آرشیف

2014-12-24

استاد فضل الحق فضل

مـرا چشمان بینا گشت تـاریـک

مـــرا چـشـمـا ن بـیـنــا گــشــت تـا ر یـک
کـه نــتــوا ن رفــت ا نـــدر راه بـا ریـک

به راه ا نـــدر روا ن تـرســا ن و لـــرزا ن
پـریــشــا ن حــا لـــتــم مــا نــنــد لــنـگــا ن

نـبـیـــیــنــم صــورت یــا را ن هـــمـــــد ل
د لــم تـنـگ آ مـــد از بـو د ن به مـنـــز ل

عـصـا شـــد زیــب د ســتــا ن نـــژنــــد م
نــگـــهــــد ا رد ز آ ســیــب و گـــز نــــد م

کـنــو نـم د ســت و پـا ی و یــا ر گـشــتـه 
ا نـیـــس چــشــــــم هـــا ی تـا ر گـشــتـه

به یـــا د ر و ز گـــا ر نــو جـــوا نـــــی
کـشــــم آه و بـــر م ر نــج نـــهــــا نــــی

دریـغـــا ! نـو جـوا نــی چــشــــم پـر نـور
دریـغـــا ! ا یـنــکـه د ر پـیــری شـوی کـور

دریـغ ! ا ز لــحـظـه هـــا ی نـا تـــو ا نـــی
دریـغـــا ! د ر مـشــقـــت ز نـــده گـا نـــی

ولـی حـیـف اســت ا زیـن ر نـج زمـــا نـه
شــکـا یــت کــردن و عــــذ ر و بـهــا نـه 

که رســـم چـرخ گــردون ایـن چـنـیـن اســـت
کـه گـه شـا دان و گـه انــدوهـگــیــن اســـت

د هــــد نـعــمــا ت خـود آ ن ذات یــزدا ن
به لـطــف عــا م بـر حــیــوا ن و انـســـا ن

بـه عــُـز ت بـر گــزیـــده مــر بــشـــر را
به کــُر مــنـــا بـبـیـن حـــُســن نــظــر را 

که عــلــم و مکـسـب و مـکـتـب بخـوا نــیــم 
ر مـوز نـیــک و بــد از هـــــم بــد ا نــــیــم

بــد ا نــــیــم قــــد ر نـعـــمـــت هــا ی د نـیــا
بـسـا زیـــم تـو شــه هــا از بهـــر عــقــبــا

ولــی یــکــــروز ذ ا ت ذو ا لــجــلا لــش
بـگــیــرد جـمـلـگــی نعــمــا ت و مـا لــش

نـمـی شــا یــد که مـا عـصـیــا ن نـمـا یــیــم
بـه نـقـص نـعــمــتـش کـفــرا ن نـمـا یــیــم

بـبـا یـــد صــا بـــر و مـضــبــوط بــود ن
بـه ا مـــر حــق هــمـی خـوشــنـود بــود ن

ز فــضـــل و شـفــقـتـش د لـشـــا د بــود ن 
بـه حـبــش هـمـچــنــان فـــرهـــا د بــود ن

خـــدا و نـــد ا ! کـــر یــــم و کـا ر ســـا ز ی
ز مـا یـحــتــا ج مــا خــود بــی نـیــا زی

د لــی روشــــن عـنـا یـت کـــن تـو مـــا را 
بـجــا ی چـشـــــم رو شـــن ایــن گـــد ا را 

فــــروزا ن کــــن ا زان نــو ر تـجـــلـــی 
قــلـــو ب مـخـــلـصــــیـــن بــیــنـــو ا را 

کـه از فــیــض و جـو ش شـــا د گــــرد م
ز هـــــر بــنـــد ی غـــمــی آزاد گــــرد م

مـگــر د ا نــم د یـگــر مـحـتـا ج و رنـجــور
صـحـیـح و ســا لــمــم بـفـرســت د ر گــور

که مـا را تـرس و بـیــمـی از ا جــل نـیســت
مـجــا ل عــــذ ر و ا لـحــاح از عــمـــل نـیســت 

بـه شــــوق لــــذ ت د یـــــدار مـــســـتــیــم 
ز حـُــبـــش مـــســـت از روز الــســـتــیــم 

بـهــشــت و جـوی شــیـر و حُـور و غــلــمــان
نـــــد ا رد لــــٌـذ ت د یــــــد ا ر یــــز د ا ن 

رضـــا یـــم بــر رضــــا ی ذوالــجـــلا لــش 
ر هــیــن لــطـــف هـــا ی بــی مــثـــا لــش 

ازیـــن در ا لـتــجــــا د ا رم هــمــیـشــه 
تـمــنــــا هـــر کـجـــا دا رم هــمــیـشــه 

کـه ســـازد ســرفـــــرازم روز مـحــشــــر 
شـــود د یـــــد ا ر ا و بــر مــا مـیــســــر

در آن لـحـــظـه کـه بـیـــنـــم نـور ذا تــش
کــنـــــم ورد زبـــا ن ذ کـــر صــفـــا تــش 

شــود روح و روا نـــم شـا د و خـنـــد ا ن
ز فــیــض و بـرکـــت د یــــد ا ر یـــزد ا ن

در آن سـاعــت نه مــن آ نــم کـه بـو د م
نـگــــر مـعــــرا ج ا رو اح و صـعـــود م

ره صـــد سـا لـه را در د م کــنـــم طـی
فــروزان هــرد و چـشـــمــم ز آ تـش مــی

خــمـــا ر ا ز لـــذ ت د یـــد ا ر بـا شـــــم
د ر اوج بـی خودی هـو شـیـا ر بـا شـــــم

به و صـــف خـا لـق د ا نــا ی ا ســـرا ر
بگـو یــم ذ کــر ا و تکـــرا ر و تـکـــرا ر

 

استاد فضل الحق فضل
کـا بـــل جـوزای سال 1392 هـجــری شـمـشـــی

ایـن پـارچـه درحـا لـی ســروده شــده که چـشـمـانـم به زحـمـت قـادر به دیـدن اشـیـأ واشخاص بـود و دنیـا ظـاهـرا تاریک رنگ به نـظــر می خورد و خـودم قـادر به خـوا نـدن ونـوشـتـن به صـورت درســت نـبـودم وتـوسـط یـک تـن از شـاگـردان عـزیـزم کـه با محـبـت واخلاص مـن را هـمـراهـی و مساعدت می نـمـود ؛ نـوشـتـه شــده است. عـمـرش دراز و از گـزند روزگار در امـان باد !