آرشیف

سالهاست که مردم غیور ودلیر کشور هر لحظه چشم براه بهبودی وضعیت کشور در راستای معارف وبازسازی است , بعد از شکست طالبان از افغانستان توقعات ملت افغانستان بیشتر وبالاتر شده است , بیشتر مردم به این امید هستند که کشور ازبی سر وسامانی نجات یابند تا باشد ما هم در رسته ای دیگران حرفی بزنیم , کشور ما هم تولید داشته باشد ,کشور ما هم به خود کفایی برسد , این همه انتظارات را میتواند بخش معارف کشور پاسخ گو باشد . نهاد معارف کشور باید افرادی تربیه کند کشور را به خود کفائی برساند وهمردیف با کشور های دیگر جهان قرار دهد,لذاست که این بخش از حکومت کشور باید قوی باشد. مگر با نتیجه از حکومت حکومت مداران فعلی ما معارف کشور یکی از ضعیف ترین نهادهاست ، بهترین مرحله ای آموزش دوران مکتب به شمار می آید ، مکتب است که به انسان ها انگیزه میدهد که چه باید بکند ، مکتب است که انسان ها را وادار به سازش ساختمان وستون های محکم کشور میکند ولی متاسفانه تا هنوز با در ک این موضوع باز هم توجه که باید شود نمیشود ، بارها مسئولین اعلان مینمایند که بخش مکاتب کشور باید تقویه شوند ولی در عمل هیچ تغییراتی نمی آید.
مکاتب شهرها نسبتاً خوب تر از مکاتب اطراف است وآن بهتری آنها به دلیل نزدیک بودن شان به ریاست ها موجودیت کتب درسی است ولی در مکاتب راستا ها نه تنها که از کتب درسی خبری نیست بلکه مکان مناسب نیز در اختیار شاگردان نیست . معلیمین همه اشخاصی اند که خود شان نهایتاً تا صنوف 6 درس خوانده اند آنها باید از این سویه بالا تر را درس بدهد ,ویا هم فقط میتوانند خط های درشت کتاب را بخوانند. اگر گناه این وضعیت بر گردد به مدیران مکاتب , آنها در پاسخ خواهند گفت با معاش کم هیچکس  حاضر به معلمی نیست. پس مسئول کیست ؟
در کشور خیلی از نهاد های فعال است که بالا ترین پول را مصرف میکند کارمندان شان بالاترین معاش را دارند ولی تاثیر شان خیلی کم تر  از تاثیر معارف در کشور است .
دلیل عدم معلیمن مسلکی در مکاتب مسئله معاش کم شان میباشد که مسئولیت آن بر میگردد به تصمیم گیران وحکومت مدران کشور , اجازه وارد شدن معلیمن ضعیف به مکاتب وصنوف درسی بر میگردد به مسئولین وسران این بخش ، که آنهایا  نمیخواهند معارف دولتی رشد کنند ویا که مدیریت شان دروست نیست وبرای باز سازی افغانستان پلان ندارند .
در یکی از مکاتب ولسوالی لعل وسر جنگل ولایت غور جهت مصاحبه رفتم ؛ تنها امید شاگردان همان کورسهای خصوصی زمستانی بود که از جانب خود شان تامین مشد باید با پرداخت پول روز های سرد زمستان را در صنف های سرد به استاد گوش بدهند تا چیزی بی آموزند , از وضعیت مکاتب  دولتی پرسیدم شاگردی بجوابم گفت ما درمکتب حتی نمیدانم صنف ما چند جلد کتاب دارد اگر کتاب های مضامین مکتب را بما نشان دهد ما نمیشناسیم ، اگر وضعیت معارف به همین منوال پیش رود انتظار از این مجموعه ای که دوازده سال درس میخواند ونمیداند کدام مضامین در مکتب خوانده میشود چه باید باشد آیا این درد 25 سال جنگ و هجوم بیگانه ها در کشور را مداوا خواهد کرد؟
این سئوالیست که هر افغان از مسولین دارد وباید آنها جواب بدهد.
به امید آنروزیکه گلهای باغ معارف کشور عطر خوش توانائی را به فضای این سر زمین ارزانی دارد.