آرشیف

بخش هشتم

ما می‌توانیم نوازش‌گر قلب های مجروح از دردِ اندوه‌بار انسان باشیم. ما می‌توانیم انسان درمان‌گر روح سرگردان انسان باشیم. ما می‌توانیم بدون اندیشه‌ی دینی یا مذهبی و بدون وابسته‌گی به آخرت و‌ حاضرت انسان رهیده از گناه باشیم. ما می‌توانیم به هر دینی که باشیم و به هر آیینی که وابسته باشیم بنده‌یی پاینده‌‌ باشیم ‌و از طراز بلند گفتار پیام گویایی از مهر به هم داشته باشیم و‌التفاتی به خود کنیم از گناه بگذریم و به فنا باور کنیم. به انسان احترام کنیم و در کمین مدام به دست آوردن خدایی باشیم که خالق ماست. ما را بایسته است تا در نجابتِ نجیب انسان پای‌دار باشیم. در اطاعت و عبادت استوار باشیم ‌در رسیدن به فروتنی بی‌قرار باشیم و نهال پربار میوه‌ی فروتنی و شکسته غرور باشیم. هر مدام ما واعظ بحث خلقت و اخلاق باشیم و هریک ما نماد عبادات آن ذات پاک باشیم که ما را درایت کاردانی داد و پیام دادرسی روز جزا را داد. دستان مان را پاک نگه‌داریم، دل های مان را آراسته‌تر سازیم. به پاکی های زیاد زنده‌گی را صیقل دهیم و شمیم گیسوان دعا را نوازش‌گر خود سازیم. آن‌گاست که ما حریف بی‌شکست بدی ها می‌شویم، آن‌گاه‌ست که آواز بلند گلوی گفتار خو هم‌چو نوای نای می‌شویم و بر مقدرات تن در می دهیم و‌ در بازتابنده‌گی نمکین خوبی های زنده‌گی مان بالنده پر های پرواز ها می‌شویم. چون می‌توانیم رضایت او تعالی را به دست آوریم و دعا های بنده‌ های نیک خدا را نصیب می‌شویم. چون ما گدای بخشایش و بخشنده‌گی رب‌العالمین هستیم. ما گدایانیم که می‌پرسیم ره دل های مان کجاست رفتن ها؟ و ما شنونده های جواب جلیلی می‌شویم که می‌گوید مان با هنر است راهِ دل را رفتن، ز یمین و ز یسار ناباب ها را برچیدن، تا ناکجا و با کجا بی خدا نه‌توان رفتن، سزاست ما را از عشوه و ناز بریدن و خویشتن را از خویشتنی بازداشتن. نه عندلیب بد خوان بودن و طلعتِ دون صفتی داشتن، خویشتن را با طهارت آراستن و به عبادت و تلاوت آبستن. و‌ چنان است بی‌خیال فردای روشن را انتظار داشتن. فردایی که در پی آموزش و پرورش روحی و حسمی و هوشی ما و تلاش برای رست‌گاری مان به دست می‌آید. ما می‌توانیم آراینده‌گان آینده های سرزمین خویش باشیم تا نسل های ام‌روز و آنانی که در راه ‌اند ما را الگوی رفتار خویش قرار دهند. نه به اجبار. هرگاه نه توانستیم حاصل سبز و بلند بذر آموزش نیکی هایی باشیم که از آموزگاران عزیز خویش داریم، آن‌گاه‌ست که به خطا می‌رویم ‌و دگران را هم به خطا می‌بریم. ای انسان بیا تا از مردار بد بپرهیزیم و با انسان هم‌آورد و آگاه هم‌نشین باشیم تا اگر ما او را ره‌نمای نیک نه شویم، او ما را به راه خطا نه بَرد. زیرا اراده‌ی شیطانی داشتن انسان را دور از انسانیت نگه‌می‌دارد و آن‌گاه که در سیاه‌چاله‌ی بدی ها و بدکنشی ها افتادیم دیگر راهی برای برگرد نیست. چه بهتر که هیچ دوستیْ نه داشته باشیم اگر هزار دوستِ بی‌ هنر و‌ بی خبر و بی‌اثرِ مثبت داشته باشیم. زنده‌گی این‌سان زیبایی ها دارد که با زیبا‌ترین های خلقت هم‌پیمان باشیم. آنانی که می‌توانند ما را هم‌دم و هم‌گامِ نیکی ها باشند. نه آن که هم در خواب راحت باشیم و هم در گذراندن روزگاران، ولی از معنویت توشه‌یی نه داشته باشیم و هی در پی مادیات باشیم. گاهی که سر‌و‌کار مان ناخواسته با چنان افرادی می‌شود، بهتر است تا به یاد بیاوریم که از خواب می‌ترسیم و در بستر نه می‌خسپیم تا در رویا نه بینیم که در لجن‌زار آدم های بدکرداریم که همه طغیان دارند. اگر همه‌ی ما از طغیان نفس و هوای نفسانی نفرت داشته باشیم که داریم،‌ بی‌گمان به پیام دل های مان گوش می‌دهیم که هوش‌دار و به بدکاران باور مه کُن. خوشی های آنان سراب های کذابی بیش نیستند که فقط در گذر اند. فردای نامیمونی دنباله‌ی این مستی های زودگذر و غرور آورند که آدم را از راه آدمیت به بی‌راهه می‌برند. انسان خردمند می‌داند که رهیدن از این راه اگر رفتی محال است و مجال نیست. پس هرگز به آن راه نه می‌رود، حاصل دوران زنده‌گی ما تا رسیدن به آرزو های نیک انسانی ما چنان بسته‌گی ناگسستنی با آموزش ‌و پرورش و مطالعه و خودآگاهی دارد که نه می‌شود نفسی بایسته ی بدون آن ها کشید، مگر نفس کشیدن های بی‌اهمیت. در نتیجه‌ی توسل به خردگرایی هاست که می‌توانیم انسان عاقل بار آئیم و با جامعه‌ی آگاهان هم‌گون شویم و از خرافات و جهالت بپرهیزیم و کام‌گاری ها را در عنایات الهی چشم داشت داشته باشیم…

ادامه دارد