آرشیف

علم و دانش

آوریل 2, 2017

گل احمد محمدی

کبوتر بــــــچه ای با شــــــــــوق پرواز
به جرعت کــــــــرد روزی بال و پر باز
پرید از شاخـــــــــــــــکی بر شاخساری
گذشت از بامـــــــکـی بــــــر جو کناری
نمودش بس کـــــــه دور آن راه نزدیک
شدش گیتی بــــــــه پیــــش چشم تاریک
زوحشت ســــــست شد بر جـــای ناگاه
ز رنج خـــــــستگی درمـــــاند در راه
فتاد از پای کــــــرد از عجز فریاد زد
ز شاخی مــــادرش آواز ســـــــر داد
تو را پرواز بــس زود است و دشوار
ز نو کاران کـــه خواهد کار بــــسیار
هنوزت نیــست پای برزن و بـــــام
هنوزت نـــوبت خواب است و آرام
تو را توش هنر می بایست اندوخت
حدیث زندگی می باید آمـــــــــوخت
بباید هر دو پا محکم نــــــــــــــهادن
از آن پس فکر بر پای ایســـــــتادن
من اینجا چون نگهبانم تو چون گنج
تو را آسودگی باید مرا رنــــــــــــج
مرا در دام ها بسیار بســــــــــــــتند
زبالم کودکان پرها شکـــــــــــــستند
گه از دیوار سنگ آمـــــــد گه از در
گهم سرپنجه خونین شــــــــد گهی سر
نشد آسایشم یک لـــــــــــحظه دم ساز
گهی از گربه ترســــــــــیدم گه از باز
هجوم فتنه هـــــــــــــــــــای آسمانی
مرا آموخت علم زنـــــــــــــــــدگانی
نگردد شاخک بی بن بــــــــــــرومند
ز تو سعی و عمل بایـــــــــد زمن پند

گل احمد محمدی
2/َApril/2017

به اشتراک بگذارید

نظر تانرا بنویسد

مطلب را پسندیدید؟