آرشیف

از طالع و از بخت بد م، گوشـه ی غٌــــربت
صد گونه هـلا هــل،دراین مُـلک عیان است

من بوته ای بی ریشه نه بود م ، نه هستــم
امروز ضعیــفا نِ خـرد ،چا ک دهـا ن است

درخلوت شبها ، چه غریبا نه گریــســـتــم
ازدرد د لم،خـلـوتِ شب هـم به فغا ن است

کس نیست که مرهم نـهــد این زخم د لم را
آری به خــدا ! زخمِ زبا ن آفـت جا ن است

ای کا ش بمیــــرم ، نرود حیثیت از د ست
در لو حه نویسند ،که این قبـر جوان است

درگوشه ی غربت، پرو با لم بشـکسـتـنــد
صیادِ زما ن ،عا شق ظـلـم وخفـقا ن است

ای باد صبا ! نکـهــتِ آن خا ک بــیــا ور
کآن خاکِ کُهن بوم مرا روح وروان است

ترســـم نرود پیکــرِفــــرسوده ام آنــــــجا
آن جنت ویرانـه ای من هـــم نگران است

بنگــر چه جــفــا وستــم و ظلم و اها نت
ازیُمن قد ومِ «پدران »بر «پسران »است