آرشیف

شماری از کودکان در ولایت غور این روز ها بیشتر از هر زمانی دیگری به کارهای شاقه روی آورده و وکارهای سنگین تری از توان شان را انجام می دهند می گویند، مجبور اند برای تهیه کردن لقمه نانی دست به کاری های ثقیل بزنند.

محمدحسن یکی از این کودکان است که به دلیل فقر و ناداری روزانه با برادربزرگتر از خودش در کنار دریایی هریرود در هوای سرد زمستان موترشوی می کند.

او می گوید:« ما روزانه 100 الی 200 افغانی یا بیشتر و کمتر کار می کنیم و پول که کار می کنیم مصرف خانه می کنیم، نان، چای، شیرنی، گاز یا هر چیزی که نیاز باشد از همین پول می خریم.»

او می گوید، حال وقت آموزش و پرورش او برادرش است، اما به دلیل نادری مجبور هستند تا کار کنند.

موصوف می گوید:« به ما مشکل است که دراین هوای سرد بین آب برویم، میدانیم که آّب به ما ضرر دارد، اما ما مجبور هستیم که این کار را بکنیم، ما اگر درس بخوانیم کار کرده نمی توانیم و اگر درس بخوانیم در خانه چیزی نیست که بخوریم.»

نثار احمد از دیگر کودکان غوری است که در یک دوکان روزانه در بدل 100 افغانی کار می کند.

او نیز می گوید:« چهارسال می شود دراین دوکان کارمی کنم، شاگرد هستم، مه بیشتر از دوسال است که از به مکتب نمی روم، بخاطریکه وضعیت اقتصادی خانه ما خوب نیست.»

در کنار محمدحسن و نثار احمد، شماری دیگری از کودکان غور دیگری هم هستند که کارهای سنگین تری از توان شان را انجام می دهند.

عبدالرووف، نام مستعار کودک 15 ساله و روض الدین، نام مستعار کودک 12 ساله غوری است می گویند که آنان روزانه در بدل 50 تا 100 افغانی کار آهنگری می کنند.

این کودکان نیز خبری از آموزش و پرورش ندارند و همه تلاش شان این است تا بتوانند لقمه نانی برای خانواده های شان تهیه کنند.

عبدالرووف می گوید:« مه دو سال است که کاری آهنگری میکنم، مکتب نرفتم، نمیشه بخاطریکه اگر به مکتب رویم کار نمی توانیم و اگر کار کنیم مکتب نمیشه، در خانه ما هم کسی نیست که کار کند، پدرم معتاد است خبری از خود و خانه ندارد، مه همین جا کار می کنم که روزانه 50 تا 100 افغانی پول بگریم و همان را نان و چیزی که ضرورت خانه است بخیرم.»

این کودکان از بی مهری و بی توجه ای مسئولان حکومت گذشته انتقاد می کنند و از مسئولان امارت اسلامی و نهادهای حامی کودکان می خواهند تا به رفع نیازمندی های خانواده های شان تلاش کنند و نیز زمینه آموزش و پرورش را برای آنان فراهم نمایند.

در همین حال مسئولان ریاست کار و امور اجتماعی غور می گویند که آنان تلاش می کنند تا در هماهنگی با نهادهای ملی و بین المللی در این بخش گام های خوبی را بردارند.

ملا نصرالله انصار، رئیس کار و اموراجتماعی غور گفت:« ما با موسسات نشست های داشتیم و تلاش می کنیم تا بتوانید وضعیت اطفال که مصروف کارهای شاقه هستند در کنترول خود بگریم، ما با والی صاحب هم صحبت کردم و تقاضا کردیم که به وضعیت کودکان که در کوچه ها سرگردان هستند یک فکری بکنند.»

در چندماه پسین شماری کودکان کار در شهرفیروزکوه، مرکز ولایت غور بیشتر از هر زمانی دیگری افزایش یافته که حتا برخی ازاین کودکان که شامل دختران زیرسن هستند دست به تکدی گری می زنند.

نویسنده: معروف سیدی