X

آرشیف

خاطره پنجاه سال قبل
نوامبر 25, 2018

دکتور محمد انور غوری

دنبال کردن نویسنده
حدود سال 1347 شهر چغچران(فیروزکوه) متشکل بود از تقریباً چهل دکان ، یک مسجد گِلی ، یک کاروانسرای، مکتب متوسطۀ سلطان علاءالدین غوری ، مکتب ابتدائیۀ کاسی تاصنف ششم و چند تعمیر دولتی . مکتب کاسی در شهر، غرب رودبار کندیوال موقعیت داشت. معلمین مکاتب اکثراً از هرات و کابل می آمدند. معلمینی که ازکابل، پروان ، مشرقی یا جنوبی بودند آنها را کابلی می گفتند ، یکی از همین معلم های کابلی معروف به آقای « ن. نظری»، کوتاه قد ، به طور غیر عادی وسط شانه هایش کُپ (قورپشت) ، جوان، ملبس با دریشی و کلاه پوست زرد رنگ در مکتب کاسی وظیفه داشت . استاد نظری خشمگین ، عصبانی و گویا با انظباط بود . با اندک حرکتی شاگردان، غضبناک می شد ، اطفال را بسیار می زد ، فحش می گفت ، اهانت می کرد و پروای هیچ کس را نداشت ( به کسی بنده واز نبود)، همه از او می ترسیدند.
القصه شروع سال1347 شاگردان جدیدالشمول(اطفال شش- هفت ساله)به مکتب کاسی آمدند، در یک اتاق معینه روی زمین نشسته بودند، با اصول مکتب نا آشنا و اولین بار غریبه از خانه . به ادارۀ مکتب گفته شد که همین شاگردان جدید بسیار بی تربیت هستند در صنف آنها را کسی خاموش کرده نمیتواند، یک معلم با انظباط و جدی در کار است تا آنها را تادیب نماید . بلی چه کسی از عهدۀ این کار می بر آمد؟ البته که « ن. نظری» . نظری لاف زد که خاموش کردن این بچه های فشّوک برایش نسوار نیست، به توصیه خودش چوب های از شاخۀ سپیدارقطع کرده به وی دادند و وارد صنف شد، پیش روی شاگردان ایستاد از مغز سر فریاد زد که «چُپ باشین!». همه خاموش و حیران ، آنگاه گفت خبر دار ! اینجا مکتب است ، خانۀ مادر تان نیست که بی ادبی کنید ، اگربعد ازین، صدای کسی بلند شد با همین چوب ها به سر و کله اش «می زنم ، می زنم ، می زنم ، …» ، همه می لرزیدند نا گهان طفلی از جایش برخواست و گفت « معلم صاحب ! همیتو مارا می زنی ، می زنی و می زنی تا که پشت ما هم مثل پشت تو واری قور شوه؟؟؟»، بلی طفل از خط سرخ محیط انظباط نظری گذشته بود ، اعصابش شارت شد، بطرف او دوید و طبق همان گفته اش به سرو شانه های وی زدن گرفت، طفلِ به وحشت می افتد ، فریاد می زند و جناب نون را با همان فریکونسی ضربان چوب با لهجۀ محلی چنین فحش می گوید : هیک« ک … » مه به همو «ک …ک» ددۀ تو، یعنی که( چیز مه به همان چیزک مادر تو). مادامی که ضربان چوب سرعت می گیرد عین فحش هم آهنگ با آن تکرار می شود ، چوب ها همه پارچه پارچه می شوند و آقای نون عرق می کند ،  در جایش می ایستد اما فحاشی طفل خاموش نمی شود . معلم کمی به خود می آید که این طفل اگربا سرو روی رخمی به خانه برود آیا پدر ومادرش خشمگین نمی شوند ؟ عاقبت چه خواهد شد؟ پیشمان می گردد ، ازجیبش بیست افغانی می کشد و به طفل می دهد برایش می گوید دیگه دشنام نتی تورا نمی زنم و بخدا سوگند که در آینده اولاد هیچ کسی را نمی زنم ، شاگرد خاموش می شود و به خانه می رود ، پدرش میخواهد به  معارف شکایت کند، طفل او را نمی گذارد و می گوید که معلم کابلی قسم خورده  دیگه کسی را نمی زند. پسرموصوف ، غلام ربانی فرزند مرحوم آقای بیغم(میرزاعبدالباقی بیغم ) بود که بعد از فراغت و تحصیلات جایی وظیفه گرفت اما سی سال می شود که خبر ندارم کجاست ؟ امید وارم زنده باشد و صحت اورا می خواهم .
یادداشت : این خاطره را از جهتی ننوشتم که گویا معلمین آن وقت ها، ظالم بوده اند ، در « او غایتا » اندیشۀ تنبیه جسمی – فزیکی، بیشتر رواج داشت اما تعلیم و تربیت، در همه جا خوب بود. آقای نون نظری هم بعد از آن تجربه تغییر کرد و خودش گفته بود که از آن درس مهمی گرفته است . یادش بخیر.
X

به اشتراک بگذارید

Share

نظر تانرا بنویسد

کامنت

دکتور محمد انور غوری

نوشتن دیدگاه

دیدگاهی بنویسید

مطالب مرتبط

پر بیننده ترین مقالات

مجلات و کتب

پیوند با کانال جام غور در یوتوب

دریکی از روزهای پرحادثه ی روزگار که آفتاب از سوراخ ابر های کم پشت به دره می تابید وتابش اشعه ی زرین آفتاب شاخ وبرگ درختان را طلایی جلوه میداد وبر زیبایی های برگ ریزان پاییز میافزود .دره تنگ وکوه ها به ما نزدیکتر بود .راه همه ریگزار وکم عرض بود ،آبادی ها همه به یگدیگر شبیه،بام ها گلی ودیوار ها سنگی وآلونک های ایلاقی از زیر برگ وشاخ درختان سرکشیده بود در چنین روزی من به باغ (کنداخ )که در کناره ی شمالی رود مرغاب از شرق به غرب افتاده رسیدم .سکوت عجیبی بر باغ بال گسترده بود . باغ نشینان (کنداخ ) را رسم است که بادمیدن بهار به این باغ وسیع بساط کشی میکنند وآلونک های از نی وگل وسنگ میسازند وزیر درختان تنومند تخت وصفه برای استراحت میسازند وبه باغ اندرون بر سایه گاه می نشینند وچون مهمان از راه رسد بر صفه می نشیند وخوان می نهند سخت بزرگ از توت وزرد آلو وسایر اطمعه واشربه و خوشی ونشاط بر شاخساران وبه دره می پیچد .تا اول قوس این بساط واین باغ گرم است بعد به قشلاق زمستانی کوچ میکنند وزمستان را به خوشی به امید بهار دیگر میگذرانند . وکیل ۲۹عقرب ۱۴۰۳ چهارسده #ولایت_غور #باغ_کنداخ #چارسده #پاییز_افغانستان #موسیقی_محلی #زندگی_روستایی #طبیعت_افغانستان #دره_مرغاب #گلابی_و_توت #زندگی_کشاورزی #GhorProvince #KhandakhGarden #Chaharsada #AutumnInAfghanistan #LocalLife #RuralAfghanistan #MurghabValley #AfghanNature #TraditionalVillageLife
This error message is only visible to WordPress admins

Reconnect to YouTube to show this feed.

To create a new feed, first connect to YouTube using the "Connect to YouTube to Create a Feed" button on the settings page and connect any account.

گزارشات و مصاحبه ها