آرشیف

 
تقدیم به هم صنفی دانا وتوانا استاد فـضــل ا لـحق فـضـل
 
 
پسـر جان ایـن نصـیــحــت را بـیــا مــوز           نـــــداری بـهـــتــر ازمـن یار دلـــسوز 
به اول درس آن حـــرفــهــای اســـــتــاد            زجــان بـشــنــو مــبـرجانــم تـواز یـاد
تـــو ســـــلــی هـای اســـــتــاد زمــانـــه            پــذیـــرا شـــو کـه تا گـــردی (یـگانه)
ز" فضل " آموز که آن فــرزانـه استاد           او مــیسـوزد کـه تـا گـــردی تـودلـشاد
مــــعــلــــم وار مـــیـگــویـــد ســخــن را           کـــه خــار و زارمــی بــیــنـد وطـن را
خــــریــــدارش مـــعـــارف ازدل وجـــان           ز جـــودش هـسـت هر محفـل فروزان
مــســیــحـا وار لــــب را مــیگـــشــایـــد           غــمــی بــنـهــفــتـه از دل مــیــزدایـــد
قـدش  خمـچه لـبـش غــنـچـه همش نغز           ربــــــوده از دبـــســـتـــان ادب مــغـــز
چــــــراغ را کـــه ایـــزد بـــــر فــــروزد           هــر آنـکـس پـف کـند ریشش بسوزد)
بـــیـــادی (ســاقـی) و (فــایــق) جـوانـم            تـــرنــم وار شــعــر شـــان بـخـوانــم
(عــلــــم) هـــردم زیــادی دوسـتان شاـد
قــلـــم شـــا پـــور مـیــزد تـیـشه فـرهـاد