مخمس بر غزل حضرت ابوالمعانی بیدل

 
عاشقـانت را هــوای دیگری در کار نیسـت
 مرغ دلرا سـوی تو بال وپری درکارنیسـت
 جلوه گاه منظـرت را منظری درکارنیسـت
             مست عرفانرا شــراب دیگری درکــارنیست
             جزطواف خویش دورســاغری درکارنیسـت
 حلم وعرفان چون چراغ راه ماامیال ماسـت
 رهنمون هایش دراین ره شامل احوال ماست
 شمع عطــرباغ عــرفان واد ب آمال ماســـت
              ســوختن چون شمع اوج پــایه ی اقبال ماست
              داغ منظــور اسـت اینجا اخــتری درکارنیست
 آتــش امــید وصل یـار در قلب و تــن اســت
 چشمها هردم زنور جلوه گاهش روشن اسـت
 از شمیم عطرمهرش هرنفس با لیـدن اســـت
             سعی پروازت چوبوی گل گرازخودرفتن است
             تا شکســت رنگ باشد شهپـری درکار نیســـت
 کاروان عمر داغ صـد حــوادث دیــده اســت
 خار ها تا منـــزل مقصود از پا چیــده اســت
 زنــد گی را, راه هرجا پرخم و پیچیده اســت
            شعله هـادر پـرده ء سعی جهــان خوابیده اســت
            گر نفس سوزد کسی ,آتش گری در کار نیســـت
 نیست در غربت گهی ما رنگی نامی از مقا م
 منـت گیــتی زآســا یش نــدارم صبــح و شــام
 گرچه گویندم که شــان و شو کتت با شد مــدام
            عالم عجـز است اینجاه جاه کوه شو کت کـــدام؟
             تا توانی ناله کــن کـرو فــری در کار نیســـت
 از ازل آموخت حــق, هر حیه را, راز معـا ش
 در تــپـش افــتــد از آنــرو دل ز آواز معـــا ش
 زنـدگـی عمری (عزیزه) میکشــد نــاز معــاش
              حرص قانع نیست (بیدل) ورنه ازساز معــاش
              آنچه مـا در کار داریم اکثــری در کار نیســت