با (گل نارنج مشرق ) با (انار قنــدهار)
بوی یکرنگی همیـــآید ز بــوی شعر من

دستهء گل گــر کــه رنگینست جالبتر بود
حرف من اینست و رمز گفتگوی شعر من

گر ندارد ره به باغستان انگور ای عجب!
خون رز ناخــورده میبالد نمــوی شعر من

دیگران مستنــــد در جــام جــهان آرای ما
از خــمار نشه ی جـــام و سبوی شعر من

شعر من از خون انگورست و دست باغبان
لاجـــرم از لطف میگــیرد گلـــوی شعر من

عاری از گل بــود تا دیــــدم گل انـــگور او
دیـــده میـــدوزد ازان از تابلــــوی شعر من

از طــراز شعر نـــو با عـــزم نیمــائی کنون
میرود چون آب جــــو این آبروی شــعر من

کاروان بیراهـــه سیــری در بیـــــابان میکند
یکقدم کی می نهد در سمت و سوی شعر من

باغبــانا! چشمه خشکیـــدست دست همـــتی
تا کـــه آید قطـــرهء آبی به جــوی شعر من