آرشیف

گوهری همچون صدف ازقلب روشن میکشم                    ترجمان فکرتم آیین سوسن میکشم
دوستان  از دوستی  بار آورد نخل  مراد                       تنگنا ییها  ز فکر تار دشمن  میکشم
حاصلی درزندگانی ازچه رو ناید به کف                       خوشه چینم منت ارباب خرمن میکشم
فرق آدم  راز مخلوق  دگر دانی  که  من                      ساربانم بی جرس زنجیر توسن میکشم
من  مسلمانم  زره  آورد آن صاحب جلال                     بر گناه  همچوکوه  استار  دامن  میکشم
ناز استقلال  را  نازم  که  در سیر  زمان                     تاهنوز احساس رنجوری زجرمن میکشم
سایه ی طرف کلاهم چشمه ی خورشید بود                   این سرشوریده  حالا  پای  چکمن میکشم
دوستان زین پیش میبردم به خود  بارگران                 سایه ی خودبعد ازین چون کوه برتن میکشم
مشک  می بیزد  همی پرویزن  الفاظ  شعر                 بانسیم این مشک را هرسو به دامن میکشم
وحدتی چون صخره گرافتد میان ماه و من                   سرمه  از چشم  بد اندیش  نریمن  میکشم
مشت  واحد  میشود اقوام  محروم   وطن                   اشتر  صد  ساله  از سوراخ  سوزن میکشم
(فضل) حق(فرخاری)گیرد دستم هنگام مصاف
خار یأس  از بیخ  و بن  از باغ میهن میکشم
 
مولانا عبدالکبیر(فرخاری)
وانکوورکانادا