آرشیف

بن بست انتخابات ریاست جمهوری 93 افغانستان تا روز دوشنبه مؤرخ 7 میزان 1393 نقطه پایان می بخشد، رییس جمهور و رییس اجرایوی تحت نام حکومت وحدت ملی به مردم افغانستان معرفی خواهند شد. درجلسه بزرگ که بمناسبت سپاس و قدردانی از سهم گیری و همکاری مردم در پروسه انتخابات تدویر یافته بود؛ دوکتور عبدالله عبدالله کاندیدای پیش تاز در انتخابات سال 2009، دور اول، 16 حمل 1393 و دور دوم 24 جوزا 1393، خطاب به حاضرین ورسانه ها چنین گفت:
" تشکیل حکومت وحدت ملی نتیجه رای تمام مردم از سرتاسر افغانستان می باشد. در دور دوم، زمانیکه مردم رای شان را به صندوق ها انداختند و بعداً سر وصداهای جعل، تذویر، تقلب ودست داشتن کارمندان بلند رتبه کمیسیون مستقل انتخابات، مستقل بودن کمیسیون انتخابات را زیر سوال برد. بعداً مذاکرات و گفتگوها در بین دوتیم آغاز شد و این مذاکرات، چالش ها و مشکلات زیاد را در قبال داشت؛ که حتی با میانجگری بیرونی های انجامید، در طول این همه گفتگوها که با تیم رقیب داشتم، هیچگاه هدف و سخنم از مؤقف شخصی ام نبوده و نیست. همیشه از حق و راه مردم افغانستان مبارزه و دفاع کرده ام و می کنم. اینکه جریان این جلسات طولانی و به درازا کشید، از مردم افغانستان پوزش می خواهم؛ گرچه در تمام جلسات خود گفته ام که تلخ ترین کار انتظار مردم، نسبت به اعلان نتیجه انتخابات می باشد. من با دوکتور صاحب اشرف غنی احمدزی، توافق کردم تا از رای مردم افغانستان دفاع کرده باشم، تا یک افغانستان آباد و باثبات در پیش داشته باشیم، تا بتوانم اهداف و برنامه های که برای افغانستان طرح کرده ام تطبیق نمایم، تابتوانم سیستم نهاد های انتخاباتی وسیستم احزاب سیاسی را اصلاح نمایم، تذکره های الکترونیکی را به همه اتباع افغانستان توزیع نمایم و با فساد اداری و اخلاقی در جامعه و کشور مبارزه کرده باشم. خطاب به همه مردم افغانستان میخواهم بگویم؛ هرکسیکه در هر گوشه و کنار ملت واحد افغانستان در انتخابات سهم گرفته و رای خود را استعمال کرده اند، از رای ایشان دفاع خواهم کرد و این حق ایشان است تا من به سوالات شان پاسخ گو باشم". در ضمن اینکه فعالین جامعه مدنی و جوانان در اخیر سوالات را مطرح کردند، و همچنان ابراز داشتند که اعضای مفسید کمیسیون انتخابات از رییس تا رضا کار آن، باید محاکمه شوند و به جزای تخطی ایشان برسند. شماری از آن سوالات را که یاد داشت کرده بودم در زیر می نویسم:
جناب داکتر صاحب عبدالله عبدالله…
– آیا مردم افغانستان برای تان رای دادند تا رییس جمهوری شوید یا رییس اجرایوی؟
– شما که با امضاء فرمان رییس جمهور جدید بکار آغاز می نمائید؛ آیا صلاحیت و فرصت تطبیق چنین اهداف را خواهید داشت؟
– در صورتیکه تیم رقیب، شما با تقلب از طرف همین کمیسیون نامستقل، برنده اعلام شد؛ آیا با این وضع سیستم نهاد های انتخاباتی را چگونه اصلاح خواهید کرد؟
– اگر حکومت وحدت ملی ایجاد نمی شد؛ آینده افغانستان را چگونه ارزیابی میکردید؟
– آیا مطمئین هستید که از رای مردم افغانستان خوب نمایندگی و دفاع کرده اید؟ 
– بگومگوهای زیادی است که حکومت وحدت ملی خلاف قانون اساسی افغانستان و یک شرکت سهامی است؛ نه حکومت وحدت ملی، جواب تان به مردم چیست؟
– وهمینطور سوالات و گفتگوهای زیادی گفته شد و جناب داکتر صاحب عبدالله عبدالله فقط به یک سوال اول معلومات مفصل ارایه فرمودند.
