دل که فـانی می شــود رمـز بقـا می آورد
عشق را با وصل بی چون وچرا می آورد

در محبتگاه هسـتی می شـود خـاک زمین
تـاج کـبـر و آز را در زیــر پـا مـی آورد

می شود خالی ز کین و فتنۀ رنگ و نژاد
هـمـدلی را درجـهـان بی مـدعـا می آورد

اژدهـای نـفـس را در بـنـد زنـدان افکـنـد
حرف من رامی برد ازیاد و ما می آورد

جنگ قوم وطایفه را ازبیخ وبن برمیکند
حـق شهـروندان کشـور را بجا می آورد

اختلاف دین و مذهب را زدل بیرون کند
جای آن عقل وخردعشق وصفا می آورد

می ستیزد بافساد و رسم چور و اختلاس
عدل و قانون و مساوات و غنا می آورد

لاشخواران رازشهرعشق بیرون میکشد
بلبل خـوشخـوان و رویای هما می آورد

مردوزن را می دهد حق برابر در وطن
اتّحـاد و هـم دلی، مهـر و وفـا می آورد

عشق و مستی ومحبت را کند باب زمان
جذبه هاچون چسپ کاه وکهربا می آورد

شکّ و تردیـد و تحیّر را زدایـد از نهاد
بین یاران حکمت خیر و رضا می آورد

درمحیط جنگ وخون ووحشت افراطیان
شورعشق ومستی و رنگ حنا می آورد

میکند فقر و مریضی را بنور دل علاج
چون طبیب حاذق و لطف دوا می آورد

19/6/2014