آرشیف

ابیاتی چند، حامل  پیامی از طرف “جوغالک “تقدیم به حضرت استاد” یگانه”

 
الاقاصد برو به سوی یارم 
 سلامم را رسان به کوی یارم
بگو از هجر تو ای شاه دوران
 چو مرغ نیم بسمل بی قرارم
 
منم جوغالک آن یار یگانه 
   مکان و گنج پر بار یگانه
سر ازپا کی شناسم گر نصیبم  
  شود یک لحظه دیدار یگانه
 
دلم ویرانه گشته کی میائی    
  غمم افسانه گشته کی میائی
همی ! یعقوب وار گریم شب و روز     
  یوسسفم وقت  گل نی میائی؟؟
 
برو باد صبا بر سوی دلبر
 بیاور بوی از گیسوی دلبر
دوباره زنده میکن یار خفته 
 به مشک نافهِ آهوی دلبر
 
منم جوغالک آن یار قدیمت
  که بودم همدم و یار رو رفیقت
مرا چون کلبه احزان نمودی
    تطلم تا به کی بهر حبیبت !!
 
تو ای یوسف کنعانی کجائی
 مثال غنچه ها پنهان چرائی
بجندک، کامبُل و لالَک و سلمک   
 نثارت میکنم گر پس بیائی
 
زعلمت پرُ ز نور بلغاریا شد
 ز فیضت بهره مند بیگانه ها شد
ز عشق روی تو ای دُر نایاب 
 ببین جوغالکت آخر فنا شد
 
بیا که شفتلا ساقه کشیده
  بروی برگ هاش شبنم دمیده
بگیر کپه نمک از ته نمکدان
   برقچ، مثلش به سبزی کس ندیده
 
به سنگان کوه صاحبی میهمان شو
  رواش تازه ویخگین بکن قو
مثال سرو، استَق کن تماشا  
 به گرد چشمه بشکن نانک جو
 
اگر از گردنی جنگجای دیار شَی 
  مثال گل لاله در بهار شَی
نثارت میکنم دارو ندارم
  امید دارم که دیگه مانده گار شَی
 
ولی باز هم حقیقت گر بگویم 
 نیا! زینهار ! عزیز من به سویم
به حفظ تو ندارم اعتباری   
   چو خود در چنگ مشُتِ "زشت رویم"
 
با عرض حرمت
محمد ناصرانوش، محصل در دانشگاه طبی شهر میسورهندوستان
anushkorsiah@gmail.com
00918892008343