آرشیف

ز دیده خون همـــی چکد،فغان به آسما ن رود
که آه وناله دلم ،چــــرا؟   اثرنمــــــــــی کنـــد

ندا رسد مرابسی ،زبخت واژه گــــــون  مــــن
که کس فغان درد را، به گـوش کـر نمــی کنــد

کجا برم صـدای درد،رفیــــــــــق درد آشــــــنا
که آشـــنای درد هم، به ما نظـــر نمـــــی  کنــد

شب دراز غربتم مـگـر، سحـرنمـیشـــــــــو   د
که مرغ شب زبام غم ، دوباره پـــــــرنمـی کند

سپیده ســــــر نمیزند مگر، زگـــوشـه  سحـــــر
که ظلمت شبانه را، صـــبا خبــر نمـــی  کنـــــد

صدای کُوس آشـنا،  نمــیـــرسد به گـــــوش مـا
فلک بجـــز صدای غم ، ترانه سـر نمـی  کنـد

درخت آرزوی من،  دگر نمـــدهــــــــدثمــــــر
خزان رسیده را بگو،  که بارو بــر نمـــی کنـد

به آه سـرد (عندلیقب)چه غصه ها نهــفته بـود
که از درون سینه اش ، صـدا بـدرنمـی کنـــد