آرشیف

صحبت های اخیر گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی شنیدنی بود. او تا هنوز احساسات جوانی را در سر پی پروراند. هنوز هم آینده نگری نسبت به مسائل آینده ندارد و تا حالا هم بفکر ویرانی کشور، بدنامی خودش و بد بختی اولاد این وطن نیست. در خیال او آرامش مطلق مجاز نیست و انسان موجودیست کاملاً اغتشاش گر، به مهر، بد بخت، پرخاشگر، ظالم و خیانت کار!
احساسات وی بیانگر شخصیت پوچ اش می باشد. او تا هنوز تفکر ویرانی گری، بی معرفتی، آشوبگری و نفاق را دارد. خیلی از احساسات کار می گیرد و بی اندازه تصمیم دارد تا توجه همگان را نسبت به خود با سخنان طنزآمیز جلب دارد که عده ی سخنان وی را جهل شخصیتی تلقی می کنند، گروهی به مثابه فکاهی خنده آور قبول می کنند و بعضی ها نسبت به آن سخنان عکس العمل خشن نشان می دهند.
حکمتیار هنوز هم حقارت را حس نکرده است. او نمی داند که بر خلاف وعده و تعهد اش گام گذاشته و مخالف عقربه حقانیت روان است. کلیه تلاش های ملحق شدن و ورود دوباره وی به افغانستان را سران حکومت وحدت ملی انجام داده است ولی اول از همه به یخن ایشان افتید و به صراحت اعلان نمود که وی هیچگاه از دولت راضی نبوده و کدام رضایت مندی نداشته است.
او بی شرمانه به تعصبات زبانی و لسانی پرداخت. می خواهد بخاطر پرپا کردن آشوب سوژه پیدا کند و بر نفاق بتازد. در هر سخن اش بوی تعصب و طعم نا همخوانی دیده می شود. طوری به نظر می رسد انگار با کسی نشست و برخاست نکرده باشد، از کسی حرف و سخن نشنیده باشد و سراسر نظام دیکتاتوری و خودکامگی را از گواره به ارث و میراث گرفته باشد. 
تاخت و تاز های هر جهته او نه تنها خلاء های سیاسی وی را برملا تر، هویدا تر و بارز می سازد بلکه برای حامیان و مردم افغانستان ثابت ساخت که دیگر نمی تواند همان امیر دوران جهاد شان باشد و سراسر اندیشه تجمع را در دور و بر اش پیدا کنیم.