آرشیف

 مناطق مرکزی افغانستان که اکثریت مطلق آن کاملًا کــوهستانی بوده وراه های صعب العبور ومشکل زا را تشکیل میدهد، درنتیجه زندگی مردم این دیار را مشکل ساخته وگاه گاهی درلبه نیستی زندگی ایشان را می کشاند، بنابرآن از یک طرف موقعیت طبیعی که باعث شده تا به جوروستم زندگی تن بدهیم وازجانب طی سالیان دراز که حکومت های گذشته درین راستا توجه جدی خودرا مبذول نداشت ما ازآن حکومت های ظالمانه ، مستبید، بیدادگر وتبعیض آمیز نه تنها امیدی برای زندگی بهتر وبرابری اجتماعی را نداشتیم بلکه پالیسی همان حکام ظالم وستمگر چنین زمینه زندگی بدتروابتررا خواهان بود تاباشد مردم مظلوم درشرایط نهایت سخت، ،دشوار،ناگوارومحروم ازتمام حقوق بشری خودها بهره مند نباشند.وحتا ارتباطات نه تنها بین خودشان بلکه اززندگی شهروندی وشهر نشینی آگاهی لازم نداشته باشند. واین گونه قطع ارتباط باعث شد تا زمینه رشد وانکشاف برای زندگی آبرومند به ایشان مساعد نگردد ، فرزندان شان ازنعمت تعلیم وتربیه دورمانده وخودشان درذلت وخواری شب و روز را درتاریکستان سپری نمایند. طی چندین دهه گذشته که فضایی تاریک وتار درتمام ابعاد زندگی دامنگیر همه مردم مرکزی افغانستان بوده که به اصطلاح آفتاب بدو انگشت پنهان نمی شود ، ماتوقع ازچنان حکومت ها نداشتیم.
 ولی اکنون باپشتبانه قوی جهانی ، وکمک های سرشارملیارد دالری ازیک جانب داشتن قوانین نافذه بخواست های حکومت عادل، دولت مردمی واعاده حقوق مردم بطور یکسان ،مساوی وبرابر درتمام عرصه های زندگی ازشعار دیموکراسی سخن میزنیم بازهم مشکلات عدیده ای   مردم که فوقاً تذکر داده شد دردل کوه ها ازتمام نعمات مادی ومعنوی از زندگی نوین محروم وحقوق انسانی، وطنی واسلامی شان نادیده گرفته شود؟
اگرقرار بدین منوال باشد به صراحت باید گفت درعصروزمان که مردم ازموفقیت های مزید درعرصه های زنده گی سخن میرانند ماچنین برخوردهارا نه تنها عادلانه نمیدانیم بلکه یک ستم ملی درعرصه اجتماعی درین راستا حساب می نماییم.
وبناً مجموعه ولایات مرکزی بامیان ،دایکندی ،غور وحتا قسمت های ولایات بادغیس ،فاریاب وسرپل که مردم شان وابستگی های خاص در رفت وآمد ورفع نیازمندی های خویش ازطریق شاهراه مرکزی افغانستان دارند، این مشکل جدی که نه تنها شنیدنی ها بلکه چشم دید خودها رابیان وخود هارا مکلف وملزم میدانیم که دربرابر اعاده حقوق مردم ازحکومت مرکزی خواهان رعایت عدالت  وتساوی حقوق ملیت های محروم باشنده گان مرکزی باشیم. زیرا این شاهراه مرکزی افغانستان سال های متمادی تحت عناوین مختلف احیا ،انکشاف وبازسازی کارش به تعویق افتیده اگر چیزی هم عنوان داده شده قانع کننده وبسنده نیست. چنانچه دربودجه ملی سال های گذشته نیز تذکر قابل ملاحظ به عمل نیامده ودرسال جاری نیز بودجه که بتواند امیدواری در آن مشهود باشد به ملاحظ نمیرسد. بناً کاسه صبرمارا به اصطلاح عوام به سررسانیده  زیرامردم حق دارند ازنماینده های ملت پرسش وبازخواست نمایند وما مکلف به جواب دهی ایشان هستیم.
نکات که تذکر داده شد درد دل هزاران انسان محروم نقاط مرکزی افغانستان بوده که هرگز نمیتواند مسوولین بامسوولیت امور نه تنها چشم پوشی نکرده بلکه دربرابرقضاوت وجدانی این مشکلات جدی را نادیده گرفته  نمی توانند. باید علاوه نمایم پروژه های کوچک، بازسازی نوسازی هیچ درد مارا درمان نکرده وهرگز نمی کند . فقط یک سرگرمی روزگذرانی وسرمه به چشم کشیدن دربرابرخارجیان وغفلت نگهداشتن مردم کم سواد ، محروم وازپا افتیده بیش به حساب نمی رود. ما نماینده گان ولایت غور حاضریم تا تمام پروژه های انکشافی ولایت غور را بکارسرک مرکزی تبدیل نمایند . انشاُالله درین پروژه ملی وسرنوشت ساز ولایات مرکزی وهم جوارباما همنوا بوده واین درد استخوان سوز را وکلای ملت کاملاً درک واحساس نموده ازهماهنگی خاص درین راستا برخوردارمیباشیم. و روی این ملحوظات بصورت جدی به عنوان پشنهاد ازحکومت مرکزی صمیمانه خواهانیم تا گام های عملی را برداشته وقناعت مردم را فراهم بسازد. نه اینکه   مانند سالیان گذشته به سروی ونقشه کشی روی کاغذ اکتفا ننمایند.زیرا به حلوا گفتن دهن نه تنهاشیرین نشده  بلکه بی باوری مردم ازحکومت و حتا نماینده گان شان بیشتر می گردد.
درآخربازهم التجامندیم، تقضامندیم وآروزمندیم به نیازمندی مردم توجه صورت گیرد.  وسلام