آرشیف

   دختري ام برخاسته ز خاك تكسار زمين

                       كه بر دلم  نشسته غباري ز اشك وغمين

                                       قلبم  آكنده  زدرد سرزمين

                             روحم روان شده سوي دين

                                             مي كشم هجران وطن

                                           ليك دل وجانم دروطن

                                                    اشكي است بر دو چشمانم

                                                   افغان زمين ورد زبانم

                                                من دختري آشفته و حيرانم

  رانده شده از سوي هر ملك و ديارم.

آواره اي ام كه خيمه  است جايگاهم  

   كه بي مقصد به هر ديار روانم.

مي دانم اين شب آواره گي روزي دارد  

  اين غبار دلء پاكي دارد.

                اين نااميد ي هاي من اميدي دارد

               پايان اين هجران وصالي دارد.

                     اين سرماي زمستان بهارگرمي  دارد

               اين طعم  تلخي.شيريني دارد.

      اما آه……. اين سوز دل  پاياني ندارد