حال اینکه داکترصاحب عبدالله عبدالله و داکترصاحب اشرف غنی احمدزی از چی میکانیزم کار گرفته اند تا راه درست آینده مردم افغانستان را انتخاب نمایند و یااینکه ایشان حکومت وحدت ملی یا شرکت سهامی ساختند، مهم نیست و با گذشت زمان معلوم خواهد شدو مهم این خواهد بود که تنظیم قدرت و کابنه جدید با موجودیت سران احزاب سیاسی، سران و بزرگان اقوام مختلف و سیاسیون افغانستان، درهر دوطرف تیم های انتخاباتی(تیم تحول و تداوم و تیم اصلاحات و همگرائی)؛ چگونه شکل خواهد گرفت، مطرح بحث خواهد بود.

{(ای غوری ها!!! متحد شوید که وقت خوردن، مژه دراز است)}
بصفت یک جوان غوری تبار و تبعه افغانستان، میخواهم به خواننده این رساله و بخصوص به غوری ها، پشنهاد نمایم تا جایگاه و مؤقف سیاسی ایشان را درحکومت وحدت ملی روشن و واضح نمایند. گرچه نوشته ها و مقالات زیادی تحت عناوین پشنهادیه، انتفادیه، و غیره در رسانه ها و بویژه در وب سایت جام غور رشتۀ تحریر یافته است. آنچه را که، مردم غور از گذشتۀ، نه چندان دور تجربه کرده اند؛ دراین نوشتۀ بی سروپا چنین می نویسم:
در دهه شصت؛ زمانیکه جمایز اتحاد شوروی سابق وارد خاک افغانستان میگردد، بزرگان جهادی، زیادی از مردم ولایت غور با گروه های جهادی شمال، جنوب و غرب افغانستان کمر مبارزه می بندند. بعضی از گروه های جهادی با فرمانده احمدشاه مسعود در شمال و بعضی ها با تورن محمد اسماعیل خان در غرب افغانستان روابط نزدیک ایجاد می کنند، این روابط از شروع حکومت خلقی ها(دموکرات ها) تا رژیم طالبانی طالبان؛ طوری بوده که اگر در حلقات شمال جنگ فشار وارد می نمود، چندین گروه طوری حلقه ای از ولایت غور عازم شمال میگردید و یا هم در نقاط مختلف غور- هرات- بادغیس… و در نقاط دیگرجنگ های چرکی انجام می دادند تا توجه دشمن در یک نقط نباشد و افکار دشمنان را پراگنده سازند. این همه مهارت و تکنیک های جنگی از طرف رهبران جهادی(شمال وغرب) طرح و توسط افراد جنگی عملی می گردید که این کمک ها و ارتباطات غوری ها مدت های زیادی را با شمال و غرب در بر گرفته است. در عین زمان جوانان با استعداد و توانای، نیز مصروف درس، تعلیم و فراگیری علم و دانش در مکاتب و دانشگاه ها بودند و عهدۀ هم بعد از گذراندن امتحان آزاد و شفاف از طریق برسیه ها به کشور های مدرن آن زمان، معرفی می شندند و بعد از ختم دوره تحصیلی، با کمال افتخار با اخذ دوکتورا، ماستر و لسانس در رشته های مختلف به کشور، باز گشت نموده و در دانشگاه های مختلف افغانستان، به تعلم و تدریس اولاد مردم افغانستان پرداختند… در انتها بعد از بیرون شدن جمایز شوروی سابق و فروپاشی رژیم طالبان، مجاهدین بریاست برهان الدین ربانی به قدرت میرسند که بلاخره بعد از به شهادت رسانیدن فرماده احمدشاه مسعود و بعد از نشست"بن" حدوداً 75 فیصد مجاهدین و 20 فیصد کم و بیش دانشگاهی های دموکرات افغانستان سر قدرت حاکم می شوند. ارگ، بریاست حامد خان کرزی(قندهار) و کابنه "دولت جدیدالتشکیل افغانستان" با فیصدی بالا از مجاهدین(شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکزی) ساخته می شودو از غوری ها خبری نیست. در اصل میتوانیم بگویم، آن زمانی بوده که بسترۀ غوری ها را بسته بودند، یاران سنگری شمال و غرب، یاران سنگری غوری خود را فراموش کردند و این به همان معقولۀ غوری می ماند که میگویند:" وقت خوردن، مژه دراز است". اگرچه بعضی ها میگویند که در ابتدا رفاقت، دوستی و احترام سنگری بین (مجاهدین شمال، غرب و غوری ها) خود داشتند؛ ولی بعد از انتخابات دور اول ریاست جمهوری، مردم غور؛ یار سنگری و مجاهد گفته به جناب محمد یونس قانونی بیش از 80 فیصد رای دادند. البته میخواهم بگویم که مردم ولایت غور در ابتدا واژۀ را بنام تعصبات زبانی، قومی و مذهبی نمی شناختند؛ آن جناب جلالتمآب حامد کرزی بود که این مردم را متهم به تعصب قومی و زبانی با جناب محمد یونس قانونی نمود و سیزده سال حق این مردم را پایمال کرد. ولی جناب رییس جمهور نمی دانست که مردم غور، فرزندان آن مردان دلیر، شجاع و آهنین هستند که از آغاز دین مبین اسلام الی دهه های اخیر قرن سیزدهم از این خاک (از مشهد الی هند بریتانیای کبیر) دفاع کرده اند و هرکس که از این حقیقت تارخی انکار کند، افغانستان پیش از قرن هفدهم، تاریخی بنام آریانا و خراسان ندارد. در یک جمله میخواهم بگویم؛ آنانیکه این سرزمین را همه ساله به انگلیس ها می فروختند خانواده های (سدوزی و محمدزی ها، بعد از قرن هفدهم) بودند؛ نه غوری ها. 
