آرشیف

به مناسبت روز جهانی زن

هستی ام داد خــدا، خاک بُــدم جـــانم کــرد
در میـان همه مخلـوق خــود، انسانم کــــرد

رگ رگم را ز مزایــایی عطوفت پُــر کــرد
موقف مـــادری را فــر و عِـــز و شأنم کرد

قـدرت خلق بشر بعـــدِ خودش داد بــــه من 
نور عشقم دمیـــد و شمس فـــروزانم کـــرد

مرد از روی حسادت به خدایی بر خواست 
بگـرفت حرّییتم بستـــه بـــه زنـــدانــم کــرد

خـــالقــم داد بـــــه من نعمـت زیبــایی حُسن
مرد پــاشیـــد اسیــد و همــــه داغــانـم کـــرد

لب و بیـن و سیــه زلف و بـلـــوریـن تـن من 
بــا دم تیـغ گرفت از من و گـــریـــانم کــــرد

تـا زبـان بــاز نمــودم کــه بگــــویـم سخنــی
تیـل پــاشیــد و بـه آتش همــه بــریــانم کـــرد

دختــری زادم و آن داد خـــــدا بــــود ولـــی
چون همین بــود خطا، حلقــه به ریسمـانم کرد

از بــرای هـوسش زنگ نبستـم بـــــه دو پــــا
هــر دو پــایـم بگفت و شــــل و لنگـانــم کـرد

از همـــــان روز او تــــا رمـق آخـــــــر تــن 
هـــر طریقی که دلش خـــواست پـریشانـم کرد

آنقــدر صبــــر نمــودم که شــد او مــالک من 
وآنقــدر زد، کـــه از کـــرده پشیمــانــم کــــرد

آه «واهِب» چه بگویم ز قسمهاش کـه غضب
اینـــدم از بــــاور من خدشه بـــه ایمــانم کــرد

08-03-2014
پایان

صالحه وهاب واصل

 ۸ مارچ ۲۰۱۴