آرشیف

 
یک
 
ایا زوارِدشت های خموشی!
کــَسی که از نواحی اندیشه‌های دلتنگست
و لسانِ درخت را می داند
وآتش واندوه آشنای وی اند
سلام می گوید.
 
 
دو
 
وادعا دارد:
درنواحی باورکردن
نوای کنونی شکستنِ اسکلت است.
 
سه
 
ومی زند فریاد:
نه راهِ زیستن است
اگرفرو فتد کوهی.
…
قصه های غمانت را، همی، بلند بساز
وزنده باش چون درختِ سپیدار
ودر تمام ِ فصول
فقط صدای خودت را بدیگران بنمای!
 
چهار
 
ایا مسافرلنگ!
بدرود!
.
برلین ،
دوهزاروبیست