آرشیف

هــر سخـن را گـر بـود نـفـع بـگــویـنــد مـرحــــبا
مـرحـبـا بـر نـظــم مــوزون کــلام پــر بـهــا
 
حـرف را سـنـجـیـده گـفـتـن سـفـتـن دَُر گـفـتـه انـد
حـرف بـا مـعـنی بـود بـر اهـل دانـش دَُرنمـا
 
صـیـد دلـهـا میـشـود در حـرف نـرم و پـر نـمــک
ورنه باشد بی اثر در گـوش چـون بـاد صـبـا
 
نـالـهَََ بـلـبــل کــه در وی نـیـســت سـردی سـخــن
زین سبب شیـریـن سخن گـفـتـنـد او را بیدغا
 
در سـخـن شـرط است اهـل مجلس وقـت و زمـان
نیست لایق بر هرکس هر سخن در هر کجا
 
گـر نـبـاشــد در سـخـن از اهـــل دانـش حـجـتــت
یا نباشد نغز و شیرین هست صوت در فضا
 
بـذلــه گـفـتـن نـیست در شاَن خـرد مـنـدالـعــزیــز
حـرمـتت کم می شود یا بر تو گویند بی  حیا
 
نـرم و آهسـتـه سـخـن را هـمـچـو بـاران پـر ثـمر
گـوش را مخـراش از امواج صوت پر صدا
 
در سخـن گـفـتـن تـعـمـق کـن اگــر داری هـــدف
بـی تـفـکـر مـیـرود تـیـر سخـن انـدر خـطـا
 
گــفــتــن بـسـیــار دارد ذلــتــت را در قــبـــــــال
کـم بـگـو تـا سـامـعـیـن دانـنـد بـه قـول تــرا
 
چـون بهایم هم خموشی کار زشت و بـد عـتـسـت
در بـیان باشـد زبانـت نعـمـت از فضل خـدا
 
مـن سـخـن را در سخـن سـر داده ام در انـجـمـن
از گل و بلبـل چـه گـویـم قـصـه های مـامفی
 
زور و زر شمشیر و خنجر مشکل نکشوده است
در سخن بحر مبین است میگـشـایـد عقـده ها
 
هـر سخـن بـر رقم (نادم) نیست معقول ای عزیز
آن سـخـن بـاشـد سـخـن کـو نـفع دارد بی حصی