آرشیف

بسوخت سينه دريا، نهاد بيشه فسرد
نهنگ حـادثه، شيـر وقار گريه مكن

به سيل مي دهم اين روزگار غمزده را
ز گـريه، عاطفه بي شمـار گريه مكن

به گريه، گاه توان تير رفـته باز گرفت
مخـواه عسـرت آن تكسوار گـريه مكن

ترانه بود و سفير و صرير و لوح و قلم
چو ياد باغ كني، گل بكار گريه مكن

اگرچه اشك به آتش كشد سراچه غم
به هيچ لانه ميفكن شـرار گريه مكن

زهول فاجعه شد آب و رفت كوه و كمر
چو هست گريه، مشو بي مدار گريه مكن

خروش از چهل ابدال مي رود به ملك
مگو، يگانه به سوگ فـگار گريه مكن