نسیم از بطن گلهای سپید کوه می آید برون و میرود در دشت
و برق جانگدازی می شتابد در دل ابر سیاه دور
کویر تشنه از سیلاب اشک آسمان سرشار می گردد
سخر خورشید می تابد
و تو ای شعله ی سبز چراغ روشن امید
چو نیلوفر درون آبگیر نیلرنگ زندگی با خنده های بکر میروی
و من همچون پرستوی که آتش پرور عشق است
پر و بال شرر آکنده را بر آب می سایم
ول در پرتو سرخ غروب شانگاهی سرد
یکی چوپان تنها از نشیب دره می خواند:
پرستو عاشق نیلوفر آب است !

 
 
عارف همدم
کابل – قلعه فتح الله
سال 1355 – ماه حمل