زحــرف دل چــو بـگـشایم دهن را
به پــرواز آورم مــرغ سخـن را

به گوش گل برم گوشواره از شعر
ز شــادی وا کــند درز یخـن را

غــزل را چـون گـهرمی بخشم آیین
گــزنـید شـیوه ی طـرز کهن را

کـشد رخــش سفــر تا چــرخ انجـم
به وجد ارد غرور مرد و زن را

ز زیـب و فــر چـمن پیــرایه گــیرد
کــند مشاطــه زلــف یاسمــن را

به لطف ، ار باد انگــلــیون کــشاید
به رقـص ارد غــزالان خـطن را

ز مهــد غنچه تا بــیرون شـود گـل
دهــد بر طـفل گـل شبنبم لـبن را

لبــاس عیــد می پــوشــد درخــتان
بخـود گیـرد زمـین فرش پرن را

حــریــف من نسیم صبح و گاهیست
بـرد بـر باد زلــف پر شکــن را

ز شیــرین تلــخ شـد چون کام فرهاد
نیـابـد شـادی هرگـز کـوهکن را

کـند پر دخـــتر رز جـام و مــینا
ببخشم هرچه خواهد ذو المنن را

بــهار مــن ندارد بـرگ و بــاری
ز جنگ افسرده می بینم وطن را

پدر از فـرط فــقـر و نـا تـوانــــــی
نهــد بر خــاک طــفل بی کفن را

خـــدیو قـــــــدرت ناجـــور میــهن
ز بــن آورده انــبار لـجــن را

به(فرخاری) بگو (فضل) ادب سنج
بـشـوی از دل غـبار سـو, ظن را

مولانا کبیر (فرخاری) 
ونکوور کانادا