آرشیف

2014-12-24

استاد فضل الحق فضل

شــبـی قـدر آمد ای یاران خدا را!

شــبـی قـــد ر آمــد ای یـا را ن خـــد ا را !
بخـوا نــیـــد حــمـــد و ذ کـــر ذولـعـلــی را 

شـبـی قــد ر آ مــد ای مـحـبـوب هــمــد ل 
ز جـمـــلـه مــا ســـو ی پـیـونـــد بگــســل

شـبـی عـجــز وشـبـی طـا عــت شــبی ذ کـر 
شـبــی طـوفــا ن ر حـمــت صـیـقــل فـکــر

شـبــی ا شــک و شـبــی آ ه و شـبـی نــور
شـبـی غــفــران شـبـی عـشـق و شـبـی شـور

شـبـی فــیـض و شـبـی بـرکـت شـبی عـشـق 
شـبـی ســوز و شـبـی ســا ز و شـبـی حــرق 

شــبــی تـنــزیـــل رحــمـــت هـــا لــۀ نـــور
شــبــی نــــور تــجـــلــــی آ تــــش طـــور 

شـبـی د ل پـخـتــن ا نـــد ر نـا ر هـجـــرا ن
شـبـی سـوخـتـــن بــرای درد و د رمـــا ن

شـبـی کــا و را مـقــام الــف شهـــر ا ســت
شبـی کـا فـســا نه اش اوراق دهــر ا ســت

شـبـی قـرب و شـبـی وصـــل و شـبــی را ز 
شـبـی کـــز وی دری رحـــمـــت بـود بــا ز

شـبـی کــز ا شــک د ل سـیـــر ا ب بـود ن
شـبـی کــز فــیــض ا و بـیــتــا ب بـود ن

شـبـی کـــز پـرتــوش کــیــهــــا ن مـنــو ر 
نــمــا نـــده د ر جـهـــــا ن جـا ی مـکــــد ر

د ریـغ اسـت کا نـد ریـن لحـظـا ت حسـا س
د مــی غـا فــل شــد ن ا ز فـیـض ا نـفــا س 

فــروغــــش تا بـه رفـــرف ســر کــشـیـد ه 
ســـریــــر عـــرش ر ا د ر بـــر کـــشـیـده

شــبـی کـز عـرش وفـرش تا صـحـنـۀ خـاک
ز شــٌـــر د شــمــــن آ د م شــــد ه پــا ک 

شــبــی کـا فـســا نه ا ش عـا لـــم گـــرفــتـه 
شـیـا طــیــن را به ســـر مــا تــم گــرفــتـه

مسـلـمـا ن را به دل نــور و ســـرور اســت
تـجـلــیـٌی خــد ا در د ل حــضــور ا ســت

شـبـی کــــز نـــشـــهُ نـــور جـهـــا نــتــا ب 
نــمـی آ یـــد به چــشـم مـومـنــا ن خــوا ب

سـراســر آ فــــریـنــش غــــرق نــور ا ســـت
دل و جان را دریـن مـحـضـر حـضـور ا ســت 

د ل و د لـــخـــــا نـــۀ ا هــــــل مــعــــا رف
مــنــــور شـــــد به ا نـــواع تــحـــا یــــف

مـقـام وعـظــمـتـش هــر جـا هــو یــد ا ســت 
شــکــوهــش از د ل هـــر زره پـیـــد ا ســـت 

مـقـا م ا لــف شـهــرش بـس عـیــا ن ا سـت
مــرا تــب بـرتـر ا ز حـد س و گــمــا ن اسـت

بـیـا ! ا ز فـیـض و ا نــوارش ثـمـــر گــیـــر
ز یــمـــن اشـک و ذ کــر خـود گـهـــر گــیـــر

ا زیــن یـک لــمــهــۀ نــور و جـــلا لــش
بـبـــر فـــیـــض و کــمـــا ل بــی مــثــا لـــش

کـه تــا زیـن د یـــر بـی بـنــیـــا د د و را ن 
شــــوی آ ســـود ه ا ز ا لـطـــا ف سـبـحــا ن

پــــر ، پـــروا ز بـخــشــــد مـخـلــصـــا ن را 
خـصــو صـــآ عــا رفــا ن و عــا شـقـــا ن را 

ا گـــر خــوا هــی فــیــو ض کــبــــریـا یــی 
طـلـب کـن ا ز خـد ا یــت هــرچـه خـواهـــی 

گـــرفــتـه رحــمــتـــش لــوح و قــلــــم را 
به رحـمــت د ر کــشــد هـــرســو رقــــم را 

کـه درب کا خ فـیـضـش با ز بـــا ز ا ســت 
طـلــب کـن بـی خـبـر هــرچــت نـیـا ز اســـت

که ا کـنـون موسـم خواسـت و قـبـو ل ا ســت
حضـور ا سـت و قـبـول است و وصـول اسـت

نـخـوا هــد فـضـــل حـق ا ز حـــٌی د ا و ر
بـه جــز صـلـح و سـعــا د ت بهــر کـشـور 

خـــد ا یـــا ! کـشـــور بـیــمـــا ر مــا را 
یـــگــا نــه گــلــشـــن بـــی خـــا ر مـــا را 

به فــضــــل و مــرحــمــت آز ا د گـــرد ا ن 
بــه عـــٌـزت هــمــچــنــــا ن آ با د گـــرد ا ن

 

 

استاد فضل الحق فضل
چـغـچــران دیار فــیــروز کـوه غور اســد سـال 1392 هـجـری شـمُســی

ا یـن سـروده به اسـتـقـبـا ل شـا عــر جـوا ن و فرزنـد با اسـتـعــدا وطـن جـنـا ب نـذیـر ظـفــر که تازه به جام وزین غور تشریف آورده و زیر عـنــوان (شـب قــدر) زیـب قــلــم شـــد ه بـود سـروده شــده اســت . والـحـق که خیلـی عا لی وشاعرانه بـود مـن بـرای شــا ن طـول عـمـر وسـعـا د ت داریـن وقـلـم رسـا و حـقـنویس را از بارگاه رب العـزت تـمـنـا د ارم ! با عرض احـتـرام