آرشیف

ولایت غور در گذشته نشانی از تمدن، خردورزی، دانش‎گستری با اسلاف از امپراتوران، یلان جهانگشا و ابر مردان تاریخ بود، اما فرزندانش امروز خسته، مهجور و محروم از ابتدایی‎ترین خواسته‎های هستند که توهین به تاریخ و تمدن گذشته‎ی آنها  تلقی می‌شود.
امروز یادآوری از تمدن شکوهمند غوری‌ها و مثال آوردن از علاوالدین، غیاث الدین، شهاب الدین و سلطان رضیه از سویی زعمای افغانستان تنها وسیله برای فریب غوری‌ها شده است که هرازگاهی متولیان برنامه‎ریز در حکومت‎های معاصر فقط برای حصول خواسته‌هایشان به رسم نیرنگ سری به تاریخ گذشته‎ی غوری‎ها می‎زنند و فریب‎مآبانه آنها را به گذشته‎ی تاریخی‎شان دل خوش می‎کنند.
ولایت غور علی‎الرغم گذشته‎ی تاریخی‎اش که مهد تمدن بود، امروز یکی از محروم‎ترین ولایت‎های بحساب می‎آید که در میان 34 آستان در عقب مانده‎گی زبانزد خاص و عام است.  آنچه را که غوری‎ها از سوی حکومت تبعیض، بی‎عدالتی و دست کم گرفتن غوری‎ها می‎دانند همانا عدم توجه حکومت روی اولویت‎های شهروندان این ولایت مبنی بر عدم ساختمان سرک( کابل- غور – هرات) و  اعمار بند برق  در این ولایت می‎باشد، چیزی که ابتدایی‎ترین خواست و نیاز انسان‎های امروزی را می‎سازد.
غوری‎ها سال‎هاست که بدون برخورداری از سرک، برق، پویایی اقتصادی، دادوستد فرهنگی… در جغرافیای محصور اند که در تمام لایه‎های آن نه آثاری از نوگرایی به چشم می‎خورد و نه هم از رفاه اجتماعی و انکشاف متوازن خبری هست، تنها چیزی که در این ولایت به درستی نمایان است رفتارهای تبعیض‎آمیز و تعطیل مفاد ماده ششم قانون اساسی مبنی بر تامین عدالت اجتماعی و انکشاف متوازن  در این ولایت می‎باشد.
غوری‎ها سال‎هاست با مدنی‎ترین روش خواستار دست‎یابی به حقوق شهروندی و توزیع عادلانه ثروت ملی شده اند؛ چیزی که قانون اساسی افغانستان آنرا به عبارت «دولت به ایجاد یک جامعه مرفه و مترقی بر اساس عدالت و کرامت انسانی، حمایت از حقوق بشر، تحقق دموکراسی، تامین وحدت ملی، برابری بین همه اقوام و قبایل، و انکشاف متوازن در همه مناطق کشور مکلف می‎باشد» تضمین می‎کند؛ اما متاسفانه تا هنوز در میان همه حرکت‎های مدنی در افغانستان کم‎ترین صدای که به آن در پیوند به تحقق عدالت، رسیدن به جامعه مرفه و مترقی، تامین وحدت ملی، برابری اقوام و انکشاف متوازن توجه شده است صدای مردم غور بوده است.
در ادامه حرکت‎های دادخواهانه در سال‎های گذشته امسال نیز غوری‎ها بطور بی‎سابقه‎ی برای تحقق عدالت اجتماعی و توسل به دو خواست عمده‎شان (سرک و برق) در این ولایت دست به مظاهرات خیابانی زدند؛ مظاهراتی  که با تجمع از  همه اقشار جامعه اعم از بزرگان، جوانان، نوجوانان، کودکان، معلمان، ماموران، پزشکان، کسبه کاران، بانووان… در غور کمتر پیشینه داشته است.
