آرشیف

رویای شاعرانه

دسامبر 3, 2014

سراج الدین سراج

شـکــوه کــوه و دره را ستـا یـشــی اگــر کــنـــم
بـچـشـم پـرامـیـد خــود بـه سـنـگ او نـظــر کـنـم

ره درا زتـپــه را فــــراز کـــــوه هــــا بــــرم
خـم درون کـــوچـــه را کـجـــا زسـر بـد ر کــنــم

کـه تـا شـود زلالـه هـا فـضــای دشـت مـنـقــلـب
زمین خشک وخاره راباشـک خـویـش تــرکـنـم

سـرود جـویـبــار را بـمــویـه هــای خویش مـن
مـصـنـف نـوی شــوم تــرانــه اش زبـــر کـنـــم

بـصـوت رعــد غـرشــی بـه آسمـان بـیــاقگـنـم
غـزال نـو رمـیـــده را روان ســوی کــمـر کـنم

نـمــود مـرغـــزار را بــه فـصــل سـبـز بنگـرم
عــروس نـازغـنـچـــه را زپــرده اش بـدر کـنم

زچـشـمـه سـار هـای آن بـنـوشـم آب با کـقـم
لبـان داغــدار خــود بـه آب چـشـمــه تــر کـنم

حســاب مـاه وســل رامن از ستاره های شـب
بگـیـرم و بـه و فـق آن حکا یت د گ رکنـم

طـراوت چـمــن اگــر نـبــود گــریـه سـر دهـم
حـــلاوت وطــن اگـــر نــبـــود نـوحـه سر کنم

ونکوور- کانادا
جنوری 2007