آرشیف

نـخـوا نــی تـا کـتــا ب گــُـنـــد ه بــر فـــی
نـد ا نـی فصــل و با ب گــُـنـــد ه بــر فـــی

به فـضــل لا یــزا لـــت ا ی خــد ا و نـــد 
عـطـا یـم کـن ثـو ا ب گــُـنـــد ه بــر فـــی

 

 

اوسـتـا د فــضــل ا لـحـق فــضــــل
چــغــچـــرا ن د یـا ر فـیـــروزکـوه غــو رپانزدهـــم د لــوسـال 1392 هـجـری شـمـســی

 

*1 اصطلاح عامیانه که درمیان اطفال قدیم مروج بود که اطفال مقدار ازبرف را به دستان خود خوب محکم می فشـردند وبصورت مدور به اندازه یک سیب کلان ویا یک انار متوسط وگاه گاه در میان آن مقداری از ریگ های کوجک ویا کلوخ را نیز میگذاشتند وخوب محکم فشار میدادند تا خوب سخت می شد ومقاومت کامل پیدانماید وسپس انرا در بازیهای طفلانه ، نوجوانان وحتی جوانان پخته سال بکار می بردند ویکدیگر را میزدند ومی گریختند وچند طفل یک طرف وچند طفل دیگر به جانب مقابل به صورت گروپ های منظم روبروی هم قرار میگرفتند و وگاه گاه بر سروصورت خویش تکه های سیاه را می بندند وبه اصطلاح نقاب می پوشند تا شناخته نشوند وبا شـور وشوق فراوان بازی گـنـده برفی زد ن را ادامه میدادند تا جانب مقابل (گروپ مقابل ) مغلوب شـدی و سپس این گروپ مغلوب امان طلب کردی و تسلیم گروپ غالب شـدی . خواهی ونخواهی درین جریان سروصورت بازی کنان اسیب می دید ولی هرگز بازی به خشونت نمی گرایید که این امر بیان گراخلاص وارادت مردم به قوانین ومقرارت بازیهـا و سـرگرمی های بسیار دوستانۀ مردمی بود …
و این هــم یـک دوبـیـتــی تازه به منـظـور سـرگرمی تان:

خوشـا شــور و نشـاط گـنــده بـرفــی
به ذ هــنــم خـا طــرات گـنــده بـرفــی

مـُـحـبــت ا ز صـفـا یـش نــور بـا را ن 
چه بـنـویـســـم صفـا ت گـنــده بـرفــی

یاد داشــت: هـر چـنــد مـیــد ا نـم ایـن سـروده شاعرانه وما هــرانه نیـسـت ولـی اطـمـیـنـا ن دارم بر مزاج کودکان ونوجوانان وحتی جوانان برابر هســت و قلـوب رنجـور هـمـو طـنـان مـا را اقـلا برای چـنـد دقیـیقه محـدود سـرگرم می سازد و رنج ها ودرد های پی درپی را برای مدت بسیارکم فراموش میکنند و به اصطلاح دم ایـشانرا غلط می سازد. واگـراحیانا این کار را هم کرده نتوانسـت از همه بزرگان به نسبت ضیاع وقت شان مخلصانه معذرت می خواهـــم تا به بزرگواری شانرا مرا ببخـشـنــد .

با عرض احترام.