آرشیف

وطـــــن ای جلــــــوه گــــاه نور یــزدان         وطن ای لانـــــــــــه شیران افغــــــان
به اغــــوشت هـــــــــزاران مرد نا می          بـــود چون نور خـــــورشیدش نمایان
بـــه پـــا میــــر به شمشاد بــــــــه خیبر          در خــــــــشد نــــام ان ازاد مـــــردان
بــنــــــــازم قله هــای کـــــــــوهسارت         کـــــــه گشته لانــــه عنقا بـــــــــا زان
زجیهــون زامـــــــــو پـــــــــر ثمر تـر         گهر بــــــــاری کند کابــــــــل زنیسان
چه گویــم من زدریـــــــــا ی هـــــریرود        هـــــرات را کرده شاداب چون گلستان
اگـــــر من وصف ای میهن بگــــــو یــم         نمــــــــــــــاند یک قلم انـــــدر نیستان
کنم یـــــــــاد ازان فــــــرزانـــه مـــــردان        کــــــــه نام شان شده سر مشق دوران
ابـــــو مسلم خـــــراســـانی به نــــام است         به میدان نبرد چــــــون شیر غــــران
زمـــــو لانی بلخی عــــــــــــارف دهــــر        کنــــد روشن ضمیر اهل عــــرفـــان
زوصف پیر هــــــرات من چه گـــــــو یم        چـــــــو بلبل خـــوشنوا درمدح یزدان
زغـــــزنــــه گـــــربگــــویم من زمحمود        بلــــــرزد هنــــد مشهد شهـــر تهران
چـــه گـــــویم من زجـــــــا می مــــــوفق        بــــود چون در غلطان خواجه غلطان
زسینـــــــا جمـــــــال الـــــــدین افغـــــان        گـــــــــرفت دونیا فنون از جود ایشان
امــــــــــان الله ان شاه جــــــــــوان بخت         بـــدست اورد استقــلال افــغــــــــــان
مــــلالـــــــی بــــــود فخر جمله زنـــــها         زگـــــــــوهـــر شاد تابات اهل عرفان
زدست ظـــــــــــــلم بــیــــــداد ان خلیلــی         به غــــــربت کــور گشت استاد افغان
تمـــام ثـــــــروت این مـــــــــرزبــــومم         به یغما بـــرده است این نسل نـــــادان
ربــــــــــــــــــودن گـــــنــج او از سینه او        زپنجشیر تـــــا به بلخ هـــــم بد خشان
بســـــوخت گنجینه علــــــم ادب هـــــــــم          نمانــــد یک دفتر اوراق دیـــــــــوان
ببردند مـــــــوزه اش را سر زتـــــــا پــــا          به پــــــــا کستان ایــــران تا به المان
فـــــروختن جمله اثــــــــــار وطــــــن را         بــــه کــــلدارو به دالـــــــر یا تو مان
فتـــاده ســـــرنــــــــوشت ملت مـــــــــــا         بدست یک گـــــــروه جمله نـــــــادان
نــــــــه از علـــم ادب نــــــام نشـان است         زدانش بی خبر این نسل نـــــــــــادان
پی تــــــرمیم پـــــــو هنتون کـــــــــــابل         زتــــوب تـــــانگ راکت شد شتا بـان
به خاک یک ســــان شد صنف کتــــــابش        نه از دانش اثــــــر ماند نـه عــــرفان
بگــــریم ای وطن بـــــر حــــــال زارت          تنت بیمار بــــــی دارو درمـــــــــان
بــــــود صد زخم هـــــــا در پیکر تــــــو          رود اه فغا نت تـــــــا بـــــــه کیوان
دیگر علــــــوی مگو بی حــــوده حــــرفی           وطن بر بــــاد رفت افسوس ارمان