم بطرز آن کیـــا ن
مَشق نستعلیق زیبا ،چــون چشم حُور آمــد بیــا د
خـوشنــــویسی کرده ام تمرین ،نـزدِ اُستادِ قــلم
اهــل جَــکّان هِــَری،عندا لضــرورآمـــد بیــا د
گــــاه و بیگاه گشته ام ،بیتاب ز فـــقر این و آن
بعد رنج بیحسا ب ،ر مزِ فُتــــور آمـــد بــیـــا د
بعدِ مکتب ، رو بســـوی دارُالمُعَــلِّمین کرده ام
ساغــری و مشعل و اُستا د صــبور آمــد بــیا د
گشته روحم شاد و سر خوش، از فگار یادِ کُنیم
قاری اکبر خان، قریشی ،اهل حضور آمد بیا د
نا گهان در گوش رسید،صَوتِ یکی آمـــوزگا ر
بس مضامین و دروس،جذر و کُسورآمد بیــا د
شعر جنگی های دوستان ،در حضور شاعران
هر چه بـود بر من مُحَوّل، آن اُمـور آ مــد بیا د
دوستدار شعر بـــــودم،شعـــر فـروغی جانِ من
شعر جنگی هـای ُطــلاّ ب،وآن سُرور آمد بـیاد
کَی فراموش گردد از دل،پهره داری در لــیلیه
تـــدریسی اندر کنار،دارُ الّسرور آمد بیـــــــا د
باغ مِلّــت بـــــــود کنارم،راه آن دور و د ر ا ز
زیر مِصباح درسرک،متن و سُطور آمد بیــا د
از کتابدار من چه گــویم،خُلق او من را خریـد
نوراحمــــد نام او، جشن و سرور آمــد بــیا د
کس نَرفت از یاد ِ من،آن مِهرشان در قلبِ من
آن غلام یحیی فرهنگ ،در رسم خورآمد بیا د
خادمان علم و دانش،با آ ن  نهاد پُر صفا یـــش
درس و تعلیـــم مُحبّت، اهل شُعــور آمد بیــا د
یا د دارم جُملگی درسینه، همصنفی های خود
آن هلال الدین و ناصر،و هم غفــور آمد بیــاد
همچــــــــنان قاسم و قادر،آن شهیــدان وطـــن
فضل احمدِ عبدالنبی، در قــعر گــور آمد بیــاد
یا اِلاهی غرق رحمــت کُن،ببخش  فردوس را
عاصیم در زندگی،آن نفخ صُــــو ر آمد بیــا د
َزرع کیشتِ پَختـــه وآن جو وگندم و قنـــــا ت
آسیا ب چقــماق و بوق و تنـــور آمد بیـــــــا د
ختم تحصیل، باعث تفریق همصنفان شده ست
هریکی راهی یی خدمت،امرش صدورآمد بیاد
آن زیارتجــــا ه که دیدی،مهد علم و معــر فت
مَسجد جاِمعِ او، و آ ن خَــلق غیور آمد بیـــــاد
اِسفغان و دیزه وتریاک وآن کـــورت و نشـین
سر جنگل،پُــــلِ مالان و تخت سفر آمد بیــــاد
بای سکَوت بوده ام،دردوره ای تحصیل خویش
شیر گُل خان و شیراحمد،جا ل وتورآمد بیـــا د
نا رضایتها رسید در آوج خود انــــــدر وطــن
اعتصابات هر طرف ،آن جبر و زورآمد بیـا د
جمله روشنفکران کشور،خلقی و آن پر چمی
ماءویستان و عـــوامی بس وفـــور آمد بیــــا د
صحنه ای تاریخ میـهن ،پُر زآشـوب بوده است
آن قیـــــــامِ مردمی ،و هفت ثَور آمد بیـــــــا د
دوره های مُــعلّمی ام درآن کـــرُخ ،اندر هِرَی
چشمه سلطان ،آبشاره و آ ب ِشـورآمــــد بیـــاد
من قیـــــــامِ حــوت را دیــــــدم،بچشم خویشتن
پای حصار وشهر نو واِمام شش نور آمد بیــا د
میزنــد تیغ مـــویِ من،اندر دِ ل و جان و تنــم
انفـــــــلاق و فیر مَرمی و آن زمــور آمد بیاد
در حیــــات مِلّـــتَم آشفتگی ها بس شــــدیـــــد
رهبــــران بیمروّت را هم عثــو ر آمد بیــــــاد
دیده ام  بس ُظلم و جــور نا کسان در خاک ما
تیغ جــّلادان و آن زخم ناسور آمـــد بیـــــــا د
خـــون ناحــق ریختند ،در سرزمین پا کِ مــا
تپّه ها پُراز شــهید، و لاله گون آن کُهـــســـا ر
وحشت جبها ت خونین،اشک موفور آمد بیــا د
از همان وحشیگری ها،رسم کفــور آمد بیــا د
طاقت خــــلق طاق شد ،از بس فشار ظا لـمان
نوحه و فریاد و زاری،جبر و زور آمـد بیــا د
تا کنون این میهــنم ناید بخود ،از جهـل ِ ظُـلـم
بهر ایتـــام و فـقیر ، آش و قـُـلو ر آمد بیــــا د
درد ورنج زندگا نی ،بر یر هر فـــــرد ریخت
ازهمان جبــرِخسـا ن ،بس شل و کــورآمد بیاد
آن دَ د ا ن تیزدندان تشنه ای خون و لَحــم انــد
آمران در کشـورم،همچون عـــقــور آمد بـیا د
اعتــما دی نیست بر ا یشا ن،بد تراز آن وبـــا

