آرشیف

 که در اواخر عمر پربارش به دوست نزدیک خود محترم قاضی عبدالقدوس دانش غوری سروده. در ضمن مکاتبات را که با هم داشتند گاهی شوخی هم با هم می نمودند

 
ارسالی محترم عبدالقدیر عارف

 
نــا گـــاه رســیــــد قـــــاصــــد از در
چـــاقـــی و رفـیـــق هـر چــه لاغـــر
 
هــر روز فـــرح عـلامه ای داشـــت
بــر دســت فـشــرده نـامــهء داشــــت
 
دیـدم کــه لــفــافـه ایــسـت مــمـهـــور
سـر بـسـتـه بـــه اســم دانــش غـــور
 
آن دوست که گر بهـر کـجـا هــسـت
جـــایــش دایـــم بـقــلــب مـا هـســـت
 
در نـامــه یـکـــی نـشـنــیــــده بـــــود
هـــر مــصـرعــه نـــور دیـــده بــود
 
بی وقفـه بــخــوانـــدمــش ســـر پــــا
صـد خرمـن لــطــف کـــرده انــشـاء
 
در نامـه نـوشـــتـه بــــود حـــاکــــــم
مــامــــور ریــــاســـت مــــحـــاکــــم
 
امـا چـــه عـجـب کـه پـشـت پــاکـــت
بـنـوشـتـه جـــوان بـــــا نـــــزاکـــت
 
این نــامــه روانـــه هــــرات اســـت
لیکن ز کجـاسـت عـقـل مـات اســت
 
حیران کـه کــجـــا جـــواب گـــویـــم
ایـــن را مــگــر بـــخــواب گـــویـــم
 
جز یافـتـنـش که خـواهــشـی نـیسـت
افـسـوس کـه مــرا دانــشـی نـیـســت
 
ای آنکـه بـه بــهـتـریـن صـــفــاتـــی
مــن یــافــتــمــت کـــه در هـــراتــی
 
در شــهــر هــــرات دانـــش غـــــور
چــه شـد کـه خـطـت رســیـد از دور
 
مــــا شــــاالله عـــــجـــب بــــلائـــی
یک لحـظـه مـگـر تــو در دوجـائـی
 
ای دانــش اگـــر بــهــر کـــجــائـــی
انـدر دلـی مـا تــو راســت جــائـــی
 
بـــی تــو نـتــوان گـــــــذاره کــردن
خـــود را ز بـــدی کــنــاره کـــردن
 
بی دانـشی شخص مثـل کور اسـت
امــثـــال تـو افــتـخـار غــور اسـت
 
در پـیریــم ارنــه دســت پـائـیـسـت
نــقـاشــی و کـنـجـی انــزوانـیـسـت
 
پــــر خــــورده ام طــپـیــدم از درد
تـا آنکـه نــوشـتـه ام چــهـــل فـــرد
 

از طرف محمد سعید مشعل غوری تقدیم به محترم جناب دانش غوری