آرشیف

افراد گروه طالبان دو ماه پیش پدر و سه کاکای احمدضیا را کشتند. طالبان با کشتن پدر، نزدیکان و گرفتن تعلقات او، کمرش را در طفلی خم کرده‌اند و روزگارش را سیاه.
ضیای که می‌بایست در این سن‌وسال با هم‌قطارانش به مکتب برود، افراد گروه طالبان با کشتن پدر و کاکاهای او، بار مسئولیت یک خانوادۀ سی نفری را روی شانه‌های طفلانه‌اش انداخته‌اند.
خانوادۀ را که قرار است ضیا تا سالیان دور سرپرستی کند، شامل شش زن و بیست‌وچهار طفل قدونیم‌قد می‌شود. رنج مداوم و سرمای زمستان دمار از روزگار ضیا و خانواده‌اش در آورده است.
به گفتۀ ضیا، مادران خانوادۀ او در بدل پول اندک، لباس سربازان یک پاسگاه را که مسئولیت حفاظت جان‌ومال مردمان روستای‌شان را دارند، می‌شویند و خودش همه‌روزه مصروف سیراب‌کردن کام تشنۀ سربازانی‌ست که خسته‌اند از جنگ و تفنگ ویرانی.حقوقی را که این خانوادۀ سی نفری در بدل شستن لباس سربازان به دست می‌آوردند، فقط می‌شود برای چند روز مقداری نان خشک آماده کرد. مادران این خانواده از دولت خواستار کمک فوری شده‌اند.
جدای سیراب‌کردن کام تشنۀ سربازان – که هر لحظه ممکن است طالبان مادران و فرزندان آنان را نیز به گلیم مرگ و ماتم بنشانند – سه سال بار مسئولیت خانوادۀ سی نفری نتوانسته ضیا را تسلیم روز و روزگار بد کند. با آن ‌که اشک در چشمان کوچکش حلقه‌زده ‌است، می‌گوید روزی اگر چند دیر آرزو دارد با برادران و خواهرانش به مکتب برود. یکی دکتر شود برای درمان زخم‌مانده بر جان مردمان این سرزمین، یکی انجنیر شود تا بازمانده‌های ویرانی طالبان را دو باره آباد کند و یکی دیگر…
بی‌بی‌ اسما، مادری که رنج روزگار و غریبی و تهی‌دستی نتوانسته کمرش را خم کند، اما کشته‌شدن چهار فرزندش به دست طالبان خردوخمیرش کرده و با دامن درازی از غم، می‌گوید که داغ از دست‌دادن فرزندانم جگرم را می‌سوزاند و قلبم را می‌شکند. به گفتۀ بی‌بی اسما، تنها یک فرزندش محکوم به کشته‌شدن بود و سه تن دیگر کاملن بی‌گناه بود. محکومیت به گنه‌کاری دفاع از مادر-وطن.
سیاه‌موی، خودش را مادر احمدضیا معرفی می‌کند. طالبان شبیه اول اسمش روزگار او را با کشتن همسرش سیاه کرده‌اند. او می‌گوید که خوشی‌های این خانواده مایۀ دست‌رنج شوهر و سه برادر شوهرش بوده و طالبان سیه‌روی و سیه‌دل با بی‌رحمی آن‌ها را کشتند.
مردمانی که همواره شاهد کشته‌شدن فرزندان‌شان بوده‌اند، می‌گویند که طالبان به هیچ‌یک از آنان رحم نمی‌کند و هر کی را به جرم کرده و ناکرده می‌کشد. محمد‌حسن و عبدالکریم که با رنج جمعی اطرافیانش روزگار به سر کرده‌اند، وضعیت خانوادۀ ضیا را بد گزارش می‌دهند.
عبدالحی خطیبی، سخن‌گوی والی غور نیز می‌گوید که طالبان چهار برادر را با بی‌رحمی کشتند. او وضعیت زنده‌گی خانواده ضیا را نگران‌کننده می‌خواند و می‌گوید، با آن‌که دفتر والی غور چندی پیش مقداری پول به این خانواده کمک کرد، اما این کمک‌ها برای یک خانوادۀ سی نفری به هیچ روی کافی نیست.
ادامۀ جنگ و گروه طالبان که آتش آن را شعله‌ور نگه‌داشته‌اند، روزگار مردمان این کشور را به کابوس وحشت‌ناکی بدل کرده است. کودکانی که باید در این ایام به مکتب بروند و هر یکی گنجی شود برای فردای دیگری، اما طالبان با کشتن نزدیکان و روح و روان آنان امید به آینده و زنده‌گی بهتر را از آنان می‌گیرند و زنده‌گی‌شان را دست‌خوش رنج و درد همیشه‌گی می‌کنند.
گزارش، معروف سعیدی