در همین حال طولانی شدن مظاهرات خیابانی و شب زنده‎داری غوری‎ها در هوای سرد زمستان در چادرهای تحصن پس از پانزده روز حکومت را مجبور ساخت تا باب گفتگوها را در کابل با نماینده گان این حرکت باز کند و سپس هیئتی را با ترکیب از وزارت خانه‎های سکتوری (فواید عامه، انرژی آب و برق، انکشاف دهات و شرکت برشنا) جهت بررسی مشکلات و خواسته‎های غوری‎ها به آن ولایت اعزام  نماید.
 هیئت اعزامی پس از گفتگوهای طولانی با نماینده‎گان حرکت راه و روشنی  و تصدیق از داعیه حق‎طلبانه غوری‎ها سر انجام برای پایان دادخواهی و برچیدن خیمه‎های تحصن تفاهمنامه‎ی را با نماینده‎گان حرکت راه و روشنی به امضا رسانید که در آن تفاهمنامه نماینده‎گان حکومت تعهد سپرد تا افزون بر تکمیل کردن کار بندپوزه‎ لیچ،  هزینه ساختمان صد کیلومتر سرک اسفالت و هزینه اعمار برق سولری 5 میگاوات را شامل بودجه مالی سال 1397 بسازند.
این در حالی‎است که از امضای تفاهمنامه روزهاست که می‎گذرد؛ اما از تحقق وعده‎های حکومت هنوز خبری در دست نیست. در یک بند از آن تفاهمنامه آمده است که؛ «هیئت اعزامی پس از برگشت به کابل در هنگام تسلیم‎دهی متن تفاهمنامه به شخص رییس جمهور باید نماینده‎گان مردم غور در خانه ملت و نماینده‎گان کمیته‎ی راه و روشنی نیز حضور داشته باشند، تا هرآنچه را شخص رییس جمهور به حضورداشت نماینده‎گان برای مردم غور وعده می‎سپارد به عنوان یک سند ثبت گردد که متاسفانه پس از برگشت هیئت تا هنوز از سرنوشت تفاهمنامه خبری نیست. جستجوهای ابتدایی نماینده‎گان حرکت راه و روشنی نشان می‎دهد که حکومت هیچ اراده‎ی برای پاسخ مثبت به خواسته‎های برحق غوری‎ها مبنی بر خواست‎های مندرج در تفاهمنامه حرکت راه و روشنی را ندارد.
از سویی‎هم با وصف اینکه حرکت دادخواهانه اخیر غوری‎ها با موجی از حمایت‎های نهادهای مدنی، برخی از شخصیت‎های سیاسی و وکلای محترم پارلمان روبرو شد؛ اما برایند گفتگوها با حکومت نشان می‎دهد که متاسفانه دستان آشکار و پنهانی در نظام و جود دارد که در زمینه اسفالت بزرگ‎راه مرکزی مداخله می‎کنند.
به باور نویسنده آنچه که عامل جدی پس مانده‎گی غوری‎ها گفته می‎شود، عقده ورزی برخی از رهبران سیاسی و سنگ اندازی عده‎ی که با دست‎یابی مردم غور به انکشاف و توسعه، منافع خودشان را در دراز مدت به خطر می‎بینند است.
بیش از یک و نیم دهه است که نظام جدید در کشور به حمایت کمک‎های مالی جامعه جهانی ده‎ها میلیارد دالر را در افغانستان به مصرف رسانده است؛ اما در این میان ولایت غور  یگانه ولایتی است که کم‎ترین سهم را در عرصه ساخت‎و‎ساز از این کمک‎ها بهره برده است.
بی‎پروایی و تعلل مقدماتی حکومت نشان می‎دهد که حکومت هیچ‎کدام اراده‎ی مبنی بر عملی ساختن وعده‎های خود در پیوند به ساختمان سرک و اعمار بند برق درغور ندارد. در همین‎حال نماینده‎گان کمیته راه و روشنی حکومت را به کارشکنی متهم کرده هشدار می‎دهند در صورتیکه حکومت مطابق مواد تفاهمنامه عمل نکند، در آن صورت نقض کننده تفاهمنامه جانب حکومت بوده؛ غوری‎ها بار دیگر در جاده‎ها خواهند ریخت و در آن صورت حکومت پاسخگوی هرنوع پیامد پیش آمده در آینده خواهد بود.

با احترام
عصمت الله راغب