آرشیف

سَری باشد، ریشه اش زدل

به خیر و شر کسان، نه مایل

چو خدمتِ حق، به خلق الله

که اوست آفتاب، بهر ذره شامل

مسیح جان زجانان، هم پیامش

به تمکین شده، رهِ عرش حاصل

زدیوانگی دل و جوهرِ جانش

که عاقلان دید، حجت خویش باطل

به سیه و سپید، کاندر روز و شب

در زمان بی زمان، چو حالست زدل

غریب خود شد و بیرون بیرونی‌تر

که هرچه درتو، بتو شود فاضل

نمی بینی که برق دلست بگفتار

چو تو سنگ به سینه و آن جاهل

فقیری رمز عشق، درس بی زبانست

که تحریرش نور  و بدلها نازل