بهر حال خواننده گرامی از موضوع خارج نمی شویم، میخواهم، هدفم را فشرده در چند جمله کوتاه بیان نمایم؛ آن اینکه، در طول مدت سیزده سال، نه تنها جناب رییس جمهور؛ بلکه یاران سنگری غوری ها که در کابنه حکومت آقای کرزی از مؤقف بالای برخوردار بودند، نیز دردی را درمان نکردند و با گذشت زمان دوستی ایشان نیز سرشده رفت که، در نتیجه سرزمین غور لقب فراموش نگهداشته شده یا سرزمین مقهورشدۀ حکومت آقای کرزی(درجه سوم) را از آن خود کرد. ای غوری ها؛ در طول این مدت، نه تنها در سرزمین تان کاری صورت نگرفت؛ بلکه هیچ مؤقف را نیز در حکومت نداشتید. این همه شواهد بر است که حق و حقوق سیاسی و منافع عام مردم غور قربانی منافع شخصی آن (مجاهدین) گردیده که چندی قبل همراه ما (غوری ها) در سنگرجهاد علیه شوروی و طالب می جنگید و امروز حق وجایگاه ما(غوری ها) را حیف و میل میکند. من این حیف و میل حق و حقوق مان(غوری ها) را نتیجه فروپاشی تمام غوری ها میدانم، ملت غورفعلاً به اتحاد وحدت، هم پذیری و حرکت فکری ما وشما(غوری ها) نیاز دارد؛ البته باید بدانیم، حال زمانی پیل سواری نیست که علاءالدین (جهانسوز)، غیاث الدین و شهاب الدین(بنام های زنگی و بنگی) شمشیر بگیرند، وارد میدان شوند و از حق من و تو دفاع کنند.
در اخیر میخواهم بگویم؛ آنچه که در بالا توضیحات داده شده در چند جمله فشرده، خطاب به همه غوری هایکه دردور اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری، سهم گرفتند، رای پاک خویش استعمال نمودند، به هرکسی که رای دادند و به نفع هرتیم (تحول و تداوم- اصلاحات و همگرایی) کمپاین میکردند؛ حال زمان آن رسیده که با برنامه منظم و طرح شده، عامه وارد میدان شوند و حق، جایگاه و مؤقف غوری ها را مشخص نمایند. این در حالی است که حکومت وحدت ملی، قدرت سیاسی کشور را بین هردورهبر(دوکتور اشرف غنی احمدزی رهبر تیم تحول و تداوم، رییس جمهور– داکتور عبدالله عبدالله رهبر تیم اصلاحات و همگرائی، رییس اجرایوی حکومت) مساویانه تقسیم و به کار آغاز خواهند کرد؛ تا بتوانند برنامه های شان را در افغانستان( بتناسب نفوس هر ولایت) تطبیق نمایند. حالا بهانه ای برای هیچ کس نیست که مردم غور، به (عبدالله) رای داده و (احمدزی) باید از این مردم قصد بگیرد؛ چون حکومت وحدت ملی از همه مردم افغانستان است؛ نه از شمال و نه از جنوب. در نکته ختم میگویم که، "ای غوری ها! متحد شوید؛ وگر نه، وقت خوردن مژه دراز است". با عرض حرمت…

لعل میر دانشور مرادی
دانشجوی ادبیات انگلیسی، دانشگاه تعلیم و تربیه شهید استادربانی/کابل
5 میزان 1393