از هفته نامه ایکا نِمِست  The Economist (7- 13 نوبمبر)

با گذشت ده هفته از انتخابات دشوار ریاست جمهوری افغانستان، رئیس کمیسیون مستقل انتخابات در یک کنفرانس مطبوعاتی حاضر شد تا فقط به سه پرسش پاسخ دهد. برای روزنامه نگارانیکه در آنجا جمع شده بودند این خبر غیر قابل باور بود که دور دوم انتخابات برگزار نمی شود. آنها هیچ اعتنایی به خواهش رئیس کمیسیون نکردند و پیش ازاینکه وی خبر نگاران را ترک کند، شمار کثیری از روزنامه نگاران بسوی وی شتافتند تا پاسخی به پرسش های خود در مورد  اینکه  حامد کرزی بحیث رئیس جمهور افغانستان بدون برگزاری دور دوم انتخابات اعلام شده  است در یابند.
از همه اولتر این پرسش مطرح میگردد که آیا دولت آینده ی افغانستان یک دولت مشروع است؟ کار شناسان حقوقی افغانستان در مورد مشروعیت دولت افغانستان به شدت پاسخ  منفی داشته اند. نظر به قانون اساسی، نامزد برنده باید برنده ی  بیش از نیم آرا باشد. اینکه نامزد شماره  دوم داکتر عبدالله در دور دوم از ترس وقوع مجدد تقلب  گسترده  مانند دور اول اشتراک نورزید مهم نیست. به نظر اکثر حقوق دانان، کمیسیون مستقل انتخابات حق چنین تصمیمی را در مورد اعلام پیروزی کرزی  نداشت. این امر با مراجعه  به  دیوان عالی کشورمی توانست یک نوع پوشش قانونی را به دنبال داشته باشد. اما ضرورت این پرسش و مراجعه  پیدا نشد چون رهبران غربی عجولانه پشتیبانی خود را از تصمیم کمیسیون مستقل انتخابات اعلام کردند.
بارک اوباما گفت که آقای کرزی طبق قانون افغانستان برنده ی این انتخابات شده است. نزدیکترین مشاور سیاسی ریس جمهور دیوِد اَ کسِلرود David Axelrod اظهار نمود که داکتر عبدالله به هر حال شانس پیروزی در انتخابات را نداشت. اما بسیاری از کارشناسان به این باور بودند که در حقیقت برای داکتر عبدالله امکان شانس پیروزی در دور دوم میبود  اگریک انتخابات بصورت شفاف و عادلانه برگزار می گردید. و سایر سیاستمداران اعلام داشتند که %48.2  آرا ی را که آقای کرزی برنده ی آن بود با نظر سنجی ها همخوانی داشت. این پیروزی %48.2 کافی بود تا آقای کرزی کشور را تا پنج سال دیگر اداره کند.
حتی این رقم  که شامل صد ها هزار رای جعلی و تقلبی بود،  مورد بررسی دقیق صورت نگرفت.  هیچ نوع تمایل و حساسیتی میان اعضای اتحادیه ی  ناتو و کشور های کمک کننده به افغانستان  وجود ندارد تا جزئیات مبهم و پرسش برانگیز این انتخابات را بررسی کنند؛ انتخاباتی که 300 میلیون دالر تنها در سازماندهی آن بلعیده  شد و در عین حال موجب  شرمندگی خارجی ها گردید.
در ابتدا تلاش های جدی و همه جانبه در مورد تقصیر هواداران آقای کرزی از تقلبات گسترده که  بر اساس سیاست قبیلوی انجام شده بود، صورت گرفت.  سپس مداخله ی مقامات امریکا کرزی را وادار ساخت تا قبول کند که هواداران وی در تقلب گسترده ی دست داشتند و انتخابات باید به دور دوم کشانده شود. دکتر عبدالله بعداً متقاعد شده بود که بدون سرو صدا از شرکت در دور دوم انتخابات که بدون شک با انبوه تقلب، احتمالآ خونریزی و مشارکت قلیل  رای دهندگان روبرو خواهد شد، چشم پوشی کند. و در نهایت خارجی ها این را روشن ساختند که آنها آماده نیستند تا از دور دومی که در آن نامزد دیگر شرکت نکند حمایت نمایند.
