آرشیف

زنی که

باران می فروخت

زنی درگرمی یک روز تابستان

میان کوچهء مان آمد و فریاد زد :

« باران

باران ، آی باران می فروشم

آی ، آی باران . »

سکوتی بود وتَـفی گرم درکوچه

و زن، یک بقچه در دستش .

(((

و زن فریاد زد :

« باران

باران

آی باران می فروشم ، آی

درین داغی

گوارا آبِ سرد و بی غش ِ باران

بیایید آی آی

باران … »

سکوتی بود و تفی گرم در کوچه .

(((

« لباس کهنه یی آرید

لباس بچه ها را

بوتْ های کهنهْ تا نرا

در بدلش

من ازین بخچه

براتان می دهم باران . »

(((

زنی از خانهء آخر

چهره اش در پشتِ در غرید :

« برو بابا

نباشد بوت کهنه و لباسِ کهنه در این جا

برو بگذار ما آرام . »

(((

زن اما

بقچه را بر سر نهاد و رفت تا آن در

و کمی آهسته ترگفتا :

« لباسی گر نداری خیر باشد

من به جای نانِ قاغت می دهم باران

سبوس و نانِ قاغت را بیاور

برو خواهر ! »

(((

نوای دیگری از پشت در

_ غیر از صدای پیشتر _

در گوش او پیچید :

« نانی و سبوسی نیس

خدا را شلگی کم کن… . »

(((

زن آنگه

_ غصه اش درکنهِ آوازش نهان _

فریاد زد :

« ایوای

شما باران نمی خواهید

باران چیز هایی برترین دارد

زمین را سبز می سازد

درختان عا شقش هستند و گـُلهاهم

باران گـــَرد ِ غم را از فضا یکباره می روبد

باران دررگِ هر برگ

و ذهنِ چوب پوشِ خا ر

همیشه خاطراتش بوده است و باز خواهد بود

صدای ریزیش ِباران

رویش ِ مِهر است

به هر قیمت که شدباید خریدش

برو و چیزِزیبایی اگر دارید

وگر خوب است و پنهانست

بیارید آی

تا باران به دست آرید . »

(((

زنِ همسایه آن گه گفت :

« …اوه

برو بگذارشان آرام

برو بگذار مان آرام

چه دیوانه

فراوان چیز با ارزش ، بدان ، دارم

و زیبا هم

ولی باران نمی خواهم .»

(((

فروشنده سکوتی کرد

و زد تکیه به دیواری.

من اما غصه اش را

زپشت ِ پنجره

درچهره اش دیدم .

رفتم ودر پهلویش استادم و گفتم :

« ندارد چیز با ارزش وزیبایی .»

(((

زن نالید :

« بچه جان

کوچه های دیگری را نیز پالیدم

روزم رفت

فروشم نی …»

(((

گفتمش :

« مادر

تا شب نیز وقتی هست و امیدی. »

(((

گفت :« آخر این جا خشک و بیرنگ است

باران سبز میسازد و هم رنگین . »

(((

گفتمش :

« مادر ، عزیز من

یکی هم چیز با ارزش ندارد

من خبر دارم

ندارد چیز زیبا هم . »

(((

گفت :

« می دانی

زنِ همسایه می گوید که دارم من

ولی باران نمی خواهم

چرا آخر ؟… »

(((

گفتمش :

« مادر

ز من بشنو

دروغست این . »

(((

سکوتی کرد

و آنگه گفت :

« که این طور

از اول راستش را اگر می گفت

به اومن بخچهءباران خود را مفت می دادم

کنون هم

گربگوید صادقانه

به او این بخچه را چون صدقه می بخشم … »

(((

گفتمش :

« مادر

صداقت هم ندارد ! جای دیگررَو!»

(((

و زن

دیوانه شاید بود .

کابل ،

سیزده صدو پنجاه و سه خورشیدی

ازکتاب:

تصویرصدا

……

….