آرشیف

بگـــــو ای مـــــــادر مـیــهن برایم
یـکـی، دو حــــرف از آن مـاجرا ها

چــــــــرا قد رســـــــای تو خمــــیده
نمانده در وجـــــود تــــو تــوان هـــا؟

ترا تــــــاریخ مشــحون زافتخارات
هـــمه مــــنزل زده بـــــر مـا رســیده

و مــا در پهــــنۀ، رنگریز تــــاریخ
بـــه جـز آثــــــار ویـــرانه نـــدیــــده

تو داری، ســی وچــار فرزند نامی
هــمه پـــخته بـــه دامــــان تــــو گـردید

یـــــکا یک را گــــرفت آفات جهال
خـرابی، خـــــاص از آن تـو گـــردید

اول، ای کـــابــــل قـــــامت بلــــــندم
و دوران، بر تو چـــی ها کـرد روزی

کی ها آتش به جان تو بر افروخت
و تـــو در کــــورۀ غــم هـا، هنوزی

شـــــــکوه زنبورک شـــــاه زمــانه
قــــــلاع نـــــام او بـالا حصـاراست

به کـــــــام نیســــــتی آمد تاســــف
ز پـــــا افـــتاده و محـروم یــاراست

ســــپس دارالامــــان و شـــــوکت او
بـــه زیــر چکـمۀ جــاهل زبون شــد

بــــگرید مـــــادر دهـــــرم برایـش
چــرا قصــر علـــمدارم نگـون شد؟

مصـــــلای ز گوهــــر شـــاد بیگم
به هــــــرات قـــــامت بــالا بلـــندش

چـــــرا دوتـــا شـده این سرو بالا؟
مــگر وحشت به او داده گــزندش؟

جـــــلال بست، کــاو فخر کرانها
کـجا افــــیون به پایــش زیب دارد؟

بـــــدان گیـــاه بــــود نهی الاهـــی
هــنوزم شـــــیره اش در جیـب دارد

ز شـــــهر لوی بـابا جوی خوناب
نـگاه هر یـــکی از آن فســـــرده

در آن حکـــم خدا معکوس گشــته
دل هر مـومــــنی را یــــــاس بــرده

ابــــر شـــهر جـهان فیروزه کوهم
شــــهنشاهان غـــــوری را مقـــاما

شــــــده تـــاراج از دســـت لییمان
خــدا محـفوظ دارد، << یکه جاما>>

دیـــــار زابل و بـــالا حصـــارش
به محراب شاه، رساند حال و احوال

که تا کد بانو، <<رودابه>> ستاند
کــــزو آیـــــد به دنـــــیا رســتم زال

بــــه غــــزنه نـــامدار و سـربلندا
شـــــهنشاه زمــــان محمــــود نـــامی

عــــروج بـــاره بالا حصـــــارش
هـــــــمی دارد از آن بـــــرهه پـیامی

شـــــه صـــفار، شــــاه سیـــستانم
شکـــست خصـــم از ازو آمد پدیدار

بنــامش فخر دارد کوه و هـــامون
شــــه عـــادل شــهی با عز و پیکار

به خـوست و پکتیا، میدان و لوگر
شــــجاعت میـــدمد زان کهــساران

دیــــار قهــــرمانان وطن دوســت
به رزم و معرکه چون شهسواران

جــلوس مشــــرقی عــزت فــزاید
کــــنر ها، تا به نورستان و لغمـان

جــلال آبـــاد، مهد علــــم و پیــکار
همـــیشه در دمـــن دارد بــــــهاران

ز پـــروان تا به کاپیسا و پنــجشیر
مــــقام و سلـــــطۀ کـــوشـــانیــانی

کنـــشکا، شـــاه با نـــام و نشــــانه
از آنــــجا حـــکم راندی بر جهانی

اگــــر از بـــامیان، تـــاریخ خوانم
کجا شـــمامه و صلـــصال یـــــابم

نه ضحاک و نه صلصال و شمامه
هـــــمه بـــود و نبـــود ابـــدال یابم

تـــــرا فخر جهان بخدی در آغوش
مقـــــــام کیـــــــقباد و آفــــریــدون

بــــــود گــــهوار مولانـــای بلـخی
خروش ناصرِ خسرو چو جیـحون

ســــمنگان حــــامل تــــخت تهمتن
در آنــجا روح تهـــمینه نـــــهفـته

بــــود، او لانــــۀ ســــهراب نـامی
که در تــاریخ عالـــم جـاه گرفته

دیــــار میــــمنه تــــا جـــــوزجانان
به هـــر گوشه نمود افتخارست

طـــلا تپــــه شهیر ملـــک و دنــیا
زمینش در بهاران لالـه زار است

تــــولد گــــاه من قــــطغن زمـــینا
ز بـــــغلان تا بدخــــشان بام دنیا

کـهن دژ آنــــکه امروز است قندز
ببــــالــم بــر تـــخارســـــتان والا

خوشـــا بـــادغیس و قلــعۀ نریمان
شـــکوه و بــارۀ بــر فرق کوهی

ز سنگ خاره جمله ســاختمانهاش
بـــود ویرانه از دــست گـــروهی

بـــه هــر شـــهر و دیار تو غم نو
رســـاند نوکـــران دســـت بــیداد

به ســــر ویرانی ات می پرورانند
به فــــکر وشـــیوۀ ملعون، شـداد

منــــیژه دخت غـــوری جـانفدایت
خــــدا توفیـــق فرماید که روزی

بــــه خــدمت پا نهد با جمله یاران
و تـــو در آتــش غم ها نســوزی

پایان