آرشیف

توچراغ خانه ئی وشمع پرفروغ هستـی
تو طلوع صبح امید,و نوای عـاشقــا نی

تو بپـروری نهال, باغ سبـز زنـد گی را
تو شمیم صبحگاهی وهوا ی کهکشا نی

تو به بحر پر تلا طم ندهی غرورازکف
که زاوج همت خویــش رهءازعبوردانی

زنخست دروجودت مهرودلبری سرشتند
که زنی ومادری توزسرشـت مهربا نــی

دل توپرازصفااست که نظرگهء خدااست
به جهــان پـر هیاهــو تو عطای آسما نـی

تـوکه نخل زندگی را چووجود پروریـدی
زچه رو روا دارند به تو ظلم ونا توانی؟

گهی در اسـارتـی تــووگهی به خون تپیده
که توصلح جوئی وحدیث دشمنی نخوانی

به تو اتهام بندند وبه حکم قـتل و سنگسار
جــان شیرین تـو گیرند به بهار نوجــوانی

بی توزندگی ندارد رنگ وبوی وتازه گیها
زمحبـت تــو با شد گل عیش جــاو یــدانی

ای خوشا که ازمقامت یادوبودء است امروز
روز زن مبارکت باد و بکن تـو شــادما نی