آرشیف

مشکل شهرک با تعقل و مسئولیت شناسی راه حل دارد.  (چه صلح وچه جنگ)

در آستانه بر گزاری انتخابات ریاست جمهوری  وشورا های ولایتی نیرو های امنیتی وعده تأ مین امنیت در تمام ولایات  را برای مردم سپردند.روی همین منظور عملیات نظامی به هدف پاکسازی مناطق از وجود مخالفین دولت  در ولایات نا امن با شد ت وگستردگی زیاد آغاز شد.اما در ولایت غوربا گریز عدۀ از مسئولیت ومسئولیت پذیری عدۀ دیگر این پروسه را نهایت خسته کن تهوع آور و پیچیده ساخته است.وقتی مسئولیت پذیری میگوئیم منظور این است که تأمین امنیت ومبارزه با دهشت افگنی از وظایف اصلی نیرو های امینتی بکمک مردم میباشد چنانچه وظیفه قانون گذاری ونظارت بر کار های ار گانهای دولتی از وظیف نمایندگان مردم در پارلمان وامامت کار عالم مشخص است.حال اگر این مسئولیت تعویض شود مفهومش مسؤلیت گریزی نیرو های امنیتی ومسئولیت پذیری افراد غیر مسئول خواهد بودکه طبعا نظام واداره از مسیرش منحرف وبجای رفاه وآسایش مصیبت وبد بختی را به ار مغان خواهد آورد.به هر حال آنچه مردم ازموقعیت وجایگاه وظیفوی ما انتظار دارند باید انجام دهیم. در عرصه نظام اداری مسئولیت وصلاحیت هر ارگان وهر فرد روشن است وزیبنده خواهد بود تا هر کس مسئولیت خودرا ادا وبخواستها ونیاز های مردم پاسخ مثب بدهد.شاعری گفته است.

جهان چون چشم وخط وخال وابروست     که هر چیزش بجای خویش نیکوست. 

بهتر است هر کس مسئولیت خودرا درک کند دهقان ندافی نکند وشا عر آهنگری چنانچه چو پان را به داکتری کاری نیست و قصاب را به نگار گری.

از حاشیه روی میگذریم ومیرویم روی اصل مطلب. وآن اینکه تأمین امنیت در غور بطور عام وحل مسئله شهرک بطور خاص از نیاز مندی های اساسی واولی مردم ما میباشد.دهشت افگنی وایجاد فضای نا امن در غور گناهی است نا بخشودنی هیچ قدرت و حکومتی  بخاطر جنگ وکشتار ونا امن سازی به مردم غور امتیاز نمیدهد اگر بدهد خیلی مؤقتی ودر راستای أغراض شخصی خواهد بود.بناء ایجاد محیط وفضای امن بخاطر سهم گیری مردم در پروژه های باز سازی از خدمات شایسته وقابل انتظار است که ارزش ماندگار بودن را دارد.اما متأسفانه یک گوشه ولایت غور از چند سال به این طرف نا امن شده واین زخم هر روز پوسیده وگندیده شده محیط زیست مردم را متعفن ساخته است.برای حل این مشکل اقدام شجاعانه علماء روحانیون ومتنفذین در همه وقت واقدام صلح آمیز وکلای مردم با استفاده از ایام رخصتی کار آمد به نظر میخورد.خصوصا بعد از آنکه چندین طفل در جنب تفنگداران غیر مسئول ودهشت افگن مظلومانه شهید شدندانتظار میرفت همه افراد مؤثربا پیشکش نمودن طرح صلح وآشتی تفنگداران را به گذاشتن تفنگ های شان مجبور سازند.اما دریغ آنچه اتفاق می افتد بر خلاف انتظار ومنافع مردم است وآینده تاریک تر وحتی خونین تر را در پی دارد.

چرا قبل از آغاز جنگ به صلح آشتی وکنار آمدن فکر نشد؟ وچرا مسئولین در جستجوی راه جزء جنگ نمیشوند.بلی آیا راهی غیر از جنگ وجود نداشت؟ اگر نداشت باید تلاشهای صلح واشتی تا حدی ادامه پیدا میکرد تا مردم میدانستند کی بطور قطع طرفدار جنگ خشونت وخون ریزی است.وشعار صلح طلبی از جنگجویان گرفته میشد که نشد اگر مردم از پروسه امنیت دفاع نکنند دتلاشهای نیرو های امنیتی گاهی هم بجای نمی رسد آنچه مهم است جلب رضائیت وقناعت وحمایت مردم است.  امید واریم هر کس در جهت تأمین امنیت آنچه در توان دارد انجام دهد.عالم موی سفید متنفذ محلی وکیل ونماینده مردم مسئولیت خودرا بشناسند.ونیرو های امنیتی را در تمام عرصه ها کمک ویاری رسانند.نظر مسئولانه اصحاب رأئی در جهت حل مشکل امنیتی مؤثر ومفید خواهد بود.