آرشیف

زنی که

 

باران می فروخت

 

 

زنی درگرمی یک روز تابستان

 

میان کوچهء مان آمد و فریاد زد :

 

« باران

 

باران ، آی باران می فروشم

 

آی ، آی باران . »

 

سکوتی بود وتَـفی گرم درکوچه

 

و زن، یک بقچه در دستش .

 

(((

 

و زن فریاد زد :

 

« باران

 

باران

 

آی باران می فروشم ، آی

 

درین داغی

 

گوارا آبِ سرد و بی غش ِ باران

 

بیایید آی آی

 

باران … »

 

سکوتی بود و تفی گرم در کوچه .

 

(((

 

« لباس کهنه یی آرید

 

لباس بچه ها را

 

بوتْ های کهنهْ تا نرا

 

در بدلش

 

من ازین بخچه

 

براتان می دهم باران . »

 

(((

 

زنی از خانهء آخر

 

چهره اش در پشتِ در غرید :

 

« برو بابا

 

نباشد بوت کهنه و لباسِ کهنه در این جا

 

برو بگذار ما آرام . »

 

(((

 

زن اما

 

بقچه را بر سر نهاد و رفت تا آن در

 

و کمی آهسته ترگفتا :

 

« لباسی گر نداری خیر باشد

 

من به جای نانِ قاغت می دهم باران

 

سبوس و نانِ قاغت را بیاور

 

برو خواهر ! »

 

(((

 

نوای دیگری از پشت در

 

_ غیر از صدای پیشتر _

 

در گوش او پیچید :

 

« نانی و سبوسی نیس

 

خدا را شلگی کم کن… . »

 

(((

 

زن آنگه

 

_ غصه اش درکنهِ آوازش نهان _

 

فریاد زد :

 

« ایوای

 

شما باران نمی خواهید

 

باران چیز هایی برترین دارد

 

زمین را سبز می سازد

 

درختان عا شقش هستند و گـُلهاهم

 

باران گـــَرد ِ غم را از فضا یکباره می روبد

 

باران دررگِ هر برگ

 

و ذهنِ چوب پوشِ خا ر

 

همیشه خاطراتش بوده است و باز خواهد بود

 

صدای ریزیش ِباران

 

رویش ِ مِهر است

 

به هر قیمت که شدباید خریدش

 

برو و چیزِزیبایی اگر دارید

 

وگر خوب است و پنهانست

 

بیارید آی

 

تا باران به دست آرید . »

 

(((

 

زنِ همسایه آن گه گفت :

 

« …اوه

 

برو بگذارشان آرام

 

برو بگذار مان آرام

 

چه دیوانه

 

فراوان چیز با ارزش ، بدان ، دارم

 

و زیبا هم

 

ولی باران نمی خواهم .»

 

(((

 

فروشنده سکوتی کرد

 

و زد تکیه به دیواری.

 

من اما غصه اش را

 

زپشت ِ پنجره

 

درچهره اش دیدم .

 

رفتم ودر پهلویش استادم و گفتم :

 

« ندارد چیز با ارزش وزیبایی .»

 

(((

 

زن نالید :

 

« بچه جان

 

کوچه های دیگری را نیز پالیدم

 

روزم رفت

 

فروشم نی …»

 

(((

 

گفتمش :

 

« مادر

 

تا شب نیز وقتی هست و امیدی. »

 

(((

 

گفت :« آخر این جا خشک و بیرنگ است

 

باران سبز میسازد و هم رنگین . »

 

(((

 

گفتمش :

 

« مادر ، عزیز من

 

یکی هم چیز با ارزش ندارد

 

من خبر دارم

 

ندارد چیز زیبا هم . »

 

(((

 

گفت :

 

« می دانی

 

زنِ همسایه می گوید که دارم من

 

ولی باران نمی خواهم

 

چرا آخر ؟… »

 

(((

 

گفتمش :

 

« مادر

 

ز من بشنو

 

دروغست این . »

 

(((

 

سکوتی کرد

 

و آنگه گفت :

 

« که این طور

 

از اول راستش را اگر می گفت

 

به اومن بخچهءباران خود را مفت می دادم

 

کنون هم

 

گربگوید صادقانه

 

به او این بخچه را چون صدقه می بخشم … »

 

(((

 

گفتمش :

 

« مادر

 

صداقت هم ندارد ! جای دیگررَو!»

 

(((

 

و زن

 

دیوانه شاید بود .

 

کابل ،

 

سیزده صدو پنجاه و سه خورشیدی

 

ازکتاب:

 

تصویرصدا

 

……

 

….