طالبان با پافشاری ادعا کردند که تصمیم  در مورد  انتخابات در واشنگتن و لندن و توسط زمامداران آنجا صورت گرفت. بسیاری از ناظران مستقل درین مورد موافق اند. قبل ازاینکه دکتر عبدالله از عدم شرکت در دورد دوم انتخابات سخن گوید، یک دیپلمات غربی گفت: "ما در حال حاضر منتظر سخنرانی و انجام مراسم تحلیف آقای کرزی هستیم". باوجود چشم پوشی دسته جمعی امریکا و هم پیمانانشان از یک انتخابات تقلبی ، آنها درین سخنرانی آقای کرزی خواهان این اند که خط مش سختگیرانه ی را در مبارزه با فساد در کشور اتخاذ نماید. تنها یک اداره ی عاری از فساد اداری و مؤثر شاید بتواند افغانها را در برابر تهدید و تخویف دولت سایه و یا دولت موازی طالبان حفاظت کند. امید میرود که ارتکاب تقلب  در انتخابات با ایجاد یک اداره ی  بهتردر حکومت جدید جبران گردد.
یک آزمایش بزرگ برای آقای کرزی ترکیب ساختار دولت جدید وی خواهد بود، خارجی ها امیدوارند که این دولت مملو از افراد متخصص و با استعداد باشد (آنها در مورد پست های نه چندان مهم  کابینه ی متورم و مزدحم  "پر از پست های بی ربط" چندان نگران نیستند)، اگر چه هر دو معاونین ریس جمهور جنگسالاران منفور سابق هستند ( همین غربی ها آنهای را که امروز جنگ سالار می خوانند در  دهه ی هشتاد مبارزان راه آزادی می خواندند و برای شان هورا می کشیدند"مترجم").  امریکایی ها تا کنون به خوبی فهمیده اند که آقای کرزی در شانه خالی کردن از وظایفش مهارت دارد.  برای آقای کرزی حمایت مالی خارجی ها حیاتی است. و اما حالا موضوع مهم از سوی امریکایی ها آماده سازی دشوار کرزی برای تغیرات است. درین مورد بعضی از نقاطی در نظر گرفته شده است که آمریکا می تواند بدون آنکه آسیبی به منافع اش وارد شود آن را بر آقای کرزی تحمیل کند. یکی از تهدید های که میتواند در نظر گرفته شود، مقید ساختن پول بازسازی است که دیگر بخاطر منحرف ساختن مردم عادی افغانستان انجام نپذیرد. و یک تهدید دیگر میتواند عدم حمایت در تصیم گیری ارسال 40000 سرباز امریکایی که توسط فرمانده ی ناتو ستینلی مَک کرایستل Stanley McChrystal  پیشنهاد گردیده بود باشد.
آقای کرزی از درخواست های امریکا با نپذیرفتن پیشنهاد شرکت داکتر عبدالله در قدرت سرباز زده است. بر اساس اظهارات مشاوران آقای عبدالله (نویسنده نام مشاوران را تذکر نمیدهد در حالیکه داکتر عبدالله چنین ادعاهای را تردید می کند) امریکا در برابر انصراف داکتر عبدالله  از شرکت در دور دوم وعده ی همکاری را داده بود. اما امید اینکه این دو شخص احتمالاً با هم کار کنند نقش بر آب گردیده است، چنانکه آقای کرزی بدون موافقت آقای عبدالله با اعضای بالا رتبه ی ائتلاف شمال معامله نمود و آنها هم از وی اعلام پشتیبانی کردند. این وضع  این امید واری را خلق کرده است که داکتر عبدالله احتمالاً یک اپوزیسیون قدرتمندی را رهبری کند که بتواند آقای کرزی را تحت فشار قرار دهد. داکتر عبدالله گفت که تصمیم کمیسیون مستقل انتخابات در مورد اعلام برنده ی انتخابات هیچ مبنای قانونی ندارد و وی همچنان اضافه نمود که دولتی که بدون پشتیبانی مردم شروع به کار کند به هیچ نوع نتیجه ی مثبت و مؤفقیتی نخواهد رسید.
دولت های خارجی هم بخاطر حمایت عمومی مردم از یک جنگ وخیم بخاطر دفاع از یک حکومتی که رئیس جمهور آن رای مردم را دزدیده است دست و پاچه اند. با خبر هفته ی گذشته که ملل متحد از مجموع 1300 کارمندان خارجی مقیم کابل 600  کارمند خود را "موقتاً" خارج میکند اعتماد کشور های خارجی در برابر افغانستان بیشتر لکه دار گردیده است. این خبر در حالی صورت می گیرد که یک ماه قبل در یک حمله ی  در کابل پنج تن از کارمندان ملل متحد کشته شدند. در انگلیستان احساسات رو به رشد ضد جنگ با کشته شدن پنج سرباز انگلیس توسط یک سرباز "سرکش" افغان قویتر گردیده است. از آنجائیکه خط مش ناتو ایجاد نیروهای امنیتی منطقوی است به ویژه این خبر یک ضربه ی تلخی برای ناتو بوده است. سرانجام این تنها رای دهندگان افغان نیستند که آقای کرزی  نگران آن باشد.