غَصب وغارت پیشه ءشان،چال و چورآمد بیاد
نارِفــاقه دامـــن بیـــچارگــــا ن  در بر گرفت
درهمان مـاه مـــبارک،آن سحــور آمد بیــــا د
آ ن دیارِروستایان، خطّه ای خاص حقّ است
زآن فضای ُصبحگاهی،آن عطور آمد بیـــا د
آن گُــلِ شبدر بچشمــم،غُــنـــچه باغِ جــــــنا ن
هر زمان اُمُ الکــتا ب با آن زبـــور آمــد بیــا د
سـوره های مَکّی وهم درمدینه آن رسول(ص)
ا ی دِلِ پُرنورِ من ،خوش آن ظـهور آمد بیـــا د
قصّه های جنگ قُــــد س احمـــــــد و یاران او
در تبــو ک وآن اُحــُــد ،با آن کفور آمد بــیــا د
مــوء منان در هر کجا در ذکر خدای متــعـا ل
زائران با مُصطفـی (ص)حالِ نُفــور آمد بیــا د
رسم وآئین مُحَـــمَّـد(ص)،مظهر نوروصفاست
در جماعت :منبر وخُطبه،وقت شــور آمد بــاد
غاشم وغاصب شدند تسلیم به امرشرع و عد ل
در زما ن جاهـــلیت ،آن شـــــــُرور آمــد بیــاد
نقض پیمان دیده ام بس،از همه آشـــوبگـــران
خاطــــراتم را شنو!رمز خــــطور آمد بیـــا د
مز رع سبزی بُـــدم ،با د خــزانم در بر گـرفت
قــریه جات آن هــِرَی ،با فــولکــلور آمد بیــا د
هر گز از یادم نرفت،با هر که گشتم همسفـــــر
آ ن صباوت و آن جوانی،قسمآ ماء سور آمد بیاد
اینهمه یادها که دردل داری،ای خشنود زچیست؟
پس از آن مرگم بترسم،کآن قــــیّور آید بیـــــا د

————————————————-

دوسنان نهایت گرامی !خاطراتی را  که فوقآ به نحریر در آورده ام مانند قطره ای از بحوریاد و بود های است که امواج پُر تلاطم آن قُلّه های شامخ وطن محبوب ما را در زیر نگین خود در میآورد،این فقط و فقط یاد آوری از برخی از استادان و همصنفی  هایم و همکاران دیرینه ام بوده تا بنده را مانند اینکه من هیچ یکی را فراموش نکرده ام،تا باشد بیاد خود آورده از خاطرات حیاتی شان در طول عمر در هرجای که هستند با من و سایر دوستان در میان گذارند ،که این خود بیانگر اظهار دوستی خالصانه میباشد،که قبلآ از ایشان اظهار امتنان مینمایم .

طوریکه میدانید همه اولاد وطن در دام بلای جنگ افتیده وخسارات مالی و جانی ای فراوانی را متقبّل شده و اکثرآ، عزیزان شانرا از دست داده اند وقسمتی  بخاک بیگانه  مهاجر،تا کنون به وضع رقتّباری زندگی مینمایند و سر نوشت شان هم برای هموطنان محبوب ما معلوم نیست . دلهای داغدار هرکدام طبعآ آرزوی شنیدن احوال دوستان و رفیقان زندگی اش داشته و در قلب خود میپروراند.آرزو مندم که این نوشته برادر کوچک تان باعث آن شود ،که از خود نشانی های برای دوستان تان بفرستید ،که حقیقتآ باعث افتخار ما خواهد بود .خود فکر کنید چه قدر سالها سپری شده است وانسان در این کاینات موقتی بوده  و تنها خاطراتش برای نسل های آینده باقی میماند وبس!

عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)-مقیم شهر کییف-جمهوری اوکراین.مورخه 22-10-2010م.