قــــاســــم افغـــــان زتــــار ســــاز میــــریـــزد گهـــر     ازرگ سازش تراود نغمه چون شیروشکــر
همچــوبلـــبل تـــابــگیـــرد بستـــر گـــــل زیـــربــــال      سازوبرگ زندگی شورونوا یابد سحــــــــر
ازگــلوی نـــای بیـــرون گــــرجهـــد ســـــوزوگــــداز      قلقل مینای می پیچد به هرکوی و گــــــذ ر
ارببالــــد دربســـاط ســـــاقــــــی هنگـــــام خـــــروش      برتماشا سرکشد غم ازگریبان جگــــــــــــر
عشق راگیرددرآغـــــوش خیـــالــــــش چـــــون روان      آفتاب خاوری تابد یزک از بــــــاختـــــــــر
کلک تصویرش کشد جانان چوســــرو بــــی خـــــزان      نقطه ی موهوم میگیرد دهان را درنظـــــر
درلطافت نازک است حوری که دررقص و سماعست      مصرع رنگین شعرآرد چومو اورا کمـــــر
فیض ها جـــوشــــــد زآهـــــنگ ادب پــــــرورده اش      بال پژواک صدا افتد درآغــــوش قمــــــــر  
شوروغوغاییکـــه دربـــــزم هــــــنر بـــــالا شــــــود       نه فلک افرشته ازروی زمین گیرد خبـــــر
بیدلیــها میــــبرد بــــرقــــــلب و حـــــوش و طیـــــور     مشک بیرون میشود ازناف آهــوی تتـــــــر
دست وپا گم میکنــــد مــــلای مسجـــــد در نمــــــــاز     ازتحیر سکته میخوانـــد کـــــلام معتبــــــــر
فکر زاهد را برد طــــرف کــــــلام جبـــــــریـــــــیل      خواند آیات الهی فارغ از زیــــرو زبــــــــر
سوز نایش میدهــــد درمــــــــان روان خستـــــــــه را     هرشرنگی شهد میگردد به کـام محتضــــــر
 
کسب همت میکند (فرخاری) درسیرزمان
چشمه ی خورشید را بالندگی بخشد سفر
 
 
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا